Volg ons!

Alberto Inglesias In Concert

20/10/2007

Het filmfestival Gent begint langzaamaan zijn naam te vestigen als het gaat om live concerten gewijd aan filmmuziek. Vele grote componisten deden de middeleeuwse stad al aan, maar dit jaar werd er zelfs een ware filmmuziekdriedaagse georganiseerd. De donderdagavond was gereserveerd voor Gustavo Santaolalla en zijn Bajofondo Tango Club die er in De Vooruitgang een swingende party van maakte. Heel anders was de vrijdagavond die geheel in het teken stond van Alberto Iglesias’ muziek, de grote winnaar van de vorige World Soundtrack Awards editie.

Ook dit jaar is de Bijloke weer het decor voor de filmmuziekconcerten. Het muziekcentrum in het hartje van Gent stroomt al vroeg vol en even voor aanvang van het concert zit de zaal volledig gevuld. Onder het toeziend oog van veel gerenommeerde componisten zoals Maurice Jarre (Lawrence of Arabia), Clint Mansell (The Fountain), Michael Danna en Harry Gregson-Williams; de hoofdgasten van de World Soundtrack Awards en Alberto Iglesias zelf wordt het Vlaams Radio Orkest onder leiding van Dirk Brossé met een warm applaus onthaald.

Het concert is opgedeeld in twee delen, waarbij het eerste gedeelte naast verschillende suites uit the Kite Runner ook een experimenteel en speciaal voor dit concert geschreven compositie bevat. Het stuk dat de naam Orfeo en Palermo draagt gaat over Orfeo die een lange weg af moet leggen op zoek naar Eurydice. De muziek is niet geschreven voor een film, maar is een abstract werk waarin Iglesias een verhaal probeert te vertellen. De orkestratie is minimaal, maar een aantal elementen zijn zo bijzonder dat het stuk, ondanks zijn lastige en moeilijk te doorgronden thematiek, daags na afloop nog altijd is blijven hangen.

Het stuk opent met een innemende cellosolo, gespeeld door Marin Cazacu, een Roemeen die les volgde aan het Conservatorium van Boekarest en daar heden ten dage ook les geeft. Als solist trad Cazacu eerder op met gerenommeerde orkesten, zoals het Moscow Symphony Orchestra, het Orchestra Sinfonica Italiano en het Berlijns Radio Orkest. Zijn spel is virtuoos en legt de basis voor een bijzondere avond.

Het tweede noemenswaardige element is het gebruik van echte voetstappen. Een van de solisten doet gedurende de twintig minuten durende suite niets anders dan stappen maken, dan weer op een houten plateau, dan weer op een mat en dan weer in een grindbak. Plots wordt er aan de andere kant van het podium een deur opengezwaaid en weer dichtgegooid. Tegen het einde van het stuk neemt een zanger plaats op een stoel bij een microfoon. Hij zingt een woordeloze klaagzang, staat dan weer op en verdwijnt. Even plotseling als de muziek begon is hij weer afgelopen. Het publiek in verwarring achterlatend.

In het voorwoord dat in het programmaboekje is opgenomen wijdt Iglesias een stukje aan deze bevreemdende compositie: “Ik heb deze quasi-vertelling, als men het zo zou kunnen noemen, willen situeren in een bijzondere stad en op een specifiek moment: Verdi die het Massimotheater van Palermo inhuldigde met zijn opera ‘Falstaff’ in mei 1897. Hij is het misschien die door de straten ronddwaalt, trappen opgaat en huizen voorbijgaat vooraleer bij het theater aan te komen. Maar misschien bent ook u het, op weg naar de dagelijkse, bijzondere ontmoeting met het immer onmogelijke.”

Deze diepe filosofische benadering komt duidelijk terug in de muziek en misschien ligt hierin ook wel de sleutel tot het begrip van deze compositie. Feit blijft in ieder geval dat het een bijzonder stuk is dat ondanks zijn moeilijk begrijpbare thematiek nog lang blijft nagalmen.

Het tweede en laatste gedeelte voor de pauze is volledig gewijd aan zijn muziek voor Marc Foster’s The Kite Runner. Werkelijk een briljante suite die alle hoogtepunten uit de score verzameld. Het openingsthema van de score is van ongekende schoonheid. Het is een sterk op ritme gedreven thema waarbij oosterse klanken het thema uniek maken in zijn soort. Een opvallende solo komt van Javier Paxariño, die middels zijn Turkse klarinet en andere etnische blaasinstrumenten mooi tegengewicht biedt aan de klassieke klanken van het Vlaams Radio Orkest. De mooiste solo is echter weggelegd voor Dimitri Psonis, die op zijn lira, santoor en rubab voor vele kippenvelmomenten zorgt. Psonis en Paxariño zijn geen onbekenden van elkaar. De afgelopen jaren werkten zij regelmatig met elkaar samen en ook verleenden zij beiden hun samenwerking aan de score van Iglesias. Het is dan ook voor het filmmuziekminnend publiek bijzonder de heren op het podium te zien spelen, in de wetenschap dat het ook deze heren zijn die op de score de talloze etnische instrumenten bespelen. Hun aanwezigheid geeft echter ook direct aan welke status het filmfestival de laatste jaren verworven heeft. Internationaal gelauwerde artiesten worden meer en meer bereid gevonden samen te spelen met het Vlaams Radio Orkest.

Na de pauze zijn er meerdere suites te horen, maar allen afkomstig van scores die Iglesias schreef voor de films van Almodóvar. Er wordt afgetrapt met een Volver Suite die opgedeeld is in zes tracks, die vrijwel allemaal in dezelfde vorm terug te vinden zijn op de originele score. Her en der zijn wat aanpassingen gedaan om het thematisch wat te versterken.

De tweede suite draagt de naam Almodóvar suite, ditmaal opgedeeld in zeven tracks, waarvan drie afkomstig van Hable Con Ella, twee van de score van Todo sobre mi Madre en twee van la Mala Educación. Helaas zijn de tracks van de verschillende scores door elkaar gegooid wat het voor de bezoeker die niet zo thuis is in de thematiek van Iglesias wat onoverzichtelijk kan maken. Maar ook nu blijkt maar weer eens wat voor een talent Iglesias is. Zijn muziek is sober van opzet, zijn gebruik van orkest minimaal en vooral de harp en gitaar worden veelvuldig gebruikt. Jan Depreter, een vertrouwde naam in het internationale gitaarcircuit, neemt het gitaarspel voor zijn rekening. Internationaal kon ook hij al, net als zijn collega-solisten van de avond, heel wat prijzen in ontvangst nemen voor zijn spel.

Wanneer de verschillende suites afgerond zijn wacht ons nog een kleine extra. Een bijzondere, misschien wel de meest vindingrijke scène uit het oeuvre van Almodóvar wordt op het grote doek vertoond ondersteund met de dialogen. De muziek uit de scène is echter verwijderd en wordt nu live gespeeld door het Vlaams Radio Orkest.

De scène El Amanate menguante uit Hable Con Ella gaat over een verstrooide professor die een middeltje vindt om zich te verkleinen. ’s Avonds kruipt hij in het bed van zijn assistente en ontdekt als klein mannetje alle plekjes van de vrouw. De scène kan voor sommigen choquerend zijn, maar is bovenal angstaanjagend mooi en een prachtige uiting van het artistieke talent van Almodóvar. Ondersteund met de live uitgevoerde muziek wordt eens te meer duidelijk hoe ontzettend goed de beelden van Almodóvar samengaan met de muziek van Iglesias. Bij het zien van het filmpje wordt duidelijk met welke twee grote kunstenaars we hier te maken hebben.

Helaas is het na dit prachtige slotstuk echt gedaan. Onder begeleiding van luid applaus wordt Iglesias het podium opgeroepen. Na het ontvangen van een bos bloemen en een diepe buiging verlaat hij weer het podium, bescheiden en welhaast verlegen zoals altijd. Zijn concert is afgelopen, maar zijn status is wederom vergroot. En dat is getuige het boeiende concert meer dan verdiend.


Coen Haver

 



Meer