Volg ons!

Gustavo Santaolalla

09/09/2007

Gustavo Santaolalla draagt het Internationale filmfestival Gent een warm hart toe, dat is zeker! En zo verrassend hoeft dat niet te zijn! Want het Filmfestival in Gent rolt de rode loper uit voor elke filmmuziekfan en verrast ieder jaar met een mooie lijst aan internationale sterren en talent. Geleidelijk aan krijgt deze aandacht voor filmmuziek ook navolging in het buitenland zoals bijvoorbeeld het ‘Soncinemad Madrid Film Music Festival- concert’.
Maar wat is het nu precies wat maakt dat iemand als Gustavo Santaolalla een belangrijke naam is op de affiche van het festival? Het antwoord is veelbelovend en divers!

Vooreerst heeft de man een enorme weg afgelegd. De in 1953 geboren te Bueno Aires, werd Santaolalla vrij snel opgemerkt in Amerika met zijn cross-over stijl tussen de Amerikaanse pop en de Argentijnse roots. Een keuze tussen beiden hoefde hij nooit echt te maken omdat nét dat zijn trademark geworden was. Deze kruising van vlotte American ‘Folk’ en Traditional Argentina is tot op vandaag in zijn werk te horen. Maar wat is het nu precies dat hem onderscheidt van zijn collega’s? Het antwoord is even simpel als voor de hand liggend: eenvoud!

Santaolalla werd na enkele instrumentale albums – waaronder het internationaal geprezen ‘gas’ en zijn samenwerking met verschillende begeleidingsbands een begrip in het genre en maakte al snel vrienden met landgenoten die ook hun geluk in Amerika beproefden. Na het gesmaakte ‘Diarios de motocicleta’ uit 2004 van Walter Salles lag de weg naar meer opdrachten voor film open en zo kwam vriend en regisseur Alejandro González Iñárritu hem ook vragen de muziek te schrijven voor ‘21 grams’. Dat betekende meteen zijn grote doorbraak in Hollywood. Maar wie goed oplette heeft zijn naam daarvoor ook al op tal van andere soundtracks zien staan. Zijn onsterfelijke en adembenemende compositie ‘Iguazo’ werd door verschillende regisseurs terecht op de soundtrack gezet zoals Sally Potter’s ‘Yes’, Michael Mann’s ‘The Insider’ of David Milch’s fantastische westernserie ‘Deadwood’. Het is duidelijk dat de componist met zijn virtuoos gitaarspel een snaar bespeelde in het filmlandschap dat tot voor kort onberoerd bleef.

Maar het was pas in 2005, toen Ang Lee in Santaolalla de perfecte muzikant zag om het delicate en omstreden verhaal te vertellen van een liefde tussen 2 cowboys in ‘Brokeback Mountain’. Een score waar hij tevens zijn eerste oscar voor won en daardoor collega’s zoals veteraan John Williams – die voor zowel ‘Memoirs of a Geisha’ en ‘Munich’ als gedoodverfde winnaar genomineerd was - het nakijken gaf. Los van de oeverloze discussies over het al dan niet terecht winnen van deze oscar; de man is sindsdien een begrip geworden in Hollywood. Dat hij het jaar erop alweer een oscar in de wacht sleepte voor zijn score van ‘Babel’ – waar hij zowel de rol als componist en music editor op zich nam – aakt van hem de derde componist in de oscargeschiedenis die tweemaal op rij de gouden trots mee naar huis mag nemen!

Maar wat is nu het geheim van Santaolalla’s succes? Waarschijnlijk kwam de componist op een uitgelezen moment. Een moment waar independent filmmakers op zoek waren naar een eigen geluid, ver weg van het luidruchtige Hollywood. Want Santaolalla’s muzikale taal is minimaal, intiem en bijzonder bescheiden. Sommige gitaarthema’s vragen misschien geen bijzondere virtuositeit om het te brengen, maar ze beantwoorden wél aan de makers hun verwachtingen. Zijnde dat de muziek als een soort stilte de leegte moet vullen. Want wie kan de impact van zijn muziek op de beelden ontkennen zoals de slotscène van Babel? Ronduit recht naar de keel grijpend! En het zou wel eens kunnen dat deze minimale muzikaliteit een keerpunt kan betekenen in het huidige filmmuzieklandschap. Net zoals componisten zoals Vangelis en Hans Zimmer pioniers waren en de film introduceerden in de wereld van synthesizers, of John Williams de wereld van het grote symfonisch geweld, introduceert Santaolalla nu de gitaar – aangevuld met zijn Argentijnse bagage - in al zijn kleinheid. Dat deze nieuwe weg voor- en tegenstanders zal kennen is zeker. Maar wie er écht wil achterkomen moet de man gewoon zelf aan het werk zien op het Filmfestival waar hij voor de gelegenheid zal optreden met de begeleidingsband ‘Bajofondo Tango Club. Een naar alle waarschijnlijkheid pittige, passionele en ontroerende muzikale avond waar je niet alleen een unieke filmcomponist, maar gewoon een warme persoonlijkheid met een groot muzikaal talent kunt bewonderen.

Bajofondo Tango Club, donderdag 18 oktober in Concertzaal Vooruit (enkel staanplaatsen). Voor tickets, klik hier.

Om een voorsmaakje te krijgen van de muziek zelf, klik hier
.

Joris Hermy
www.jorishermy.be

 



Meer