| Craig Armstrong in Concert 19/10/2006 Craig Armstrong mag in de filmmuziekwereld dan wel nog een beperkte discografie hebben; in de populaire muziek verdiende hij ruimschoots zijn sporen en zijn naam is dan ook verbonden met de groten der aarde: U2, Massive Attack, Madonna ( wie kent het knappe ijzige vioolarrangement niet uit de song 'Frozen'? ). In Hollywood werd zijn naam pas écht onthouden door zijn werk voor de enorm populaire film 'Moulin Rouge'. Een gans muzikaal team onder de supervisie van Armstrong vonden de musical opnieuw uit.. Een huzarenstukje, waar Armstrong enkele enorm verrassend en onvergetelijke arrangementen voor schreef. 'Moulin Rouge' schreef geschiedenis door zijn persoonlijke inkleuring van enkele pop-classics. Deze exubirante aanpak voor 'Moulin Rouge' staat dan weer in schril contrast met zijn muziek voor drama's. Het is duidelijk waarom regisseurs voor Armstrong kiezen als componist. Hij heeft het grote talent om muziek te componeren dat evengoed functioneert als de stilte zelf. Géén grote thema's, geen ingewikkelde composities. Eenvoud siert zijn werk, en het is in de intensiteit van de performance dat Armstrong onnoemelijk veel nuances onderschrijft. Dat deze 'live' nog eerlijker naar voor zouden komen was eigenlijk vanzelfsprekend, maar des te verrassender. Stipt om 20u30 verschenen de eerste muzikanten van het 'Vlaamse Opera-orkest'. Verrassend genoeg begon het concert met een selectie uit WTC. Ik had écht verwacht dat de avond van start zou gaan met 'O Verona' uit Romeo & Juliette. Een gepaste ouverture voor dergelijke avond, zo leek me. Maar de toon werd meteen gezet met het koor - en sopraan - die een pakkende uitvoering brachten van WTC. Het koor bleef aan het woord voor de daarop volgende selecties aangekondigd door Tommy Pearson en Fien Sabbe. 'O Verona' zet verrassend sterk in en het koor scandeert kordaat de Latijnse teksten. De begeleidende beelden passen perfect in het ritme van de muziek en waren goed gekozen. Ook 'Plunkett and Macleane' functioneerde bijzonder goed 'live'. De synth-percussie uit de score leek het pijnpunt te kunnen worden van deze 'live'-uitvoering, maar kreeg een goede vertaling naar symfonische percussie en bleef de sfeer van het werk zeer trouw. Hierop volgend kwamen de intiemere werken aan bod. Zo bracht het orkest olv Dirk Brossé enkele knappe uitvoeringen van o.a. 'The Quiet American' en 'Ray'. Beiden erg verdienstelijk. Vooral de muziek van 'Ray' heb ik altijd mooi gevonden. In de cd-release ging de score van Armstrong wat verloren. Maar 'Ray' stond hier zeer passend tussen de andere werken van de componist. Hierna werd de zaal gehuld in rood. De gigantische centrale kroonluchter fonkelde in rode pracht en schepte direct de juiste setting voor de song uit Moulin Rouge: 'One day I'll Fly Away'. Een special guest werd voor de gelegenheid aangesproken. Een ietwat vreemde keuze was het echter te horen dat dit prachtige nummer - oorspronkelijk hunkerend ingezongen door Nicole Kidman voor de film - door een man werd gezongen. Het orkest en Maestro Brossé brachten een passende begeleiding maar in de bridge naar het einde toe gaat de zanger toch lelijk de mist in. Zonde want los van de vocals bleef het vernuftige arrangement van Armstrong enorm mooi! Niet veel later was het eindelijk zover en kregen we de man verantwoordelijk voor al deze muziek eindelijk te zien. In een beknopt maar amusant interview met Tommy Pearson vertelde een schuchtere Armstrong over zijn werk en achtergrond. De bescheidenheid van de man kent werkelijk geen grenzen. Zo liet hij ontvallen dat hij zelden of nooit achterom kijkt naar wat hij geschreven heeft. Dat hij zelfs geen exemplaar van zijn eigen score voor WTC heeft, was des te verwonderlijk. 'The Balcony Scene' was een absoluut hoogtepunt van de avond. De vertederende piano met violen badend in romantiek, blijft één van de mooiste composities die Armstrong ooit schreef! Héél even - net op het magische moment als de violen invallen - was er een valse viool te horen wat de magie toch een beetje minder maakte. Maar zo gaat dat nu eenmaal met 'Live' muziek. Het staat in direct in contact met zijn publiek. Maar toch werd de krop in de keel er niet minder om. Wel was het een beetje verwonderlijk dat Armstrong zelf niet het begeleiden - van zijn werk van aan de concertvleugel - voor zijn rekening nam. Gezien zijn reputatie als goede pianist, maar ook het feit dat vele van zijn composities rond de piano als instrument gebaseerd zijn. In het tweede deel kregen we nog een selectie uit 'The Quiet American' en 'Moulin Rouge' en 'Plunkett and Maclaine'. De eerste werkte enorm goed met de begeleidende beelden. Een ontluisterende scène met muziek vol van verslagenheid en verdriet. Bij het roodkleuren van de prachtige kroonluchter was het even de adem inhouden wat de zanger met de tweede selectie uit Moulin Rouge: 'Nature Boy' ging aanvangen, maar deze keer werd er gelukkig genoeg gekozen voor een eenvoudige aanpak. Verder kwamen ook 'The Bone Collector', 'Orphans', 'Love Actually' en nog meer 'WTC' aan bod. En net op het moment dat je denkt dat de avond zijn mooiste momenten prijs had gegeven, trakteerde Armstrong ons op 3 nummers solo aan de piano. Opmerkelijk te zien hoe hij met het grootste gemak zijn werk bracht. Ook hier kende zijn nederigheid geen weerga. Want middenin het terechte overweldigende - applaus na het piano-theme uit WTC - , begon hij abrupt met het volgende nummer. En ook hierna onderbrak hij het applaus wederom, om de avond definitief af te sluiten met een laatste nummer. De dankbaarheid van het publiek was erg groot na zo'n geslaagde avond. Dirk Brossé probeerde nog tevergeefs om Armstrong tijdens het applaus middenin de spotlights te plaatsen op het dirigentenpodium, maar ook hier moest Armstrong niets van weten en hij bleef op één lijn met de rest van de medewerkers. De eindconclusie is dus zeer positief! Een erg geslaagd concert. De uitvoeringen door koor en orkest olv Dirk Brossé waren zoals steeds erg verzorgd. De sound was goed maar droger dan op cd - minder resonance - maar dat is nu eenmaal het verschil tussen 'live' en 'studio'. De selectie van zijn werk baseerde zich voornamelijk op de verzamelaar 'Craig Armstrong - Filmworks - 1995-2005' en op 'WTC' en verzamelde dus de hoogtepunten uit Armstrong's carrière. Met een strijkkwartet bij EMI classics op til en nog wat werk voor film, toont Armstrong nogmaals aan dat hij - ook in de toekomst - een eigenzinnig buitenbeentje en een dromerige persoonlijkheid zal blijven in Hollywood. Joris Hermy |