| Harry Potter meets Wim Mertens 10/06/2006 Het Kursaal poogde - in zijn reeds derde filmmuziekconcert- de muziek van Harry Potter en die van Wim Mertens te combineren en niet zonder enig succes, want de glijdende thema’s van Doyle, de staccato’s van Williams en de repetitieve tantumachtige composities van Mertens smolten samen tot een krachtige suite gespeeld door een sterk Vlaams Radio Orkest onder leiding van Dirk Brossé. Het geheel werd opgeluisterd door Radio 1-stem Fien Sabbe, haar Britse collega van BBC 3 Tom Pearson en last but not least Patrick Doyle himself, die voor de eerste live-versie van de muziek uit “Harry Potter and the Goblet of Fire” een ticket richting Oostende had geboekt. Het eerste deel van het concert was gewijd aan de muziek van Wim Mertens die dit jaar 25 jaar filmmuziek schrijft. Mertens, een grijzende man met een wat verwarde blik in de ogen, begon het concert achter zijn Steinway en opende met het imposante “A Sandy Shore” uit zijn monstersucces “Father Damian”. De zweverige klanken van de piano vloeiden feilloos over in het orkest dat accuraat Mertens’ compositie naar de stranden van Molokaï bracht. De filmbeelden die werden getoond verstrekten de sfeer en wanneer Mertens betekenisloze teksten begon te zingen werd een eerste hoogtepunt bereikt. Het applaus was dan ook oorverdovend maar verstomde bij het aanhoren van de muziek die de componist schreef voor “Der Lebensversicherer” die op het concert haar wereldpremière kende. De prachtige opbouw van het nummer die piano en orkest vlekkeloos combineerde tot een waar palet van kleuren en klanken, was het moment suprème van het eerste deel. Mertens sloot zijn deel af met muziek uit “Belly of an Architect” waaruit hij zijn meest bekende thema’s presenteerde. “Birds for the Mind” was een eenvoudige ode aan deze geliefde film met een gemakkelijk beluisterbaar thema die alla Mertens opnieuw als opbouwende, orkestrale stijloefening werd opgebouwd. De trend zette zich door in “Close Cover” en eindigde in het overbekende en voor mij wat overbodige “Struggle for Pleasure”, dat wel beter tot zijn recht kwam in de live versie dan het deed op zijn meest recente cd. Een leuke pun verzorgd door sponsor Base over Proximus deed menig toeschouwer even lachen, maar dit belette hen niet om de componist (en muzikanten) te overladen met een overweldigend applaus. Na een veel te lange pauze werd de zaal donkergroen gekleurd en hing er een bezem uit het plafond; de hoogste tijd om de magie van Harry Potter op het publiek los te laten. Het tweede deel van het concert werd opgedeeld in 4 delen waarvan ieder deel één van de boeken van Rowlings voorstelde. Het verhaal over wonderkind Potter die aan de toveracademie van Hogward samen met zijn vrienden Hermoine Granger en Ronald Weasley de strijd aangaat met de donkere Lord Voldemort, werd ons tussen de bedrijven door verteld door de aangename en charmante Fien Sabbe en haar collega Tom Pearson, die samen met Doyle was afgereisd over het Kanaal om deze avond op te luisteren. Met “Hedwig’s Theme” werd een onvergetelijke ouverture gespeeld, waarbij menig kinderogen in de zaal oplichten. Het herkenbare thema werd op een overtuigende wijze gespeeld en het was een lust voor het oog om de muzikanten van het Vlaams Radio Orkest te zien zwoegen en zweten op de partituren van filmmuziekveteraan John Williams. Dirk Brossé haalde het onderste uit de kan en de solotrompettist kwam er met de schrik van af toen hij een foutje maakte bij een schitterend solo-optreden, maar de kwaliteit van het orkest is zo goed dat het hem vlug werd vergeven. Zeker toen “Harry’s Wondrous World” de zaal in werd gekatapulteerd. Zelfverzekerde, opbouwende strijkers met een immense warmte… wat wil een mens nog meer. Het tweede jaar aan Hogward werd ingezet door publiekslieveling “Fawkes the Phoenix”, die gecombineerd met de filmbeelden garant stond voor een overweldigende ervaring. “Dobby the House Elf” en “Gilderoy Lockhart” waren dan weer iets moeilijker stukken, die toch op positief respons werden onthaald bij het talrijk opgekomen publiek. Vlekkeloos en subliem gespeeld, kon het orkest rekenen op een enorme goedkeuring van zijn aanhoorders en dit zeker na het schitterende “the Chamber of Secret” waar de donkere toon van het concert werd ingezet. Na een korte samenvatting van de avonturen die Harry in zijn derde jaar beleefd, nodigde onze gastheer en –vrouw ons uit om dieper in de donkere mysteries van Harry’s wereld te duiken met de fantastische muziek voor “The Prisoner of Azkaban”. “Witches, Wands and Wizards” opende dit festijn voor de oren en het moet gezegd zijn; het was fenomenaal. De strijkers waren subliem en voerden het nummer mee naar de duistere zijde van dit concert. “Aunt Marge’s Waltz” presenteerde dan weer de sublieme scène waarin Harry zijn tante opblaast. De filmbeelden konden op enige hilariteit rekenen, maar het was vooral de muziek die deed verbazen. “The Knight Bus” was met zijn jazzy orkestratie geen makkie, zowel voor het orkest als het publiek en mondde uit in het schitterende en melancholische “A Bridge to the Past” waar vooral de strijkers een prominente rol in speelden. Heerlijke muziek om je vingers bij af te likken en een schitterende apotheose voor Williams’ deel. Jammer wel dat men “Double Trouble” niet heeft opgevoerd en ik zou liever “Buckbeak’s Flight” als einde hebben genomen. Maar niet getreurd, want de aanwezigheid van componist Patrick Doyle, maakte al veel goed. Na een korte, maar interessant gesprek met de componist zelf, leerde we dat na de wereldpremière van componist Mertens, het ook de eerste keer was dat “The Goblet of Fire” live werd opgevoerd. Rede te meer om te genieten dus van de magische klanken van Doyle’s composities, die naast Williams iets toegankelijker zijn om naar te luisteren. “Quidditch World Cup” introduceerde het Ierse thema in combinatie met de Russisch klinkende melodie die de twee finalisten aan ons voorstelden van de wereldbeker. De dreigende kreten bij het Russische aantrede gingen wat verloren onder de bombastische pauken, maar het geheel baadde in een enorme kracht die ik nog maar zelden heb gehoord. “Harry in Winter” liet de tranen in mijn ogen komen. De door mij geliefde strijkers waren schitterend en gleden moeiteloos door de zweverige melodie. Een hoogtepunt van stijl en smaak die ik niet vlug zal vergeten. “Potter’s Waltz” is dan weer een eenvoudige walsthema dat het publiek tevreden liet mee wiegen, waarna “Cedric” het thema van “Harry in Winter” herinterpreteerde in een nieuwe maat en toonhoogte waarbij “Cedric’s Death” aanzienlijk werd uitgebreid tot een gevoelige suite. Als laatste werd het statige “Hogward’s Hymn” opgevoerd dat een laatste ode aan de tovenaarsleerling met zich meebracht. Het applaus was enorm en zowel componist, dirigent als orkest werd in de bloemetjes gezet. Als bis werd Harry’s Waltz nogmaals gespeeld en zo kwam de avond op een feestelijke manier ten einde. “Wim Mertens meets Harry Potter” was een geslaagde combinatie en is zeker voor herhaling vatbaar. Voor de filmmuziekliefhebber is het een fantastische ervaring om filmmuziek live te horen spelen. Ik kijk al uit naar het concert van Craig Armstrong in Oktober. Mijn kaarten zijn al besteld! Tom Hebbrecht |