Volg ons!

Harry Potter meets Wim Mertens
Zon, zee, strand en filmmuziek

10/06/2006

Oostende was voor vele toeristen het weekend van 10 en 11 juni hét decor voor prachtige stranddagen. De zon scheen de hele dag fel, de temperatuur steeg tot boven de 30 graden en dus was het strand overvol en was de zee met zijn heerlijke verkoeling de redding voor zijn bezoekers. Daarnaast was vrijdag jl. het WK voetbal in Duitsland begonnen en derhalve waren rond de tijdstippen 15.00u, 18.00u en 21.00u de kroegen goed bevolkt met mensen die de wedstrijden ondanks het mooie weer niet wilden missen. Toch waren voor mij het mooie weer, het strand, de zee en het WK voetbal niet de belangrijkste reden van mijn bezoek aan Oostende. Het weekend van 10 en 11 juni met het derde filmmuziekconcert van dit jaar ‘Wim Mertens meets Harry Potter’ in het verschiet zou een magisch weekend worden voor mij en voor andere filmmuziekliefhebbers. Zeker omdat vlak voor het weekend bekend werd dat componist Patrick Doyle (componist van Harry Potter and the Goblet of Fire) en zijn vrouw persoonlijk aanwezig zouden zijn en dat Wim Mertens achter de piano zou zitten. Met het Vlaams Radio Orkest onder leiding van Belgisch beste dirigent Dirk Brossé beloofde het een waar spektakel te worden.

‘Harry Potter meets Wim Mertens’

De muziek van Harry Potter behoeft feitelijk geen introductie. John Williams ontving voor zijn score voor de eerste Harry Potter een Oscarnominatie die vooral bedoeld was voor de twee prachtige thema’s ‘Harry’s wondrous World’ en ‘Hedwigs theme’. Voor de rest was de score een aangename luisterervaring maar bevatte teveel mindere stukken om écht heel goed te zijn. Anders was het met de score voor ‘The Chamber of Secrets’ waar ‘Fawkes the Phoenix’ ‘Gilderoy Lockhart’ en ‘Dobby the house Elf’ de belangrijkste thema’s waren die perfect uitgewerkt werden. De prachtige actiestukken er doorheen verweven plus het hergebruik en uitbreiding van de thema’s uit het eerste deel maakte deze score tot een vele betere dan zijn voorganger. ‘The Prizoner of Azkaban’ was veel donkerder dan de twee vorige maar daarom niet minder. Terecht won hij de ‘Public Choice Award’ op het World Soundtrack Awards festival van dat jaar want het moet gezegd worden dat de score voor de derde Harry Potter film de beste van de drie was. Maar na ‘Prizoner of Azkaban’ werd Williams bedankt voor de moeite en werd Doyle aangesteld als nieuwe componist. Waarschijnlijk had regisseur Mike Newell hier een grote bijdrage aan, want deze werkte voor ‘Donnie Brasco’ en ‘Into the West’ eerder samen met de componist en deze samenwerking was klaarblijkelijk erg goed bevallen. Harry Potter and the Goblet of Fire werd een veel duisterdere score dan de drie voorgaande en dat kon ik alleen maar bejubelen. Thematisch gezien was het echter veel minder dan Williams’ werk waardoor voor velen de score moeilijker te beluisteren was.
Zo bekend ik ben met de muziek van Harry Potter zo onbekend was ik met Wim Mertens en zijn muziek. Mans bekendste werk is dat voor ‘Belly of an Architect’ dat in België vooral een grote bekendheid geniet doordat het in een reclame voor Proximus gebruikt werd. Ik had de kans om Partes extra Partes voor het concert te beluisteren maar ik koos ervoor om dit niet te doen. Soms moet je je door muziek laten verrassen waardoor je met open mind het concert kunt gaan beluisteren en dat leek me bij dit concert het beste.


Ontmoeting met oude bekende

En 10 juni was het dan eindelijk zover. Ik en een goede vriend van mij besloten om ’s ochtends vroeg al te vertrekken om zo ook nog een beetje te kunnen genieten van het mooie weer. Na ingecheckt te hebben in het hotel dat op nog geen 300 meter van het concertgebouw lag en onze spullen in de hotelkamer gelegd te hebben vertrokken we naar het prachtige strand van Oostende waar we een half dag doorbrachten. Om half 4 hadden we afgesproken met Tim Horemans en zijn echtgenote en Joris Kessels en zijn kersverse vriendin. Het was belachelijk warm op het terras maar al net zo gezellig. Er werd veel, heel veel over filmmuziek gesproken en eens te meer werd duidelijk hoever smaken uit elkaar kunnen liggen. Maar de tijd vloog voorbij en al snel was het tijd om ons klaar te gaan maken voor het concert. In de wetenschap van de aanwezigheid van Doyle had ik voor het concert enkele vragen op papier gezet die ik aan hem wilde stellen. Daarnaast had ik de soundtrack van ‘The Goblet of Fire’ meegenomen want diep van binnen hoopte ik toch wel op een handtekening van deze man. Het beloofde een magische avond te worden.


Het concert

Toen we eenmaal binnen waren in het Kursaal bleek hoe een geweldige plaatsen we hadden. Op de zesde rij van voren recht voor de piano, een Steinway & Stens (zo dichtbij zaten we dat het mogelijk was de letters te lezen). Het was verbazingwekkend rustig, misschien de helft van de stoelen waren bezet maar de sfeer was fantastisch. De presentatie van het eerste deel was in handen van Fien Sabbe, presentator van Radio Donna en iets later dan gepland kondigde zij Dirk Brossé en een zichtbaar gespannen pianist en componist Wim Mertens aan. De laatste dingen werden goedgezet en toen was het zover; dirigent Brossé en zijn Vlaams Radio Orkest brachten de eerste tonen ten gehore. Geopend werd er met de suite van Father Damien, een 7 minuten durende compositie die vooral opviel door zijn weelderige klanken van violen en piano. Het meest opvallende was toch wel de zang van Wim Mertens zelf die verbazingwekkend goed klonk. De zang kwam ook terug in de tweede suite van de nieuwste Duiste film ‘Der lebensversicher’ die op het internationale filmfestival van Berlijn onlangs werd bekroond met een prijs voor meest beloftevolle regisseur. Persoonlijk vond ik de muziek voor deze film het mooiste van het eerste deel. De balans tussen de strijkinstrumenten, de prachtig klinkende hoorns, de piano en de zang van Mertens gaven mij echt een kippenvelgevoel. De zenuwen die Mertens had in het begin van de eerste suite waren totaal verdwenen en met zijn ogen dicht en bewegend op zijn eigen geschreven muziek was duidelijk dat de man met zijn gedachten al lang niet meer op het podium was. Na afloop stond hij op, boog voor het publiek en wees naar Brossé die op zijn beurt terugwees en bevestigend knikte. Deze interactie was fantastisch en maakte duidelijk dat het een bijzonder concert was, ook voor hen. De derde suite kwam van de film ‘Belly of an Architect’. ‘Birds for the mind’ was duidelijk meer beladen dan de twee voorgaande suites. Meest opvallende instrument was de trombone die prachtig zwaar klonk en die het geheel in combinatie met de zang van Mertens een dramatischer klank gaf. In het tweede nummer ‘Close Cover’ was veel ruimte voor de piano maar het wilde niet echt vlammen. ‘Struggle for pleasure’ was het meest dreigende. De geestgestoordheid van het belangrijkste karakter uit de film was duidelijk terug te horen in de muziek. De dreigende en zware tonen van de cello’s die naarmate het nummer volgde overstemd werden door het overwinningsthema gespeeld door de violen en trompetten. Uiteindelijk won deze het van de cello’s en bijgestaan door de uit het eerste nummer terugkerende zang van Mertens was de climax een echte afsluiter. Een groot applaus uit de zaal steeg op. Als verrassingelement speelde Mertens de door hem geschreven tune voor het programma ‘Nachtradio’. Opvallend was het veelvuldig gebruik van percussie en de cello’s die haast dezelfde thematiek speelde als in Belly of an Architect. Daarna was het toch echt gedaan met het eerste deel van het concert. Het was wachten op het main event.

De pauze duurde verrassend kort maar er stond dan ook nog veel op het programma. Opnieuw verzorgde Fien Sabbe de presentatie ditmaal bijgestaan door BBC3-presentator en filmmuziekkenner Tommy Pearson die ons door de vier verschillende suites opgedeeld in enkele nummers leidde. Van ‘the Philosopher Stone’ werden ‘Hedwig’s theme’ en ‘Harry Wondrous world’ de twee mooiste thema’s van de score gespeeld. Op een klein foutje na in het begin van het eerste nummer was het een vlekkeloze uitvoering. Wat vooral opviel was de enorme complexiteit van de orkestratie. Williams maakt veel gebruik van tempowisselingen, thematische loopjes en het was aan de dirigent te zien dat het erg moeilijk dirigeren was. Van ‘The chamber of secrets’ werden ook de vier hoofdthema’s gespeeld en het mooist blijft toch ‘Fawkes the phoenix’ dat ook hier fantastisch ten gehore werd gebracht. Met ‘The Prisoner of Azkaban’ werd het pas echt genieten. Vier nummers werden gespeeld te weten ‘Witches, Wands and Wizards’, ‘Aunt Marge’s Waltz’, ‘The Knight Bus’ en ‘A bridge to the Past’ en deze hadden niet verder uit elkaar kunnen liggen. De eerste was een erg donker thema met zware paukenslagen en veel tempowisselingen bij de strijkarrangementen. Prachtig maar toch miste ik het koor een beetje dat net dat extra vleugje magie had kunnen toevoegen. Het tweede nummer werd klassieker uitgevoerd dan het origineel maar was daarom niet minder mooi. ‘The Knight Bus’ bleek in live uitvoering toch erg complex te zijn, misschien wel té complex, want het was een ietwat chaotische uitvoering en daarbij miste ik het echt jazzgeluid uit de originele uitvoering. ‘A Bridge to the Past’ was een prachtige afsluiter van deze suite. De echte magie, de duisternis en de strijd tussen goed en kwaad werd hier prachtig in muziek vertaald. Na deze suite was het de beurt aan de muziek van Doyle, maar deze werd pas gespeeld toen, jawel, meneer Doyle persoonlijk op het podium was geroepen en hij enkele vragen had beantwoord. De belangrijkste vraag kwam van Pearson en ik was blij dat hij deze vraag stelde omdat ook ik deze vraag in mijn lijst had staan. “John Williams schreef enkele fantastische thema’s voor Harry Potter en geen enkele componist vind het leuk om oude thema’s te gebruiken. Toch waren de thema’s van Williams bepalend voor de sfeer in het verhaal. Waarom gebruikte u deze thema’s niet in uw eigen score?” Het antwoord luidde: “De vierde Harry Potter film was veel donkerder dan zijn voorganger, verschillende nieuwe karakters werden erin geïntroduceerd, het kwaad krijgt voor het eerst een eigen gezicht en er waren vele nieuwe onthullingen. Al deze nieuwe elementen gaven mij de mogelijkheid om geheel nieuwe thema’s te schrijven. Het was een geheel nieuwe film met een geheel nieuwe verhaallijn vandaar dat ik ervoor koos nauwelijks thema’s her te gebruiken. Het was een bevredigend antwoord en vooral een eerlijk antwoord. Van ‘The Goblet of Fire’ werden maar liefst vijf nummers gespeeld. ‘Quiditch World Cup’ was de opener. Opnieuw vond ik het ontbreken van een koor een ernstig gemis ondanks dat het orkest zelf de zang (of kreetgeluiden) verzorgde. De drie daaropvolgende thema’s ‘Harry in Winter’, ‘A Potters Waltz’ en ‘Cedric’ waren goed maar nu pas viel op hoe eenvoudig deze thema’s in elkaar zitten, zeker wanneer je ze vergelijkt met de thema’s die Williams schreef. Met ‘Hogwart’s Hymn’ werd het concert ten einde gebracht. Althans dat dacht men. Nadat de dirigent, de presentatoren en Doyle (voor die gelegenheid opnieuw naar voren geroepen) eerst het podium hadden verlaten kwamen ze na een kleine minuut weer terug. Brossé nam zijn plaats weer in, zette een heus Harry Potter brilletje op, nam een toverstaf in zijn hand en bracht samen met het fantastisch spelende Vlaams Radio Orkest nog eenmaal de Hogwart’s Hymn ten gehore. Toen was de magie voor velen ten einde, voor velen maar niet voor mij.


‘Coen Haver meets Patrick Doyle and Wim Mertens and Dirk Brossé’

Direct na de laatste tonen stond ik op en liep richting podium om Doyle een handtekening te vragen. Die kreeg ik en nadat ik samen met hem op de foto was gegaan leek ook voor mij de magie voorbij. Maar toen we ’s avonds op het terras met een biertje in ons hand zaten na te genieten van het concert passeerden ineens Dirk Brossé, Wim Mertens en jawel Patrick Doyle met zijn vrouw. Ik sprak eerstgenoemde aan en bedankte hem voor het fantastische concert. Hij bleek een zeer hartelijk man te zijn en hij vroeg me of ik al eerder in Oostende was geweest. Ik vertelde hem dat ik ook bij het concert ‘A tribute to Kieslowski’ was geweest en ik vroeg hem welk concert mooier was om te dirigeren. Direct antwoordde hij dat dat toch zeker ‘Harry Potter meets Wim Mertens’ was omdat zo zei hij letterlijk ‘de complexiteit van dit concert veel groter was dan dat van Preisner’. Nadat ik op een zeer vriendschappelijke wijze afscheid hadden genomen van deze drie inconen bleek ook voor mij de magie ten einde. Hoewel…het magische gevoel wat ik aan dit zeer geweldige concert heb overgehouden zal nog wel een tijdje blijven hangen.


Coen Haver

 



Meer