Munich
Decca - 987 9142 / Decca - B0006093-02


Decca Records 2005 CD (0602498791424)
映画 映画のリリース: 2005
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Munich, 19722:39
2.The Attack At Olympic Village3:00
3.Hatikvah (The Hope)2:02
4.Remembering Munich4:38
5.Letter Bombs2:48
6.A Prayer for Peace3:51
7.Bearing the Burden8:12
8.Avner and Daphna4:02
9.The Tarmac At Munich3:59
10.Avner's Theme3:07
11.Stalking Carl4:24
12.Bonding1:57
13.Encounter In London and Bomb Malfunctions3:37
14.Discovering Hans2:47
15.The Raid In Tarifa2:03
16.Thoughts of Home4:03
17.Hiding the Family1:25
18.End Credits4:06
 62:40
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Munich - 08/10 - その改訂 Cohen Oat, 提出された (オランダの)
Een vaste samenwerking tussen regisseur en componist is binnen de filmwereld geen uitzondering. Zo schreef Ennio Morricone alle muziek voor films van Sergio Leone en was Bernard Herrmann verantwoordelijk voor veel muziek bij films van meesterregisseur Alfred Hitchcock. Er is echter geen samenwerking zo succesvol als die tussen regisseur Steven Spielberg en componist John Williams.

In de laatste drie decennia hebben zij in totaal vierentwintig maal samengewerkt, een samenwerking die begon met de film ‘The Sugarland Express’ uit 1974, waarna vele toppers als ‘Jaws’, ‘E.T. the Extra-Terrestrial’, de ‘Indiana-Jones’ trilogie en ‘Jurassic Park’ volgden. Prachtige films begeleid door een fantastische soundtrack die dan ook wereldwijd nog altijd hoog gewaardeerd worden. Toch betekent een samenwerking niet altijd extra aandacht voor de score van John Williams. Zo zullen er maar weinig mensen zijn die de soundtrack van Saving Private Ryan (nog) kennen, terwijl het hoofdthema van deze score ‘Hymn to the Fallen’ een werkelijk fenomenaal thema is. De reden van zijn onbekendheid is dat dit een moeilijk toegankelijke soundtrack is, die door zijn klassieke benadering, zijn zware thematiek en weinig opwindende composities voor veel mensen erg eentonig zal zijn.

Zo zal het ook zijn met ‘Munich’ het naar mijn mening nieuwe meesterwerk van Spielberg. In de film heeft de muziek een weinig prominente rol, hooguit wordt de percussie als ondersteuning van een dreigende scène wat krachtiger naar voren gebracht. De muziek is dan ook vooral bedoeld als underscore en bevat weinig orkestrale uitspattingen of groots opgezette heroïsche thema’s. Het feit dat de muziek van Williams vooral diende als underscore is deels terug te vinden op de soundtrack wat echter niet betekent dat de soundtrack van ‘Munich’ daarmee ook saai is. Integendeel!

De soundtrack bevat net als William’s werk voor ‘Schindler’s List’ en ‘Memoirs of a Geisha’ veel solo’s: Listbeth Scott neemt de zang voor haar rekening, Steve Erdody speelt de cello, Gloria Cheng de piano, John Ellis de oboe, Pedro Eustache de houtblazerinstrumenten en Adam del Monte de gitaar. Zij krijgen veel ruimte van Williams om het beste uit zichzelf te halen, zonder dat daarmee de thematiek uit het oog wordt verloren.

Lisbeth Scott mag met haar prachtige, doch bij vlagen wat hese stem de score openen. De percussie, piano en zware strijkers die de zang overnemen geven je een onaangenaam gevoel. Het nummer eindigt in een kakofonie van instrumenten die allen hun eigen thema bespelen. Deze instrumenten en hun bijbehorende thema’s worden later in de soundtrack een voor een behandeld en dan blijkt hoe ingenieus de opening in elkaar zit. Lisbeth Scott komt na haar prachtige opening nog eenmaal terug met haar zang. ‘Remembering Munich’ duurt ruim vier en een halve minuut en bijna geheel dit nummer wordt gevuld met de zang van Scott. Naar het einde toe worden de strijkers krachtiger, maar de laatste akkoorden zijn dan toch weer geheel voor Scott. ‘Remembering Munich’ wordt in de film pas aan het einde gebruikt, bij de climax van de gijzeling in München. De beelden in combinatie met de zang van Scott maken het tot een van de krachtigste scènes uit de film.

Het hoofdthema wordt voor het eerst geïntroduceerd in ‘Hatikvah (The Hope)’. Het is ingetogen compositie maar Williams weet ook nu weer het dramatische element goed in zijn muziek te verwerken. De volledige uitwerking van het thema is te horen in ‘A prayer for peace’ het mooiste nummer van deze score. Het is een krachtige doch zeer aangrijpende uitwerking van het hoofdthema. Eén viool en één cello die duidelijk op de voorgrond treden worden bijgestaan door een groots orkest waardoor zowel erg intiem als groots klinkt. Ook voor regisseur Spielberg is dit het hoogtepunt van de score die dat in zijn nawoord ook duidelijk laat merken: “For me the quintessential movement of John’s score for ‘Munich’ entitled ‘A prayer for Peace’ embraces the history of this tragedy while deeply honouring the memory of the members of the Israeli team who were murdered in September 6, 1972.” In latere gedeelten van de score komt dit thema nog vaak terug maar dan bespeeld door geheel andere instrumenten. Zo wordt het in ‘Avner’s theme’ en ‘Bonding’ bespeeld door een gitaar terwijl het in ‘Avner and Daphne’ en ‘Discovering Hans’ weer wordt bespeeld door de oboe.

Zoals ook het hoofdthema een rustige compositie is, zo is ook de muziek voor de actiescènes in de film opvallend ingetogen. Dreigende percussie, die ondersteund wordt door piano, strijkers en trombones zonder dat ze tot een bombastische climax komen is het enige wat Williams heeft gebruikt om de actiescènes te ondersteunen.

De soundtrack ontving een Academy Award nominatie, maar wist deze niet te verzilveren. Persoonlijk had ik dat ook niet verwacht. Daarvoor was deze score gewoonweg niet vernieuwend genoeg is. ‘Munich’ zal dan ook zeker niet de boeken ingaan als een fantastische en baanbrekende soundtrack. Het is gewoon een mooi ingetogen werk van Maestro Williams.

Munich - 09/10 - その改訂 Thomas-Jeremy Visser, 提出された (オランダの)
De Olympische spelen van 1972 hadden een groot feest moeten worden, maar eindigden eigenlijk in een groot drama. Op 5 September vielen Palestijnse extremisten het Olympisch dorp binnen, doodden twee Israëlische sporters, en gijzelden er negen. Tijdens onderhandelingen eisten de mannen de vrijlating van diverse Palestijnen in hun thuisland. Op het vliegveld ging alles alsnog mis. De scherpschutters openden het vuur, waarop een extremist een handgranaat gooiden in de helikopter die de gegijzelden moest veilig stellen. Niemand van de gijzelaars,nog de twee piloten overleefden dit. Het is een gewelddadige en verwerpelijke daad, allemaal voor het geloof en land, en het is tragisch dat de situatie vandaag de dag nog maar weinig is verandert.

Dat Steven Spielberg de meest getalenteerde filmmaker van deze tijd is kan niemand ontkennen. Hij is buitengewoon kundig in zijn vak, en zelfs zijn missertjes, Indiana Jones 4 bijvoorbeeld, zijn nog vele maken beter dan andere blockbusters zoals die tegenwoordig worden gemaakt (Transformers, Wolverine). Hij heeft naast enkele films over Aliens, Dinosaurussen en Haaien ook een wat zwaardere kant in zich. Want dat maakt hem immers zo goed, hij kan grootse, specatculaire topfilms zoals Jurassic Park en War of the World maken, kinderfilms zoals E.T., thrillers zoals Jaws, en zelfs comedy’s (The Terminal). Maar hij is op zijn best als hij drama maakt. Want Schindler’s List is niets voor niets een van de mooiste films ooit gemaakt. In 2005 kwam hij aan met twee heel verschillende films, de verfilming van het drama in 1972 en de remake van Sciencefictionepos War of the Worlds. Munich is als film misschien niet zo goed als Schindler’s List, maar de muziek komt er verdomd dicht bij in de buurt.

Want stelt John Williams eigenlijk ooit teleur? 2005 was een absoluut topjaar voor Williams fans. De componist was toen 73, en leverde in dat jaar vier van zijn beste werken af: Het donkere War of the Worlds, het gigantische en epische Star Wars Episode III: Revenge of the Sith, het weelderige Memoirs of a Geisha en Munich. Munich ligt in het verlengde van Schindler’s List, en de Joodse trekjes daarin zijn verwerkt met sombere vocalisten met een Arabisch voorkomen (Lisbeth Scott). Het is, net zoals iedere andere soundtrack van Williams’ hand, een volledig orkestrale score. Er zijn bijna geen synthesizers te bekennen. Munich heeft een moeilijk maar mooi thema meegekregen van Williams, dat erg dramatisch klinkt. De strijkers zijn prachtig, en de uithalen die ze maken zorgen voor een goede balans tussen de speelsnelheid. Dit wordt het beste ten gehore gebracht in de End Credits. Naast de strijkers speelt de piano ook een redelijk grote rol, en soms komt deze opdraven om het hoofdthema te spelen. Op piano klink het bijna nog mooier dan met de strijkers. Dit is onder ander een reden waarom de score lijkt op die van Schindler’s List.

Een van de grote krachten van Williams is het interessant laten klinken van underscore. Waar hedendaagse componisten daar nog wel eens falen, door simpelweg 4 noten te spelen op een synthesizer en denken ermee weg te komen, weet Williams altijd te boeien, door simpelweg motieven in te zetten als er een iets rustiger moment in de film te zien is. Effectief, ook hier op de score van Munich. Er is genoeg spanning op de score te beluisteren, en Williams zorgt voor een onrustige sfeer tijdens het beluisteren van Munich. Het is een zware score, geleid door afwisselend laag en hoog strijkwerk. Ieder score voor een Star Wars film of een film van Mr. Spielberg heeft meestal één speciale track, die het hart vormt van die desbetreffende score. Denkt u aan Hymn to the Fallen in Saving Private Ryan, of de koortrack Duel of Fates van de soundtrack van Star Wars Episode I: The Phantom Menace. Munich heeft A Prayer for Peace, de zesde track op het album. De track begint met kalm, trist strijkspel dat steeds meer om zich heen grijpt, en bij iedere haal je mer naar de strot vliegt. Het schaart zich moeiteloos tussen de voorgenoemde track.

Hoe kan het dat iemand steeds maar weer iedereen overtroefd? Heeft John Williams iemand die hem dingen influistert, iemand van een andere wereld? Na tientallen briljante scores, van Jaws tot aan The Patriot, iedere keer is het weer raak. Ook met Munich laat de man weer zien wie de beste filmcomponist is in deze wereld. De score won geen enkele noemenswaardige prijs, de Oscar ging, onterecht naar Brokeback Mountain. De Grammy viel wel in handen van Williams, maar voor Memoirs of a Geisha. Munich is echter een stuk mooier, en is een score van Williams die vaak onterecht over het hoofd wordt gezien.

Munich - 09/10 - その改訂 Tom H., 提出された (オランダの)
Munich is Steven Spielberg's nieuwste epos en het mag gezegd zijn; het is één van zijn meest duistere sinds jaren. De gijzeling van 11 Israëlische deelnemers aan de Olympische spelen van 1972 te München (die uiteindelijk resulteerde in de moord op twee van hen) in ruil voor de vrijlating van 234 Palestijnse gevangenen, vormt de plot van de film. Het thema blijkt nog steeds gevoelig te liggen in het daglicht van de herhaardelijke mediabelangstelling rond de coma van Sharon en de ontruiming van de Israëlische kolonisten in de Gazastrook. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de film kon rekenen op heel wat controverse die natuurlijk de belangstelling voor de film voedt. Zoals gebruikelijk stelde regisseur Spielberg John Williams aan als componist wat resulteerde in een erg donkere en wat minimalistische score.

Williams, die terecht recentelijk de golden globe voor beste score 'Memoirs of a Geisha' in ontvangst mocht nemen, maakt in 'Munich' opnieuw gebruik van een erg sobere bezetting, gedomineerd door strijkers en heel wat solisten. Verder voegt hij er op subtiele wijze de schitterende en haunting vocals aan toe van topzangeres Lisbett Scott. Het resultaat is beklijvend en erg zwaarmoedig. Verder probeert Williams ook de etnische muziek van de gijzelaars aan bod te laten komen helaas door een verwesterts thema dat doorspekt is van veelvoudig gebruik van strijkers, maar duidelijk een oosterse invloed wil meegeven door het gebruik van percussie en oosterse blaasinstrumenten die kleine details toevoegen aan de minimale orkestratie.

De soundtrack begint met een parel van een nummer gedragen door Scott die uiteindelijk met percussie en strijkers wordt bijgestaan. Het woordenloos gemurmel van Scott lijkt een beetje op de muziek van Lisa Gerrard. 'Hatikva (The Hope)' is dan weer een met strijkers gedomineerde track die erg mooi en rustig voortkabbeld, gevolgd door het schitterende 'Remembering Munich' waar Williams de etnische toer opgaat met opnieuw Scott die het ijskoude gevoel die je krijgt van haar klaagzang voor de eerste maal ten volle mag benutten.

Suspense is dan weer duidelijke merkbaar in 'Letter Bombs' met erg veel percussie die niet zo misstaan op de soundtrack van 'Minority Report'. 'A Prayer for Peace' doet erg denken aan 'Memoirs of a Geisha' door de schitterende cellosolo van Stephen Erdody. Williams trekt de lijn van solisten door met het gebruik van de hobo in 'Avner and Daphna'. De soundtrack rommelt en gromt maar door in 'The Tarmac at Munich', een erg onmelodische track die uitmondt in het thema voor Avner, een ongebruikelijke ommekeer in instrumentatie door het gebruik van een akoestische gitaar. Het doet wat vreemd aan en klinkt erg Spaans. De gitaarsolo keert trouwens terug in 'Bonding', ditmaal vergezelt van strijkers en orkest wat resulteert in een erg emotionele track. 'Encounter in London/Bomb Malfunctions' vormt de actie en suspense opnieuw de muziek wat aanleiding geeft tot percussie en toffe synthesizereffecten die erg doen denken aan die van Hans Zimmer (Hannibal). Speaking of Hans, 'Discovering Hans' is de volgende track op het album waar Williams opnieuw de hobo aan het werk zet voor een sterk emotioneelgeladen scene. 'The Raid in Tarifa' en 'Hiding the Family' drijven de actie nog éénmaal op. Ze worden afgewisseld met het erg sterke 'Thoughts of Home' waarin de cello opnieuw de drijvende factor is van de muziek. Deze track vormt zeker en vast het hoogtepunt van dit album. 'The End Credits' verslaan nog eenmaal het depressiverende thema, dit maal op piano gespeeld en opnieuw gebruik makend van de klagende cello.

Uiteindelijk is deze soundtrack een cummulatie van donkere muziek, soms emotioneel, soms dreigend, met veel cohesie, en toch mist deze cd een pakkend thema. Toch kan men concluderen dat 'Munich' opnieuw voer is voor de Oscars en in de nasleep van het mooie 'Memoirs of a Geisha' zal deze score heel wat fans van John Williams weten te verblijden. Verwacht geen grootse muzikale uitspattingen maar een beheerste en donkere Williams.
Munich - 08/10 - その改訂 Tom Daish, 提出された (英語)
John Williams' busy 2005 comes to a close with the second of his two scores for Spielberg, who also seems to be on something of a roll, masterfully alternating his popcorn entertainments - War of the Words - with his rather more adult work in the shape of Munich. The film follows the aftermath of the shocking events at the 1972 Olympics in which eleven Israeli athletes were taken hostage by Palestinian terrorists, claiming the lives of all the athletes and most of the terrorists. Naturally, this is a subject requiring some considerable strength of character on Spielberg's part, together with measured sensitivity. Unsurprisingly, both sides have made some complaint, but the fictionalised account has, for the most part, received much praise.

In its broadest terms, Munich is a political thriller, but goes beyond what such an appellation implies, especially in regard to the lead character Avner, played by Eric Bana, and his torn morality at carrying out unofficial state sanctioned assassinations. The tragedy of that one day in Munich and Avner's soul are very much at the forefront of Williams' score. Of these, A Prayer for Peace is perhaps the most compelling, one of the composer's most elegant adagios which recalls Born on the Fourth of July and Georges Delerue's Platoon, but with even more delicacy than either. Stripped back, in a remarkably effective arrangement for guitar solo performed by Adam del Monte, it becomes Avner's Theme where the intimacy and appreciable lack of melodrama are extremely fetching. The arrangement for guitar and solo cello counterpoint in Bonding is equally moving.

Despite its current status as most overworked film music cliché, Lisbeth Scott's mournful ethnic vocals during the opening track and Remembering Munich are effectively employed and entirely suitable. Williams has commented that his use of Jewish and Palestinian stylistic traits are more evocative than authentic, but, as he did with Memoirs of a Geisha, he works both into his native style with typical skill. The ethnicity is clear, but so too is the composer's own inimitable musical voice. The 70's setting allows a little retroactive composition style, echoing his scoring of the period, especially the rather Goldsmithian Black Sunday, notably the rumbling pianos of The Attack of Olympic Village being especially effective, so too is the striking bass melody of the otherwise slightly non-descript Stalking Carl.

Despite its obviously downbeat mood, Munich is certainly not lacking for beautiful melody, although rather monothematic. Those tracks that don't feature some variation of Avner's theme - particularly some of the thriller/suspense elements - are occasionally a little forgettable and before the sombre end credits, the album loses a little direction in its latter stages. The occasional use of a very deep synthetic percussion is unsettling, subliminally heightening the urgency of a scene, but rather hard to take on their own terms. It seems that tragedy - whether of sci-fi soap opera, apocalyptic, personal or political proportions - hasn't been far from Williams' scoring this year and Munich does end on an exceptionally sobering note. Despite a handful of tracks with the composer's obviously melodic touch, many fans are going to find this tough going, even more so than the abrasive War of the Worlds, but equally worth exploring for its inwardly haunting humanity.
Munich - 09/10 - その改訂 Joris Kessels, 提出された (オランダの)
Een werk van John Williams staat voor mij niet automatisch garant aan luisterplezier zoals dat voor veel filmmuziekliefhebbers wel het geval is. De soundtracks The Terminal, Far And Away en Harry Potter vind ik uitermate goed, maar de door velen geprezen Artificial Intelligence vind ik bijvoorbeeld helemaal niks. Nieuw uitgebrachte cd’s van John Williams staan dus niet direct op mijn verlanglijstje, ik was echter gelijk verkocht toen ik deze Munich door de koptelefoon van de platenzaak hoorde.

Aangrijpende klaagzang van Lisbeth Scott, zo intrigerend en pakkend, dat het verdriet je op de lippen staat. De soundtrack wordt hiermee geopend en zet gelijk de toon. In track 4 ‘remembering munich’ is een volledige uitwerking te vinden voor Lisbeth Scott’s klaagzang. Het thema van dit stuk is in verschillende tracks prachtig instrumentaal verwoord met in track 8 een mooie solopartij door hobo en in track 16 een heerlijk wenende cello. Een tweede leidende thema is die voor Avner, welke in track 6 ’a prayer for peace’ voor het eerst te horen is en een enorme melodramatische lading heeft. Een ander hoogtepunt van de soundtrack is het stuk ‘hatikvah’ waarin zware strijkers op een subtiele manier een Joodse melodie ten gehore brengen.

Zoals dat vaak het geval is bij John William’s soundtracks is niet alles even aangenaam om naar te luisteren. Er zijn vele tracks met diep donkere geluiden, ietwat irritatie opwekkende suspense en oninteressante gedeelten. De nadelen van deze tracks komen echter erg op de achtergrond te liggen bij de pracht van de rest van de muziek. Daarnaast is er behoorlijk makkelijke logica in trackvolgorde, vanaf track 5 kunnen alle oneven tracks worden geskipt.

Bij deze wil ik John Williams nog prijzen voor het creëren van een unieke sound, wat een kenmerk is van zijn meesterschap. Componisten zoals James Horner reproduceren zichzelf, componisten zoals John Debney apen anderen na en componisten zoals Rachel Portman zijn alleen succesvol in het creëren van een bepaalde sound. John Williams daarentegen is erg veelzijdig en zorgt elke keer weer voor scores met karakter.
Munich - 08/10 - その改訂 Jesse van Amelsvoort, 提出された (オランダの)
John Williams schrijft al sinds mensenheugenis de muziek voor de films van Steven Spielberg. Voor beiden heeft dit goed uitgepakt en Williams staat dan ook de top van het componistenfirmament.

Munich’ kent net als ‘Memoirs of a Geisha’ en ‘Schindler’s List’ een zware dramatiek, waar Williams wel raad mee weet: Lisbeth Scott doet de vocale stukken, hees, zwaar en treurig – al treedt zij maar twee keer op: “Munich, 1972” en “Remembering Munich”. De rest van het album wordt gevuld door een orkest met solisten, waarschijnlijk voortkomend uit Williams’ voorkeur voor concerti in de klassieke muziek.
In “Hatikvah (The Hope)” wordt het hoofdthema van ‘Munich’ ten gehore gebracht, die dit keer minder overheersend is dan in bijvoorbeeld ‘Memoirs of a Geisha’. De complexiteit van dit hoofdthema kan bewonderd worden in “A Prayer For Peace”. Het vooral uit strijkers bestaande orkest klinkt intiem en begeleidt de solo’s van de cello en de viool. “Avner’s Theme” is een gitaarversie te horen van dit thema, wat het doet verpesten. Het is hier totaal misplaatst, desolaat getokkel te midden van een groots doch intiem orkest.

Munich’ is een zware score, maar niet vernieuwend, niet groots. Het weinig sterke thema weer niet te domineren en in de film is er weinig ruimte voor de muziek. Het pak aan solisten is uitgebreid, misschien wel te uitgebreid.
Veel van de score bestaat uit strijkarrangementen, niet lelijk, niet heel pakkend. “A Prayer For Peace” is het mooiste nummers, doch kan ook “End Credits” zeer bekoren. Deze score zal als één van de weinige scores van Williams misschien verdwijnen in de boeken, al is dat niet te hopen voor ‘Munich’ als film en het vreselijke drama wat het plot vormt.
Munich - 10/10 - その改訂 guillaume glade, 提出された (フランス語)
L'une des plus belles partitions de John Williams. L'une des plus sombres également. Le plus grand compositeur de musique actuel signe avec "Munich" une musique envoutante aux teinte hébraiques, testé auparavant dans "La Liste de Schindler" en 1993, mais ici moins frontale et plus intimiste. Ici pas de choeurs tragiques, ni d'élans orchestraux (on se souvient du magnifique et grandiose "Remembrances" avec et sans Itzac Perlman), tout est plus proche des personnages et des situations. Aucune gloire n'est possible, comme l'atteste le Avner theme, d'une noirceur extrême. Les passages en solo (violon et chant hébraique) sont sublimes et ne font que souligner la suprématie de John Williams dans la musique de film, et par extention, la musique orchestrale.
Oscars: Best Original Score (ノミネート)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (ノミネート)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (ノミネート)

その他のリリース Munich (2005):

Munich (2005)
Munich (2005)
Munich (2005)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと