Wuthering Heights

De film Wuthering Heights uit 1992 is de zoveelste remake over het bekende boek van Emily Brontë, met nu in de hoofdrollen Juliette Binoche en Ralph Fiennes. De film van regisseur Peter Kosminsky maakte er een dramatische vertelling van.
Het verhaal draait om de onmogelijke liefde tussen Catherine Earnshaw en Heathcliff. De vader van Catherine vindt hem als kind en neemt hem op in het rijke gezin, dat woont op het landgoed 'Wuthering Heights'. Heathcliff wordt vader's lievelingszoon, tot grote ergernis van zoon Hindley. Later vinden Catherine en Heathcliff elkaar in de liefde, maar als vader sterft, zorgt Hindley ervoor dat Heathcliff als een slaaf behandeld wordt. Toch blijft hij vanwege Catherine. Maar Hindley verbiedt haar om met Heathcliff om te gaan en ze besluit uiteindelijk te trouwen met de rijke Edgar Linton...

De film schetst een dramatisch beeld van de beide families Earnshaw en Linton in hun relaties tot Heathcliff. Ik vond de film daarom een nogal zwaarmoedige ervaring. Gelukkig eindigt de film positief, maar dat is rijkelijk laat om je als kijker nog een beetje op te beuren.

De muziek van Ryuichi Sakamoto helpt niet mee om een positieve draai aan de film te geven. Sakamoto gaat met z'n score volledig mee in het mistroostige en dramatische verhaal. De sfeer in de film en de dramatische mistigheid van het Engelse landschap worden door Sakamoto omlijst met ijle en melancholieke tonen. Het Royal Philharmonic Orchestra laat vooral z'n strijkers de hoofdrol spelen. En die strijkers spelen zowel de donkere dramatische melodieën, als de hoge passionele melodieën.
Ook houtblazers versterken die mineure sfeer van de setting in de film. De melodieën die Sakamoto heeft gecomponeerd komen nog het mooist tot hun recht, wanneer die door houtblazers worden gespeeld.

Een aantal tracks zijn ruim voorzien van dissonante klanken en van muziek die een creepy effect geeft. De mysterieuze scenes in de film worden daarmee versterkt, maar het klinkt niet fraai.
Een van de score afwijkende track is de laatste, waarin Sakamoto zelf het thema in een solo pianoversie brengt. En dat doet hij goed. Weliswaar spreekt de melodie niet echt aan, zoals al eerder gezegd, maar toch heeft deze track iets wat de andere niet hebben, waardoor dit de mooiste track van dit album is.

De muziek voor Wuthering Heights is volledig orkestraal, wat een positief effect zou moeten hebben. Maar de melodieën spreken niet aan. Fraaie thema's kent de score niet. Zelfs het hoofdthema, dat in verschillende tracks terugkomt is aan de saaie kant en trekt nauwelijks extra de aandacht als het voorbij komt. Sakamoto heeft de score op z'n synthesizer gecomponeerd en die muziek is door arrangeurs, waaronder Dario Marianelli, overgezet naar orkestrale instrumentatie. Dat werkt voor de film zeker positief uit, vooral ook omdat het een historisch verhaal betreft. Maar de score bevat vrijwel geen aansprekende tracks of melodieën. De neerslachtigheid is soms bijna tussen de tonen te horen.

Voor de film werkt het redelijk, want de muziek versterkt zeker de dramatische impact van het verhaal, hoewel de muziek nauwelijks emotioneel te noemen is. Om te beluisteren valt het echter tegen. De waardering voor deze score van Ryuichi Sakamoto is dan ook niet hoger dan 53 uit 100 punten.