Romancing the Stone

De productie van Romancing the Stone ging niet van een leien dakje. De film van Robert Zemeckis had vooral last van de toen heersende Indiana Jones hype, omdat ook Romancing the Stone een komische avonturenfilm is. Om een groter onderscheid met de Indiana Jones films te creëren wilde Zemeckis geen score zoals John Williams die voor Jones maakte, maar iets heel anders. Hem werd aangeraden eens bij de onbekende componist Alan Silvestri langs te gaan, en zo werd Silvestri de score componist voor deze film en onstond de eerste samenwerking tussen hem en Zemickis. De rest is geschiedenis.

Waar gaat het over? Een New Yorkse schrijfster Joan (Kathleen Turner) krijgt een schatkaart in handen van haar vermoorde zwager. Haar zus is echter in Comlombia ontvoerd en wordt alleen in ruil voor de kaart vrijgelaten. Joan komt naar Colombia, maar wordt op de hielen gezeten door Zolo, de moordenaar van haar zwager, maar wordt uit zijn handen gehouden door de Amerikaanse vogelhandelaar Jack (Michael Douglas). Zolo stuurt wel zijn hele privé-leger achter hen aan.
Tijden een moment van rust besluiten Jack en Joan zelf de schat te gaan zoeken, voordat ze de kaart afgeven. Zo vinden ze na veel gedoe de schat, maar ook andere, minder nobele mensen komen hier achter. Toch weten ze te ontsnappen, maar raken daarbij gescheiden door een rivier en door wantrouwen...

Alan Silvestri maakte voor deze avonturen-comedy een relatief lichte score, gespeeld door een klein orkest, keyboards en synthesizer. Silvestri had eerder al muziek gemaakt voor een aantal tv-programma's en series en de muziek voor Romancing the Stone doet daar toch wel sterk aan denken. Dat komt deels door de relatieve simpelheid van de muziek, maar ook deels door het instrumentgebruik, dat soms nogal minimalistisch overkomt, met een lichte percussie onderlaag en daarop dan een of twee leidende instrumenten.
Die percussie heeft regelmatig een hoog sambaballen-gehalte, waarmee Silvestri wellicht de indruk wil versterken dat het zich allemaal in de Zuid-Amerikaanse jungle afspeelt. De carnavalesque percussie doet de muziek echter geen goed, want het klinkt vooral simpel en goedkoop en het speelt een rol in wel erg veel tracks.
Een ander storend effect van de score is het deuntjesgehalte van de muziek. De typische tachtigerjaren keyboard tracks als Jack And Joan of They Kiss, wat een soort love-themes moeten zijn, of kermis-hoempa-tracks als The Town of The Square tonen toch wel dat Romancing the Stone een wel erg magere score is. Ondanks dat dit wellicht is wat Zemickis voor zijn film zocht om het te laten afwijken van de grootse orkestrale scores van de concurrenten.
De overheersende stijl van de score is toch wel een soort laid back rocky stijl met lichte funk en jazz invloeden. Blazers spelen een behoorlijke rol in de score, maar het zijn dan vooral korte snelle stoten door vooral trompetten. De tracks die hiervan afwijken zijn dan de tracks met een hoog kermisgehalte of elektronische piano-gehalte.

Kortom, deze eerste score van Alan Silvestri voor een grote film is geen genot om naar te luisteren. Het is vooral simpel, vaak zelfs simplistisch. De muziek komt niet uit boven het niveau van de eerste de beste tv-serie uit de vorige eeuw. De orkestraties zijn mager, de melodieën ook en het intro-thema komt rechtstreeks van de oude maestro Alfred Newman (How the West was won), dat zelfs onbeschaamd als subtitel wordt meegeleverd. De waardering voor deze score komt dan ook niet hoger dan 48 uit 100.