Carried Away


Intrada (720258706829)
映画 | 発売日: 23/04/1996 | 映画のリリース: 1996 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Main Title1:33
2.At School3:01
3.Joe Meets Catherine2:18
4.Time to Marry Me1:30
5.The Coyote2:17
6.Momma3:20
7.The Funeral8:01
8.Joe Waits for the Major3:23
9.The Barn Fire1:49
10.Joe Returns to Rose2:00
11.At the Ocean2:17
12.End Credits3:29
 34:58
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Carried Away - 06/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
De dramafilm Carried Away is geregisseerd door de Braziliaanse regisseur Bruno Barreto (The Heart of Justice, View from the Top, Dona Flor and her Two Husbands). In die tijd was hij getrouwd met Amy Irving, die de film mede produceerde en ook de vrouwelijke hoofdrol voor haar rekening nam. De film is door de critici redelijk ontvangen, maar was geen succes in de bioscopen.
Het verhaal draait om Joseph Svenden (Dennis Hopper), een bijna vijftigjarige leraar op een high school. Hij woont met zijn zieke moeder (Julie Harris) op een boerderij, ergens waar niets te beleven is. Hij heeft een relatie met weduwe Rosalee Henson (Amy Irving), die best goed is, maar tegelijk ook wat saai. Maar op een dag komt er een nieuwe leerling op school, de zeventienjarige en knappe Amy (Catherine Wheeler). Ze rijdt paard en stalt die bij Svenden in de schuur, waarbij hij zo onopvallend mogelijk in de buurt is. Zij weet dat en maakt er misbruik van, waarbij ze hem weet te verleiden, met alle gevolgen van dien...

De muziek bij dit relatiedrama is van niemand minder dan Bruce Broughton. Hij weet vaak wel van wanten met grootschalige orkestraties. Maar voor deze film heeft hij de muziek juist heel erg ingetogen gehouden. Bij het beluisteren van het album valt op dat de muziek probeert om niet al te emotioneel te zijn en toch de gevoelens die de film opwekt in goede banen te leiden. Broughton heeft met rustige melodieën in een semi-melancholieke setting de verhaallijnen ondersteund.

De muziek is volledig orkestraal, maar het orkest is toch wel erg beperkt. Met een handvol strijkers, houtblazers, piano en harp, soms aangevuld met getokkelde gitaarklanken zet hij zijn muziek neer, die vaak behoorlijk aan de minimalistische kant is. Soms vallen er zelfs korte stiltes in de muziek, die dan weer solo opgepakt worden. In de verschillende tracks laat Broughton de ene keer violen en piano samenspelen, dan weer met houtblazers, die vooral in de wat meer triestige tracks de hoofdrol spelen.
Vrijwel de hele score staat in mineur, met enkele tracks die uitzonderingen zijn, omdat ze een wat opgewektere kleuring hebben.

Het album opent met de 'Main Title', waarin een hobo de melancholieke melodie van het hoofdthema speelt. Daarbij wordt die hobo begeleid door violen. In de tweede track speelt een klarinet de hoofdrol en brengt zijn melodie aanvankelijk bijna solo, met hooguit wat harpgetokkel op de achtergrond. Halverwege vullen strijkers dit wat meer in, maar het blijft aan de minimalistische kant. In de derde track neemt een dwarsfluit de solo's over.
Een van de fraaiere tracks is 'Time to Marry Me', waarin strijkers een prettige melodie en tegenmelodie spelen in een mooie harmonische setting. Ook de dwarsfluit is weer van de partij.

'Coyote' is de eerste track waarin de piano te horen is, die samen met de harp en violen een fraaie melodie spelen. Maar in de tweede helft is er duidelijk de nodige dreiging in de muziek te horen, die het er niet fraaier op maakt. Ook in 'Momma' komt de piano bijna solo terug, met een tamelijk beperkt arrangement met strijkers.
Pas in de track 'The Funeral' krijgen we eindelijk een stukje mooie muziek te horen. Een prachtige melodie, die mooi gearrangeerd is met strijkers, doet het erg goed, maar het zijn slechts een paar korte intermezzo's in deze lange track van ruim acht minuten, die verder vooral solo instrumentaties kent, wat toch wel erg beperkt overkomt.
Zo rijgen de tracks zich in een wat saaie en minimalistische kleuring aaneen. Op zich is de muziek best wel mooi harmonisch, maar het is allemaal behoorlijk traag en triestig. De muziek zal vast uitstekend bij de film passen, dat is Broughton wel toevertrouwd, maar om los van die film - die ik overigens niet gezien heb - naar te luisteren is toch een wat eentonige aangelegenheid, ondanks dat de muziek helemaal niet vervelend klinkt, zelfs met vaak best mooie harmonieën. Maar het is allemaal te minimalistisch, te saai, te beperkt en daardoor komt de waardering niet hoger dan 60 uit 100 punten.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと