The Thing

In 1982 kwam de Amerikaanse horrorklassieker The Thing in de bioscopen, geregisseerd door John Carpenter. Aanvankelijk was deze film niet erg succesvol, maar vele jaren later is de film een soort cultklassieker geworden. In 2011 is hiervan een nieuwe versie gemaakt, die qua verhaal een prequel, een voorloper is van de film uit 1982. Deze nieuwe versie is geregisseerd door onze eigen Nederlandse Matthijs van Heijningen junior, die daarmee zijn eerste lange speelfilm maakte. De film werd geen succes. Van Heijningen Jr houdt zich vooral bezig met reclamefilms, maar in 2020 komt zijn grote Nederlandse/Belgische speelfilm De Slag om de Schelde uit.
De film The Thing uit 1982 speelt op Antarctica en begon met een hond die op de vlucht was voor een schutter in een helicopter. Beide mensen van de heli overleefden het niet, maar de hond bleek het echte gevaar. Onderzoekers van het Amerikaanse poolstation waar de hond naartoe vluchtte gingen toen op onderzoek uit naar het Noorse poolstation waar de heli vandaan kwam. De film The Thing uit 2011 speelt zich af op dat Noorse poolstation, waar Noorse onderzoekers in de winter van 1982 een buitenaards ruimteschip in het ijs ontdekken. Amerikaanse onderzoekers komen hen daarbij helpen en het ruimteschip wordt blootgelegd, waarbij ook een alien in het ijs gevonden wordt. De alien wordt in een ijsblok meegenomen naar het poolstation, waar het ijs langzaam smelt en de horror begint...

De score voor de film uit 1982 is van de inmiddels overleden grootmeester Ennio Morricone, die hiervoor een nogal onheilspellende en ongemakkelijk score componeerde. Morricone deed dat zonder hiervoor in de horrortrukendoos te grijpen, want echte schrikeffecten of heftig chaotische klanken komen in die score niet voor. Wel hangt de score van Morricone regelmatig nogal tegen het dissonante spectrum aan, waarbij melodieën en tegenmelodieën nogal met elkaar schuren en is zijn muziek vaak nogal aan de minimalistische kant. Zijn score is door vele recensenten goed ontvangen vanwege de grote mate van originaliteit, niet zozeer vanwege de prettige beluisterbaarheid.

De muziek van Marco Beltrami voor de opvolger (of eigenlijk voorganger) van deze film uit 1982 borduurt voort op de muziek van Morricone. Beltrami is erg bedreven in het componeren van muziek voor horrorfilms, want hij heeft er al vele op z'n naam staan.
Het album opent met geluiden van gure wind, waar vervolgens ijle orkestrale klanken overheen gezet worden, om uiteindelijk uit te komen bij de pompende hartslag die Morricone in de eerste film als doorlopende thematiek had. Toch is er een groot verschil tussen deze score van Beltrami en die van Morricone. De score van Beltrami is veel orkestraler en veel melodieuzer dan die van Morricone. Dat maakt de score van Beltrami al direct veel aangenamer om naar te luisteren. Het blijft natuurlijk een horrorscore, waardoor veel muziek toch lastig in het gehoor ligt, maar Beltrami weeft, veel meer dan Morricone, duidelijk meer melodieuze elementen door z'n dreigende en spannende klanken. Ook is de muziek van Beltrami veel voller gearrangeerd en komt de minimalistische stijl waarin veel muziek van Morricone gearrangeerd was relatief weinig voor in deze score.

Beltrami past veel vaker de typerende horrorkleuring toe in zijn muziek. Dat gaat dan gepaard met jankende violen, stampende basklanken, grillige uitbarstingen van koperblazers en schelle muziek van houtblazers.
Ook relatieve stiltes met soundscapegeluiden op de achtergrond spelen een rol in Beltrami's score. De beelden in de film worden dan omlijst met kille en in de verte galmende geluiden, die soms wat ijlend overkomen, waardoor de muziek erg dreigend overkomt. De tracks 'Autopsy' en 'Survivors' laten dergelijk geluiden en effecten goed horen.
Daarnaast past Beltrami regelmatig verlopende klanken in, die meestal van hoog naar omlaag verlopen. Daarbij wordt die klank dan even vastgehouden, verloopt die naar omlaag en wordt dan weer even vastgehouden, wat een sterk dreigend effect geeft. Ook traag pulserende lage basklanken dragen bij aan de spanning.

Waar Morricone afzag van schrikeffecten past Beltrami die wel een enkele keer toe. Ook past Beltrami af en toe chaotische muziek toe in zijn score, wat de muziek er niet aangenamer op maakt, maar wat wel het horroreffect voor de film behoorlijk versterkt. Dit speelt met name in tracks als 'Sander Sucks at Hiding', 'Can't Stand the Heat' en 'Sander Bucks'.
Pas aan het eind van de score, wanneer 'The End' aanbreekt, wordt de muziek ingetogen aangenaam en komt er een fraaie melodie tevoorschijn. Deze fraaie orkestrale muziek loopt door in de afsluitende track 'How Did You Know?', waarmee deze horrorscore toch behoorlijk fraai afsluit. Aan het begin van de score is er nog de fraaie track 'Road to Antarctica', maar daarmee houden de aangename tracks wel zo ongeveer op.
Van de overige tracks is de orkestrale kleuring meestal wel fraai, maar de arrangementen zitten dan veel teveel in het creepy segment om echt aangenaam te zijn.

Kortom, met zijn score voor de prequel van The Thing heeft Marco Beltrami een voor deze horrorfilm passende score gecomponeerd, die deels een hommage is aan grootmeester Ennio Morricone die de score voor het origineel uit 1982 componeerde, ook al is het meeste van zijn score in de film niet gebruikt. Beltrami's score is steviger en orkestraler opgezet en gearrangeerd dan Morricone's score van toen en doet daarmee niet onder voor die van Morricone. Wel gebruikt Beltrami meer typische horrormuziek en is zijn score wat minder expirimenteel dan die van Morricone, waardoor de muziek vaak ook wat minder toegankelijk is. Toch heeft Beltrami, in tegenstelling tot Morricone, een aantal mooie ingetogen en melodieuze tracks opgenomen in zijn score, maar die kunnen de waardering als luisterscore niet meer goedmaken. Die blijft hangen op 46 uit 100 punten.