Les Pianos Mécaniques

De originale titel van deze film uit 1965 is Los Pianos Mecánicos. Het is een samenwerkingsproductie van meerdere landen, maar de film speelt zich af in Spanje, aan de Costa Brava, in het fictieve stadje Caldéva (gefilmd in Cadaqués). Een deel van de film speelt zich af in het café van Jenny (Melina Mercouri) waar Vincent (Hardy Krüger) kennis maakt met Pascal (James Mason) en verliefd wordt op Jenny. Beide proberen zo te vluchten uit hun neerslachtige bestaan. Dan zijn er ook nog de pubers Serge en Nadine, die verliefd worden en in hun onzekerheden daarin een weg proberen te zoeken.
Het tijdsbeeld is die van de dictatuur van generaal Franco en de film laat zien hoe dat z'n weerslag heeft op het sombere dagelijkse leven in de kustplaats.
De titel van de film betreft de automatische piano's in het café van Jenny, die werken op rollen met gaatjes, zoals een draaiorgel.

De score is van Georges Delerue, die met z'n score erg aansluit bij de deuntjes uit die automatische piano's. De piano speelt dan ook een grote rol in de score.
De nogal gedateerde muziek van de score is vooral jazzy gekleurd. Dat begint al gelijk met de openingstrack, waar met blazers op een snel ritme, samen met snelle pianoklanken een regelrechte jazztrack wordt neergezet.
De titeltrack die volgt laat horen hoe zo'n automatische piano klinkt. Niet iets om vrolijk van te worden. De deuntjes zijn wel aardig, maar het hoempa-gehalte is hoog. Deze muziek komt op de score nog vaker terug.

De muziek heeft een hoog jazz gehalte, met name waar het in de film om de volwassenen gaat. De jazzmuziek komt in veel verschillende stijlen voorbij.
Heel anders is het wanneer Serge en Nadine hun rol spelen. Hun muzikale thema is rustig, bijna sereen. Een gitaar tokkelt een melancholieke melodie op hele lichte underscore van violen.

Er zijn meer fraaie tracks op de score aanwezig. Zo is 'Caldeya' een mooi gearrangeerde symfonisch orkestrale track, met vooral violen en hobo in de hoofdrol. De melodie is nogal melancholiek en spreekt niet zo aan. Overigens is de track 'Toujours Caldeya' niet orkestraal en een typische jazztrack. Deze lijkt in het geheel niet op de andere Caldeya-track, ook niet qua melodie.

Een aparte en afwijkende track op de score is 'Barcelona la Nuit', waarin een accordeon vooral de muziek bepaalt. Een korte, wel aardige track.

Kortom, met Les Pianos Mécaniques heeft Georges Delarue een score gecomponeerd met een sterk jazzy karakter, die de somberheid en nutteloosheid van het leven in de tijd van Franco en in vakantietijd in zo'n badplaats verklankt. Verwacht dan ook geen warme of vrolijke vakantiemuziek of romantische melodieën bij de liefdesverhalen in de film. De keuze voor de jazz als stijl van de score zegt vooral iets over de eenzaamheid van de personages. De muziek is dan ook zeker niet opbeurend en je moet wel van die jazzy stijl houden om deze score te appreciëren. Het is niet mijn smaak en ik waardeer de score dan ook met slechts 53 uit 100 punten.