16 Blocks


映画 | 発売日: 19/06/2006 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Opening0:55
2.Opening1:01
3.Raid0:32
4.MeetJack1:36
5.Van0:49
6.Followed0:45
7.Millerintro0:20
8.Millertime2:10
9.Chase Eddie1:51
10.End of Millertime0:38
11.Gun4:35
12.Chased1:11
13.Seat Up2:09
14.Subway3:58
15.Rooftop3:14
16.Playing You4:10
17.Phone Box1:56
18.Go1:31
19.Stealing a Bus4:24
20.Standoff1:36
21.Negotiator2:21
22.Birthday2:22
23.Birthday2:22
24.Requiem2:37
25.Requiem2:33
26.Tape Recorder2:34
27.Eddie Comes Back Tk41:33
28.Eddie Comes Back Tk51:27
29.Moving the Bus1:13
30.Eddie Bleeds2:39
31.Not a Good Guy1:06
32.I Was One of Them2:14
33.Confrontation1:13
34.Confrontation2:17
35.Take Him Out4:00
36.Cake1:40
 73:31
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

16 Blocks - 07/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
De Amerikaanse thriller 16 Blocks is geregisseerd door veteraan Richard Donner, die vorig jaar overleed. Hij maakte films als The Omen, de Lethal Weapon-serie, Scrooged en Timeline. Deze film was zijn laatste als regisseur. De film is door de critici nogal gematigd ontvangen en was in de bioscopen nauwelijks een succes, hoewel evenmin een flop.
Het verhaal draait om Jack Mosley (Bruce Willis), een wat oudere detective van de New Yorkse politie, die moeite heeft om de drank te laten staan. Hij krijgt opdracht om een getuige naar de rechtbank, zo'n 16 gebouwen verderop, te begeleiden. Deze Eddie Bunker (Mos Def) zal daar over corrupte politiemensen getuigen. Onderweg worden ze beschoten en als de politie komt, proberen ze hem als collega's over te halen om Eddie op te geven. Maar Jack weet met Eddie te ontkomen. Op hun vlucht raken ze ingesloten in een aftands woongebouw, waar blijkt dat de corruptie nog hoger in de organisatie speelt...

De muziek bij deze film is van Klaus Badelt, die er een tamelijk reguliere elektronische score voor componeerde. Hij was toen zijn meer klassieke orkestrale stijl al een beetje aan het afleren, hoewel hij net daarvoor nog de prachtige en geheel orkestrale score voor The Promise nog maakte, als een soort klassiek uitstapje.
De score heeft eigenlijk twee gezichten. De eerste is de muziek voor de typische spannende tracks, waarin vooral de achtervolging en vlucht van beide hoofdpersonages een belangrijke rol speelt. Die scenes heeft Badelt ingekleurd met snelle elektronische percussie en allerlei spanningseffecten en zware slagen. Sommige tracks bestaan daarbij vooral uit soundscape-achtige muziek. Melodie is in deze tracks duidelijk van ondergeschikt belang en is dan ook beperkt tot op z'n best niet meer dan wat melodieuze motieven. Die worden op hun beurt dan regelmatig weer overstemd door typische elektronische spanningsmuziek, met stevig ritmische percussie als hoofdelement.

Het tweede is dat een deel van de muziek juist nogal ingetogen is. In de film zijn er veel gesprekken tussen Jack en Eddie over wat hun leven inhoudt en wat het vorm geeft en over toekomstdromen. Dan wordt de muziek rustig en veel meer melodieus. De elektronische heftigheid verdwijnt naar de achtergrond en de getokkelde elektrische gitaar neemt het over, op een rustig voortglijdende begeleiding van elektronische klanken. Soms is het zelfs wat aan de minimalistische kant, maar vanwege de melodie in harmonie met de begeleiding is het heel goed verteerbare muziek. Toch blijft het dan wat eenvoudig klinken, zonder verdere tegenharmonieën. Het album opent met zo'n meer ingetogen track en sluit er ook mee af, al heeft die afsluitende track geen gitaar, maar een hobo als leidend instrument. Ook de viool komt voor als solo-instrument. En zo zitten er zonder meer een aantal erg fraaie tracks tussen.
De muziek op het album is redelijk gelijk verdeeld tussen de niet-melodieuze spanningsmuziek en de wel melodieuze ingetogen klanken bij de introspectieve momenten in de film.

Kortom, met zijn muziek voor 16 Blocks heeft Klaus Badelt een score geschreven met aan de ene kant vol elektronische spanningsmuziek. Die stijl hoor je terug in pakweg de helft van de tracks, waarbij vooral snel ritmische percussie de boventoon voert, terwijl melodie hooguit in wat melodische motieven te beluisteren is. De andere stijl is die van de meer ingetogen muziek, die juist veel melodieuzer is, maar vaak wat eenvoudig. Daarbij klinkt er vaak een getokkelde elektrische gitaar op elektronische underscoremuziek. Ook deze stijl komt in ongeveer de helft van de tracks terug. De kwaliteit van het album is overigens wat mager, vooral ook omdat sommige tracks zomaar ophouden, met een korte fade-out, maar niet fraai gedaan. Al met al komt de waardering voor dit album niet hoger dan 66 uit 100 punten.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと