The Cemetery Club
| # | トラック | アーティスト/作曲家 | 期間 |
|---|---|---|---|
| 1. | Esther, Doris, & Lucille | 2:32 | |
| 2. | First Date | 1:00 | |
| 3. | Friends | 1:19 | |
| 4. | Alone | 1:59 | |
| 5. | Cemetery | 2:30 | |
| 6. | Ben | 2:11 | |
| 7. | Walk | 2:21 | |
| 8. | Doris | 2:32 | |
| 9. | Fight | 2:38 | |
| 10. | New Life | 1:12 | |
| 11. | Kiss | 1:10 | |
| 12. | Weekend | 0:38 | |
| 13. | Funerals | 1:30 | |
| 14. | Search | 1:21 | |
| 15. | Endings | 1:29 | |
| 16. | The Club | 3:06 | |
| 17. | For Sentimental Reasons | Cle Thompson | 2:50 |
| 18. | There Will Never Be Another You | Etta Cox | 2:13 |
| 19. | Kiss Of Fire | Diane Ladd | 2:47 |
| 37:18 |
あなたのレビューを提出する
他の言語でレビューを非表示にする
In 50 jaar tijd componeerde Bernstein de muziek voor ruim 200 films, waaronder een hele resem filmklassiekers zoals The Man with the Golden Arm (1955), The Ten Commandments (1956), The Magnificent Seven (1960), To Kill a Mockingbird (1962) en The Great Escape (1963).
Zijn indrukwekkende oeuvre omvat films uit diverse genres. Al naargelang het filmgenre waarvoor hij de score ging verzorgen, verraste hij menigeen met energieke jazz, grootse orkestrale muziek of extravagante en sombere muziek. Kennen doen we hem ook van de muziek voor Ghost Busters (1984), Wild West End (1999) en enkele televisietunes zoals het bekende fanfarethema van National Geographic.
De komedie The Cemetery Club, waarin drie vriendinnen die allen weduwe zijn zich de vraag stellen of er nog leven is na de dood van hun dierbare echtgenoten, werd onthaald met gemengde reacties, maar werd wel bekroond met de ondertussen afgeschafte “Wise Owl Award”, een prijs die jaarlijks werd uitgereikt aan bijzondere films die voor of over ouderen gaan.
Elmer Bernstein componeerde aangename en stijlvolle filmmuziek voor deze prent. De muziek bestaat vooral uit pianopartijen die aangevuld worden met strijkers, harp en op enkele tracks ook dwarsfluit. Terwijl het merendeel van de tracks tamelijk sober ingekleed werd, biedt Bernstein op ‘First Date’ en ‘The Club’ opgewektere orkestrale muziek. De score telt een drietal melodieuze thema’s die in verscheidene uitvoeringen terugkeren.
Kortom,Bernstein heeft voor The Cemetery Club een goede, weliswaar korte orkestrale piano-georiënteerde score afgeleverd die de moeite waard is om enkele luisterbeurten te gunnen.
Zijn indrukwekkende oeuvre omvat films uit diverse genres. Al naargelang het filmgenre waarvoor hij de score ging verzorgen, verraste hij menigeen met energieke jazz, grootse orkestrale muziek of extravagante en sombere muziek. Kennen doen we hem ook van de muziek voor Ghost Busters (1984), Wild West End (1999) en enkele televisietunes zoals het bekende fanfarethema van National Geographic.
De komedie The Cemetery Club, waarin drie vriendinnen die allen weduwe zijn zich de vraag stellen of er nog leven is na de dood van hun dierbare echtgenoten, werd onthaald met gemengde reacties, maar werd wel bekroond met de ondertussen afgeschafte “Wise Owl Award”, een prijs die jaarlijks werd uitgereikt aan bijzondere films die voor of over ouderen gaan.
Elmer Bernstein componeerde aangename en stijlvolle filmmuziek voor deze prent. De muziek bestaat vooral uit pianopartijen die aangevuld worden met strijkers, harp en op enkele tracks ook dwarsfluit. Terwijl het merendeel van de tracks tamelijk sober ingekleed werd, biedt Bernstein op ‘First Date’ en ‘The Club’ opgewektere orkestrale muziek. De score telt een drietal melodieuze thema’s die in verscheidene uitvoeringen terugkeren.
Kortom,Bernstein heeft voor The Cemetery Club een goede, weliswaar korte orkestrale piano-georiënteerde score afgeleverd die de moeite waard is om enkele luisterbeurten te gunnen.