Rogue One: A Star Wars Story

Na gisterenavond de film gezien te hebben, maar nog niet in het bezit zijnde van het fysieke filmmuziekalbum, schrijf ik toch alvast deze recensie. Laat ik de lezer waarschuwen: ze bevat 'spoilers.' Of in het Nederlands: verklappingen. Of verklapsels? Enfin.

Componist Michael Giacchino had slechts viereneenhalve week de tijd om de muziek voor Rogue One: A Star Wars Story te schrijven. Dit nadat - waarschijnlijk om roosterproblemen - Alexandre Desplat het werk niet toch niet kon aannemen. Binnen 4,5 week een soundtrack voor een Star Wars-film schrijven in deze hysterische franchise-tijden... Wat een karwei! Giacchino is zoals zovelen met Star Wars opgegroeid, aanvaardde het karwei zonder zich al te druk te maken, en zag gelukkig kans om tenminste een paar goede knipogen naar de originele filmmuziek uit 1977 te geven.

Michael Giacchino's muziek is vol orkestraal, groots en meeslepend. De meeslependheid is soms net te zwaar, zodat gedurende de film bepaalde emoties net iets te opgelegd aanvoelen, moet deze recensent bekennen. De film bevat veel actiescènes en daar weet Giacchino raad mee: zijn actiemuziek is meestal gebaseerd op aaneensluitende actiemotieven. Dat deel van de soundtrack klinkt verzorgd. Maar hoe zit het met nieuwe signatuurmelodieën of thema’s?
De laatste drie tracks op het album geven een concertarrangement van Giacchino's nieuwe thema's. 'Jyn Erso & Hope Suite': het thema voor Jyn Erso is tragisch, noodlottig, maar dan in de romantische stijl. Soms, en zeker in de film, net iets te manipulatief groots en meeslepend tragisch. Het Hope Theme (op 3:18 in deze track) begint met dezelfde noten als het Star Wars Main Theme (van origine Luke's Theme). “The Imperial Suite”: een stoutmoedige kopermelodie (misschien net iets te komisch pompeus) gespeeld over militaristische percussie. Het tweede deel van dit thema voor vooral Krennic is gebouwd rondom de eerste vier noten van The Imperial March: leuk bedacht! Luister nog eens naar de eerste regels van The Imperial March, voordat de eigenlijke melodie begint, en je weet meteen waar Giacchino zijn Krennic Theme vandaan heeft. “Guardians of the Whills Suite” geeft de meer wonderlijke en mysterieuze kant weer van Giacchino’s muziek. Soms met koor voor nog meer gravitas. Wederom soms net iets te dramatisch en te apocalyptisch. Tsja, alles moet groots, ontzagwekkend en meeslepend zijn met zoveel concurrentie in de spektakelfilmafdeling. Rogue One: A Star Wars Story begint zonder Star Wars Main Title. In plaats daarvan horen we een statement van het Hope Theme onder de titelkaart in de track 'A Long Ride Ahead.' Heuse Star Wars End Credits waren er in de film wel, maar deze zijn helaas niet opgenomen in het soundtrack album.

Welke knipogen naar John Williams' Star Wars horen we allemaal? We horen her en der het nobele Force Theme (Ben Kenobi Theme), o.a. in de track 'Rogue One.' Aan het begin en aan het eind van de track “When Has Become Now” horen we het viernotige Death Star Motif uit 1977, waardoor deze recensent in de bioscoopzaal zat te glunderen. In “Krennic’s Aspirations” horen we, en daar was deze recensent even zo blij mee, verschillende malen het Imperial Theme uit 1977, het thema voor Darth Vader en de keizerlijke troepen voordat in 1980 The Imperial March werd geïntroduceerd. In dezelfde track wordt door Giacchino trouwens ook The Imperial March ingezet wanneer we voor het eerst Darth Vader zien in. In de track “Hope” horen we achtereenvolgens een scanderend koor à la “Anakin’s Dark Deeds” in Revenge of the Sith, een pompeus statement van The Imperial March, een heerlijke Rebel Fanfare-knipoog naar de track “Imperial Attack” uit Star Wars 1977, gevolgd door een laatste statement van het Force Theme wanneer een CGI prinses Leia Organa de onderschepte Death Star-plannen overhandigd krijgt. De muziek zwelt aan en... dus geen aftitelingsmuziek.

Voor deze recensent zijn uiteindelijk de hoogtepunten van Giacchino’s Rogue One toch de referenties aan John Williams’ Star Wars-muziek uit 1977 en 1980. Giacchino’s eigen melodieën zijn onderhoudend, maar melodieus niet complex genoeg wanneer je ze vergelijkt met de thema’s van John Williams. En die vergelijking is haast onvermijdbaar wanneer je Star Wars-filmmuziek gaat analyseren. Op dit soort momenten vraag ik me af hoe bijvoorbeeld Desplat het gedaan zou hebben. Of John Ottman... John Ottman haalde namelijk voor Superman Returns John Williams’ originele thema’s terug, maar voegde daadwerkelijk complexe en nog steeds zeer aanstekelijke nieuwe melodieën en actiemuziek toe.
Al met al heeft Michael Giacchino een zeer verdienstelijke soundtrack geschreven. Niet briljant, maar wellicht leuk om aan te schaffen op album. Over de mixage kan ik niet veel zeggen. Waarschijnlijk is ze vrij droog, zoals bij veel van Giacchino’s soundtrack-albums.