Phone Booth
| # | トラック | 期間 | |
|---|---|---|---|
| 1. | First Call | 1:25 | |
| 2. | Trapped | 3:40 | |
| 3. | NYPD | 4:28 | |
| 4. | The Rifle | 2:04 | |
| 5. | Confession | 2:45 | |
| 6. | Times Square | 2:04 | |
| 7. | Stu's Secret | 2:42 | |
| 8. | Publicist Talk | 0:51 | |
| 9. | Last Booth in NYC | 3:35 | |
| 10. | It's Me You Want | 1:38 | |
| 11. | Center Of Attention | 5:28 | |
| 12. | Telephone Users | 1:20 | |
| 13. | Is He Coming Out? | 2:15 | |
| 14. | Phone vs. Gun | 2:38 | |
| 15. | Just Say The Word | 1:30 | |
| 16. | It Could be Anyone | 2:53 | |
| 41:16 |
あなたのレビューを提出する
他の言語でレビューを非表示にする
Joel Schumacher regisseerde de spannende thriller Phone Booth. Colin Farrell speelt hierin een druk baasje Stuart Shepard, die er achter de rug van z'n vrouw een vriendin op na houdt, waarmee hij steeds via een telefooncel contact opneemt. Op een dag nadat hij gebeld had, gaat de telefoon in zijn cel en een stem meldt zich dat Stuart moet doen wat hij zegt en in de telefooncel moet blijven, anders wordt hij door een sluipschutter neergeschoten...
De première van 2002 is uitgesteld naar een jaar later, vanwege een sluipschutter die huishield in Washington.
De film is goed ontvangen en was erg succesvol. Ondanks de score van Harry Gregson-Williams.
Die score van Gregson-Williams is mager vanwege drie redenen. De score is erg elektronisch, de score is nogal minimalistisch en de score heeft een chronisch gebrek aan melodie. Die zaken gaan dan samen in allerhande effecten, die wel spannend klinken, maar niet om los van de film naar te luisteren. Voor de film is de score zeker effectief, en daar gaat het per slot van rekening om, hoewel deze in de film nauwelijk echt opvalt.
Vanwege het gebrek aan melodie en het minimalistische karakter is de muziek dan ook erg saai. Fraaie thema's ontbreken geheel, of eigenlijk ontbreekt melodie vrijwel geheel. Er zijn slechts een paar tracks waar nog iets van melodie in zit. 'Confession' is een van die tracks, waarin een piano een lichte melodie speelt op synthetische geluiden. In 'Publicist Talk' zet een jazzy melodietje de toon.
Waar melodie nauwelijks voorkomt, komt snelle elektronische percussie juist overdadig voor, vaak zelfs min of meer solo of in samenhang met elektronische effecten. Op een gegeven moment wordt dat toch wel enigszins irritant. Vooral tracks als 'Times Square', 'It's me You want' of 'Telephone Users' drijven op percussie.
De meeste tracks bevatten elektronische effecten en soms heb je vanwege die overdadige wat kille effecten het idee dat je naar een horrorscore zit te luisteren. Veel van die effecten hebben een bepaalde metalige galm over zich, waardoor ze afstandelijk aandoen en de spanning verhogen. De film is natuurlijk een thriller, dus de muziek moet ook spannend zijn, maar de overmatige sampling en het synthetische van de score maken er geen plezierige luisterervaring van. De waardering is daarom niet erg hoog, met slechts 32 uit 100 punten.
De première van 2002 is uitgesteld naar een jaar later, vanwege een sluipschutter die huishield in Washington.
De film is goed ontvangen en was erg succesvol. Ondanks de score van Harry Gregson-Williams.
Die score van Gregson-Williams is mager vanwege drie redenen. De score is erg elektronisch, de score is nogal minimalistisch en de score heeft een chronisch gebrek aan melodie. Die zaken gaan dan samen in allerhande effecten, die wel spannend klinken, maar niet om los van de film naar te luisteren. Voor de film is de score zeker effectief, en daar gaat het per slot van rekening om, hoewel deze in de film nauwelijk echt opvalt.
Vanwege het gebrek aan melodie en het minimalistische karakter is de muziek dan ook erg saai. Fraaie thema's ontbreken geheel, of eigenlijk ontbreekt melodie vrijwel geheel. Er zijn slechts een paar tracks waar nog iets van melodie in zit. 'Confession' is een van die tracks, waarin een piano een lichte melodie speelt op synthetische geluiden. In 'Publicist Talk' zet een jazzy melodietje de toon.
Waar melodie nauwelijks voorkomt, komt snelle elektronische percussie juist overdadig voor, vaak zelfs min of meer solo of in samenhang met elektronische effecten. Op een gegeven moment wordt dat toch wel enigszins irritant. Vooral tracks als 'Times Square', 'It's me You want' of 'Telephone Users' drijven op percussie.
De meeste tracks bevatten elektronische effecten en soms heb je vanwege die overdadige wat kille effecten het idee dat je naar een horrorscore zit te luisteren. Veel van die effecten hebben een bepaalde metalige galm over zich, waardoor ze afstandelijk aandoen en de spanning verhogen. De film is natuurlijk een thriller, dus de muziek moet ook spannend zijn, maar de overmatige sampling en het synthetische van de score maken er geen plezierige luisterervaring van. De waardering is daarom niet erg hoog, met slechts 32 uit 100 punten.
Terwijl Harry Gregson-Williams momenteel druk bezig is met het componeren van nieuwe muziek voor de nieuwste Metal Gear Solid game op de toekomstige Playstation 3, blikken we terug naar de film Phonebooth. Deze 70-minuten durende film had de kaskraker van 2003 moeten worden, dit bleef helaas uit. Colin Farell speelt in Phonebooth een rijke pief, die overspel pleegt en op z'n strepen wordt gezet door een soort huurmoordenaar. De stem van deze huurmoordenaar is die van Kiefer Sutherland. Wat opvalt is dat zijn vertolking in de film haast beter is dan die van Farell, ook al hoor je alleen de stem van de '24-held'.
Dan de muziek. Van Harry Gregson-Williams zijn we heerlijke klinkende orkestrale muziek gewend zoals we in Shrek hoorde of juist hip klinkende synthesizers, uit bijvoorbeeld Man On Fire. In Phonebooth koos men voor de tweede optie. Voor mensen die de Metal Gear Solid-games hebben gespeeld, komt de muziek erg bekend voor. En dat klopt, want de muziek klinkt nagenoeg hetzelfde. Snelle beats, zingende synthesizers en geen orkestraal stukje muziek te vinden. Erg jammer! Ook tijdens het bloedstollende slot van de film komt de muziek niet goed uit de verf.
Ook een minpuntje is dat het leukste nummer uit de film niet is opgenomen op de cd. De film start met een heerlijk gospelnummer "Operator" van The Manhattan Transfers, een wat minder bekende zanggroep. Helaas wordt het nummer in de film abrupt afgebroken door een goedkope beat.
Over het algemeen kunnen we dus stellen dat deze soundtrack niet goed is. Harry Gregson-Williams sloeg met deze soundtrack de plank mis. De film zelf blijft een topper, maar de muziek had wat mij betreft, mede dankzij de indringende stem van Kiefer Sutherland, weg mogen blijven.
Dan de muziek. Van Harry Gregson-Williams zijn we heerlijke klinkende orkestrale muziek gewend zoals we in Shrek hoorde of juist hip klinkende synthesizers, uit bijvoorbeeld Man On Fire. In Phonebooth koos men voor de tweede optie. Voor mensen die de Metal Gear Solid-games hebben gespeeld, komt de muziek erg bekend voor. En dat klopt, want de muziek klinkt nagenoeg hetzelfde. Snelle beats, zingende synthesizers en geen orkestraal stukje muziek te vinden. Erg jammer! Ook tijdens het bloedstollende slot van de film komt de muziek niet goed uit de verf.
Ook een minpuntje is dat het leukste nummer uit de film niet is opgenomen op de cd. De film start met een heerlijk gospelnummer "Operator" van The Manhattan Transfers, een wat minder bekende zanggroep. Helaas wordt het nummer in de film abrupt afgebroken door een goedkope beat.
Over het algemeen kunnen we dus stellen dat deze soundtrack niet goed is. Harry Gregson-Williams sloeg met deze soundtrack de plank mis. De film zelf blijft een topper, maar de muziek had wat mij betreft, mede dankzij de indringende stem van Kiefer Sutherland, weg mogen blijven.