Music for a Small Orchestra
Milo
今すぐ購読する！
もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください！
もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください！
| # | トラック | 期間 | |
|---|---|---|---|
| 1. | Milo’s Theme | 3:11 | |
| 2. | Darkscape | 2:33 | |
| 3. | Target Practice | 3:32 | |
| 4. | Thirty Silver Coins | 2:11 | |
| 5. | Cream Routine | 2:52 | |
| 6. | Nadja | 2:46 | |
| 7. | The Revel | 2:22 | |
| 8. | We’re Seeing Him Home | 1:35 | |
| 9. | Michey’s Ruins | 2:18 | |
| 10. | Talking To The Police | 2:04 | |
| 11. | Nightfall | 2:58 | |
| 12. | Inevitable Conclusion | 1:00 | |
| 13. | Dysfunctional Family Theme | 1:47 | |
| 14. | Mixed Celtic Emotions | 2:02 | |
| 15. | Caitlin’s Trampoline | 1:45 | |
| 16. | Dysfunctional Family Climax | 2:16 | |
| 17. | Reprimand | 3:14 | |
| 18. | Milo Exit Music | 2:28 | |
| 42:54 |
あなたのレビューを提出する
他の言語でレビューを非表示にする
De film Milo is een Iers-Nederlands-Belgische samenwerking, geregisseerd door de broers Roel en Berend Boorsma, die daarmee hun eerste speelfilm maakten. De film won diverse prijzen.
Het verhaal draait om het jongetje Milo, dat tien jaar oud is en in een heel beschermd gezinsverband opgroeit. Hij heeft een huidaandoening en zijn ouders, met name zijn vader, wil dat hij iedere dat zijn gezicht en lichaam insmeert met een soort crème. Dan gaat de klas van Milo op kamp en hij wil mee, maar mag niet van z'n ouders. Dus besluit hij om dan maar stiekem te gaan. Maar hij mist de bus en probeert dan op eigen houtje het schoolkamp te vinden. Dat lukt echter niet, sterker nog, hij wordt aangereden. Een stel kruimeldieven neemt hem vervolgens mee naar hun caravan en zorgt dat Milo weer opknapt. Maar hij smeert zich niet meer in en ontdekt zo wat de gevolgen daarvan zijn...
De muziek is van de Belgische componist Guy van Nueten. Het album van de score voor Milo draagt eigenlijk een andere titel, namelijk 'Music for a Small Orchestra', waarmee Van Nueten allicht wil aangeven dat de score eigenlijk (ook) gezien moet worden als een losstaand muziekalbum.
En je kunt het album, zoals veel vaker bij filmscores, inderdaad prima beluisteren zonder de film gezien te hebben.
Als ik de muziek in een hokje zou moeten duwen, zou dat het hokje zijn van 'minimal music'. Verwacht namelijk geen grote orkestrale uitbarstingen, maar eerder intieme, veelal spannend of dramatisch getinte muziek, die, zoals de hoofdtitel van het album al zegt, gespeeld wordt door een klein orkest. De piano speelt daarbij duidelijk de hoofdrol en die wordt door Van Nueten zelf bespeeld, de ene keer solo, andere keren met begeleiding van strijkers of houtblazers. Die strijkers of houtblazers en ook harp en stemmen worden eveneens zonder piano ingezet en dat pakt eveneens goed uit. Toch horen de tracks waarin de piano een rol speelt bij de fraaiste van het album.
De score heeft een melancholieke, wat tragische kleuring. Vooral bij de tracks waarin het thema terugkomt pakt dat meestal goed uit. Toch kent de score een aantal tracks die minder gemakkelijk in het gehoor liggen. Met name het laatste deel van een track als 'Darkscape', met z'n elektronische klanken is duidelijk minder fraai.
Ook 'Thirty Silver Coins' is een wat lastiger te beluisteren track, wat vooral komt door de traagheid van de muziek en de soms tegen het dissonante aanhangende klanken. Ook de ijle violen helpen niet mee en de melodie is nogal minimaal en dat geheel maakt dit tot een track die niet erg aantrekkelijk is.
Zo staan er op het album wel meer tracks die duidelijk minder gemakkelijk in het gehoor liggen. Dat wordt mede in de hand gewerkt door het soms wel erg minimalistische karakter van de score, waardoor die tracks toch wat saai worden. Daarbij helpen de magere melodieën niet echt mee.
De score kent echter zonder meer een behoorlijk aantal fraaie tracks. Met name 'Milo's Theme' en 'The Reveal' zijn erg mooie tracks, waarin vooral de piano een hoofdrol speelt. Ook het afsluitende 'Milo's Exit Theme' is erg fraai en sluit het album mooi af, waardoor je na afloop met een prettig gevoel achterblijft.
De stijl die Van Nueten hanteert ligt een beetje in de lijn van de stijl van een componist als Philip Glass en dat is toch een compliment. Een andere score waar Milo aan doet denken is die van Sleuth van Patrick Doyle. Ook dit is, als enige van Doyle, een nogal minimalistische score, waarin een piano de hoofdrol speelt en strijkers ondersteunen. Qua karakter liggen beide scores dicht bij elkaar. Aardig is ook dat in beide films het hoofdpersonage Milo heet.
Kortom, met Music for a Small Orchestra heeft Guy van Nueten een overwegend aansprekende score gecomponeerd. Zeker niet alle tracks vallen in de smaak, maar gemiddeld is deze score heel behoorlijk beluisterbaar. Daarbij zijn er zonder meer een aantal tracks die er bovenuit steken. Met name de tracks waarin het hoofdthema voor het voetlicht komt zijn erg sterk, wat vooral komt door het erg aangename pianospel van Van Nueten bij een fraaie melodie en veelal underscore in een prettige tegenmelodie. Toch moet het minimalistisch karakter van de score je wel liggen om de muziek als aangenaam te kunnen ervaren. De waardering voor deze score is 72 uit 100 punten, vooral dankzij de sterke themamuziek.
Het verhaal draait om het jongetje Milo, dat tien jaar oud is en in een heel beschermd gezinsverband opgroeit. Hij heeft een huidaandoening en zijn ouders, met name zijn vader, wil dat hij iedere dat zijn gezicht en lichaam insmeert met een soort crème. Dan gaat de klas van Milo op kamp en hij wil mee, maar mag niet van z'n ouders. Dus besluit hij om dan maar stiekem te gaan. Maar hij mist de bus en probeert dan op eigen houtje het schoolkamp te vinden. Dat lukt echter niet, sterker nog, hij wordt aangereden. Een stel kruimeldieven neemt hem vervolgens mee naar hun caravan en zorgt dat Milo weer opknapt. Maar hij smeert zich niet meer in en ontdekt zo wat de gevolgen daarvan zijn...
De muziek is van de Belgische componist Guy van Nueten. Het album van de score voor Milo draagt eigenlijk een andere titel, namelijk 'Music for a Small Orchestra', waarmee Van Nueten allicht wil aangeven dat de score eigenlijk (ook) gezien moet worden als een losstaand muziekalbum.
En je kunt het album, zoals veel vaker bij filmscores, inderdaad prima beluisteren zonder de film gezien te hebben.
Als ik de muziek in een hokje zou moeten duwen, zou dat het hokje zijn van 'minimal music'. Verwacht namelijk geen grote orkestrale uitbarstingen, maar eerder intieme, veelal spannend of dramatisch getinte muziek, die, zoals de hoofdtitel van het album al zegt, gespeeld wordt door een klein orkest. De piano speelt daarbij duidelijk de hoofdrol en die wordt door Van Nueten zelf bespeeld, de ene keer solo, andere keren met begeleiding van strijkers of houtblazers. Die strijkers of houtblazers en ook harp en stemmen worden eveneens zonder piano ingezet en dat pakt eveneens goed uit. Toch horen de tracks waarin de piano een rol speelt bij de fraaiste van het album.
De score heeft een melancholieke, wat tragische kleuring. Vooral bij de tracks waarin het thema terugkomt pakt dat meestal goed uit. Toch kent de score een aantal tracks die minder gemakkelijk in het gehoor liggen. Met name het laatste deel van een track als 'Darkscape', met z'n elektronische klanken is duidelijk minder fraai.
Ook 'Thirty Silver Coins' is een wat lastiger te beluisteren track, wat vooral komt door de traagheid van de muziek en de soms tegen het dissonante aanhangende klanken. Ook de ijle violen helpen niet mee en de melodie is nogal minimaal en dat geheel maakt dit tot een track die niet erg aantrekkelijk is.
Zo staan er op het album wel meer tracks die duidelijk minder gemakkelijk in het gehoor liggen. Dat wordt mede in de hand gewerkt door het soms wel erg minimalistische karakter van de score, waardoor die tracks toch wat saai worden. Daarbij helpen de magere melodieën niet echt mee.
De score kent echter zonder meer een behoorlijk aantal fraaie tracks. Met name 'Milo's Theme' en 'The Reveal' zijn erg mooie tracks, waarin vooral de piano een hoofdrol speelt. Ook het afsluitende 'Milo's Exit Theme' is erg fraai en sluit het album mooi af, waardoor je na afloop met een prettig gevoel achterblijft.
De stijl die Van Nueten hanteert ligt een beetje in de lijn van de stijl van een componist als Philip Glass en dat is toch een compliment. Een andere score waar Milo aan doet denken is die van Sleuth van Patrick Doyle. Ook dit is, als enige van Doyle, een nogal minimalistische score, waarin een piano de hoofdrol speelt en strijkers ondersteunen. Qua karakter liggen beide scores dicht bij elkaar. Aardig is ook dat in beide films het hoofdpersonage Milo heet.
Kortom, met Music for a Small Orchestra heeft Guy van Nueten een overwegend aansprekende score gecomponeerd. Zeker niet alle tracks vallen in de smaak, maar gemiddeld is deze score heel behoorlijk beluisterbaar. Daarbij zijn er zonder meer een aantal tracks die er bovenuit steken. Met name de tracks waarin het hoofdthema voor het voetlicht komt zijn erg sterk, wat vooral komt door het erg aangename pianospel van Van Nueten bij een fraaie melodie en veelal underscore in een prettige tegenmelodie. Toch moet het minimalistisch karakter van de score je wel liggen om de muziek als aangenaam te kunnen ervaren. De waardering voor deze score is 72 uit 100 punten, vooral dankzij de sterke themamuziek.
About the composer...
Guy Van Nueten began playing piano at the age of 5, when he was sent to the local music school by his mother. As a result of this, he found he was able to read music before the written word. Around the age of 15 he started to show an interest in pop/rock music and, following his studies in mathematical economics, he threw himself fully into a musical career. During his time with The Sands their nameless debut album was produced by Bill Janovitz of American group Buffalo Tom and issued worldwide by Universal. The group went on to tour throughout Europe with the likes of John Cale. Among the numbers written by Guy Van Nueten for The Sands was the ‘Belpop’ classic ‘April and June’, a track that can still be heard on the radio more than 20 years on and crops up regularly in the ‘Top 100 Belgian songs of all time’.
Around 1998 a musical change became a necessity for him and he enrolled in the conservatory for composition and harmony and studied piano under the internationally renowned teacher Jacques De Tiège. Van Nueten now refers to this episode by saying: ‘Before, the piano played along with me; now it’s me who plays the piano.’
He has also composed for film-makers, theatre directors and choreographers, as well as for famous theatre companies from the Benelux countries such as Toneelhuis, Toneelgroep Amsterdam, Les Ballets C de la B, deFilharmonie and HETPALEIS. For the last of these he penned the musical ‘Soepkinders’ in 2005, winner of a Flemish Musical Award. In the film world he has written soundtracks for directors Koen Mortier (‘Ex Drummer’) and Alex Stockman (‘Eva’ in 2006, an award-winner at the Venice Film Festival, and ‘Pulsar’, featuring Matthias Schoenaerts, in 2012). His music for the Ballets C de la B dance production ‘Bâche’ (2005) was hailed a masterpiece by the music magazine OOR for its “unique combination of a modern electronic sonic feast coupled with sensitive Elizabethan music.”
As performer and/or arranger he can be heard on gold records by dEUS, Admiral Freebee, Zita Swoon, Magnus, Tim Vanhamel and DAAN. Two of his songs figure on the ‘Top 100 Belgian Songs of All Time’ list in “Knack” magazine and the double CD ‘Tom Barman en Guy Van Nueten – Live’ (recorded with dEUS singer Tom Barman), for which he wrote and performed the piano parts, was issued throughout Europe and appeared in many Top 10 lists for best CDs of 2003.
In the autumn of 2009 he brought out the superb ‘Merg’, a contemporary classical solo album with nods to baroque music and his hero Johann Sebastian Bach, and with song titles such as ‘Adagio not in B’, ‘Aggression Var. 1’ or ‘Impro The Fruit’. The follow-up ‘Pacman’ appeared in 2013 and was described by cobra.be as being ‘timeless and free from all trends’, while Dimitri Verhulst, writing in “Humo”, named it ‘the best CD of 2013’.
Guy Van Nueten began playing piano at the age of 5, when he was sent to the local music school by his mother. As a result of this, he found he was able to read music before the written word. Around the age of 15 he started to show an interest in pop/rock music and, following his studies in mathematical economics, he threw himself fully into a musical career. During his time with The Sands their nameless debut album was produced by Bill Janovitz of American group Buffalo Tom and issued worldwide by Universal. The group went on to tour throughout Europe with the likes of John Cale. Among the numbers written by Guy Van Nueten for The Sands was the ‘Belpop’ classic ‘April and June’, a track that can still be heard on the radio more than 20 years on and crops up regularly in the ‘Top 100 Belgian songs of all time’.
Around 1998 a musical change became a necessity for him and he enrolled in the conservatory for composition and harmony and studied piano under the internationally renowned teacher Jacques De Tiège. Van Nueten now refers to this episode by saying: ‘Before, the piano played along with me; now it’s me who plays the piano.’
He has also composed for film-makers, theatre directors and choreographers, as well as for famous theatre companies from the Benelux countries such as Toneelhuis, Toneelgroep Amsterdam, Les Ballets C de la B, deFilharmonie and HETPALEIS. For the last of these he penned the musical ‘Soepkinders’ in 2005, winner of a Flemish Musical Award. In the film world he has written soundtracks for directors Koen Mortier (‘Ex Drummer’) and Alex Stockman (‘Eva’ in 2006, an award-winner at the Venice Film Festival, and ‘Pulsar’, featuring Matthias Schoenaerts, in 2012). His music for the Ballets C de la B dance production ‘Bâche’ (2005) was hailed a masterpiece by the music magazine OOR for its “unique combination of a modern electronic sonic feast coupled with sensitive Elizabethan music.”
As performer and/or arranger he can be heard on gold records by dEUS, Admiral Freebee, Zita Swoon, Magnus, Tim Vanhamel and DAAN. Two of his songs figure on the ‘Top 100 Belgian Songs of All Time’ list in “Knack” magazine and the double CD ‘Tom Barman en Guy Van Nueten – Live’ (recorded with dEUS singer Tom Barman), for which he wrote and performed the piano parts, was issued throughout Europe and appeared in many Top 10 lists for best CDs of 2003.
In the autumn of 2009 he brought out the superb ‘Merg’, a contemporary classical solo album with nods to baroque music and his hero Johann Sebastian Bach, and with song titles such as ‘Adagio not in B’, ‘Aggression Var. 1’ or ‘Impro The Fruit’. The follow-up ‘Pacman’ appeared in 2013 and was described by cobra.be as being ‘timeless and free from all trends’, while Dimitri Verhulst, writing in “Humo”, named it ‘the best CD of 2013’.