I Am Number Four
| # | トラック | 期間 | |
|---|---|---|---|
| 1. | Welcome to the Jungle | 1:56 | |
| 2. | #3 Ashed | 0:50 | |
| 3. | Who We Are | 3:03 | |
| 4. | Water Vision | 0:59 | |
| 5. | Getting to Know Sarah | 3:28 | |
| 6. | OK, We'll Stay | 3:05 | |
| 7. | Finding Henry | 2:31 | |
| 8. | VI to the Rescue | 3:42 | |
| 9. | IV and Sarah Escape | 1:50 | |
| 10. | Pack Your Things | 1:37 | |
| 11. | Mog Shop and Feed | 1:00 | |
| 12. | Henry Dies | 1:25 | |
| 13. | Hit Me With Your Lumen | 2:49 | |
| 14. | Forest Fight | 2:28 | |
| 15. | Going to a Party | 1:29 | |
| 16. | Darkroom Lumenary | 1:07 | |
| 17. | Rising from the Ashes | 1:00 | |
| 18. | Warehouse Search | 3:14 | |
| 19. | Commander Mog Explodes | 2:30 | |
| 20. | Quarterback Intuition | 1:07 | |
| 21. | We Know Where to Go | 3:07 | |
| 44:16 |
あなたのレビューを提出する
他の言語でレビューを非表示にする
De reden waarom Trevor Rabin nooit de populariteit heeft gekend van leeftijdsgenoten Zimmer of James Newton Howard is moeilijk te benoemen.
Ze delen alledrie een verleden in de popmuziek (Zimmer met de Buggles, Newton Howard was jarenlang toetsenist voor grote namen als Elton John, Diana Ross, Randy Newman en Ringo Starr, en Rabin was gitarist, songwriter en zanger voor de succesvolle Britse rockband Yes) en hebben allen erg veel filmmuziek geschreven.
Toch vist Rabin altijd achter het net. Dit ligt deels aan de films waarvoor hij muziek schrijft: films die net niet die grote A-blockbuster allure hebben:
Armageddon is dan nog een uitzondering op de regel, maar films als The Sorcerer's Apprentice, National Treasure, Snakes on a Plane en Bad Company: allemaal films die het maar matig deden aan de box-office. Zijn scores zijn meestal dan ook net zo goed als de films waarvoor ze geschreven zijn. Met I am Number Four weet Rabin wederom niet te slagen in het maken van een enerverende muziek, en levert hij zelfs een van meest nietszeggende en saaiste scores af die ik ooit heb gehoord.
I am Number Four is dan ook een deceptie waar vooraf al rekening mee is gehouden. Want eigenlijk heeft de score niets te bieden:
geen emotie of romantiek, geen tragedie, geen inventieve actie en al helemaal geen interessant instrumentgebruik. Het is vulling van een CD, en daarmee is alles gezegd.
Allereerst is er nergens ook maar een thema te ontdekken. Hoewel dit misschien geen vereiste is voor een goede score (Ocean's 13, Stardust, 1408) zijn we ondertussen van Rabin gewend dat er niets gebeurd op dit vlak.De man is op de automatische piloot bezig en weet het helemaal nergens interessant te maken.
Instrumentaal doet Rabin een zielige poging om mee te liften op de door Remote Control-uitgevonden combinatie tussen ritmisch strijkwerk en een beat: muziek die vijf jaar geleden populair was. Om het emotionele vlak, de romantiek of hoe je het ook wil noemen, wat op te krikken horen we saai gitaarspel met een ongepaste piano er tussendoor: een combinatie die zelden mooi is. Rabin weet gewoon vulling te maken op een lege CD, en daar is alles mee gezegd.
En dat is jammer want het verhaal van de film verdient een goede score. Misschien wordt het tijd voor Rabin dat hij een Yes-reunie gaat houden want de meeste filmmuziek die hij de laatste jaren laat horen is om te huilen. En I am Number Four is daar geen uitzondering op.
Ze delen alledrie een verleden in de popmuziek (Zimmer met de Buggles, Newton Howard was jarenlang toetsenist voor grote namen als Elton John, Diana Ross, Randy Newman en Ringo Starr, en Rabin was gitarist, songwriter en zanger voor de succesvolle Britse rockband Yes) en hebben allen erg veel filmmuziek geschreven.
Toch vist Rabin altijd achter het net. Dit ligt deels aan de films waarvoor hij muziek schrijft: films die net niet die grote A-blockbuster allure hebben:
Armageddon is dan nog een uitzondering op de regel, maar films als The Sorcerer's Apprentice, National Treasure, Snakes on a Plane en Bad Company: allemaal films die het maar matig deden aan de box-office. Zijn scores zijn meestal dan ook net zo goed als de films waarvoor ze geschreven zijn. Met I am Number Four weet Rabin wederom niet te slagen in het maken van een enerverende muziek, en levert hij zelfs een van meest nietszeggende en saaiste scores af die ik ooit heb gehoord.
I am Number Four is dan ook een deceptie waar vooraf al rekening mee is gehouden. Want eigenlijk heeft de score niets te bieden:
geen emotie of romantiek, geen tragedie, geen inventieve actie en al helemaal geen interessant instrumentgebruik. Het is vulling van een CD, en daarmee is alles gezegd.
Allereerst is er nergens ook maar een thema te ontdekken. Hoewel dit misschien geen vereiste is voor een goede score (Ocean's 13, Stardust, 1408) zijn we ondertussen van Rabin gewend dat er niets gebeurd op dit vlak.De man is op de automatische piloot bezig en weet het helemaal nergens interessant te maken.
Instrumentaal doet Rabin een zielige poging om mee te liften op de door Remote Control-uitgevonden combinatie tussen ritmisch strijkwerk en een beat: muziek die vijf jaar geleden populair was. Om het emotionele vlak, de romantiek of hoe je het ook wil noemen, wat op te krikken horen we saai gitaarspel met een ongepaste piano er tussendoor: een combinatie die zelden mooi is. Rabin weet gewoon vulling te maken op een lege CD, en daar is alles mee gezegd.
En dat is jammer want het verhaal van de film verdient een goede score. Misschien wordt het tijd voor Rabin dat hij een Yes-reunie gaat houden want de meeste filmmuziek die hij de laatste jaren laat horen is om te huilen. En I am Number Four is daar geen uitzondering op.