Chappie


Varèse Sarabande (030206422528)
映画 | 発売日: 03/03/2015 | 映画のリリース: 2015 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.It's A Dangerous City2:08
2.The Only Way Out Of This4:58
3.Use Your Mind4:04
4.A Machine That Thinks And Feels3:02
5.Firmware Update3:52
6.Welcome To The Real World3:52
7.The Black Sheep4:28
8.Indestructible Robot Gangster #13:10
9.Breaking The Code4:48
10.Rudest Bad Boy In Joburg2:41
11.You Lied To Me4:05
12.Mayhem Downtown3:56
13.The Outside Is Temporary3:08
14.Never Break A Promise7:43
15.We Own This Sky4:19
16.Illest Gangsta On The Block2:44
 62:58
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Chappie - 03/10 - その改訂 Sander Neyt, 提出された (オランダの)
Iedere liefhebber der filmmuziek heeft zo zijn favoriete componisten. Ondergetekende heeft vijf favorieten. James Newton Howard, Danny Elfman, Abel Korzeniowski & John Williams draag ik allen hoog in het vaandel. Toch blijft mijn aller favoriet nog steeds Hans Zimmer. U kunt twijfelen aan mijn geestelijke gezondheidstoestand omdat ik deze stelling durf zeggen. Maar het is zo. Zimmer kan vernieuwend zijn, kan geweldige scores uitbrengen zoals The Da Vinci Code, Inception en het recentere Interstellar. Zimmer heeft dan ook de wereld van de filmmuziek voorgoed veranderd. Revolutionaire scores als Crimson Tide, Sherlock Holmes & alweer Interstellar zijn een streling tot ieders oor. Er is wel één groot gevaar aan het hebben van een favoriete componist. Meestal ga je het werk van die man ophemelen en ben je zogezegd doof voor de fouten. Met andere woorden, je begraaft je objectiviteit. Er zijn mensen die geen slecht woord over Zimmer kunnen horen, of over John Williams of over de alom geprezen James Horner. Dat laatste heb ik alweer gemerkt de afgelopen dagen. Als recensent moet je uiteraard de objectiviteit bewaren, en het moet gezegd worden: Chappie is een verschrikkelijke score. U leest het goed, deze Zimmerliefhebber gaat het spervuur openen tegen zijn favoriete componist.
Zimmer had het al aangekondigd: Chappie zou volledig elektronisch zijn. Wat op zich uiteraard geen enkel probleem is. Zimmer heeft geweldige muziek geschreven die praktisch volledig elektronisch was. Crimson Tide is zo'n voorbeeld. Maar voor Chappie schreef Zimmer gewoonweg geen leuke muziek. Het is zelfs een heuse opdracht om deze score uit te luisteren. Nog nooit gingen zestig minuten zo traag voorbij.

Het begint trouwens allemaal relatief goed. It's A Dangerous City is allesbehalve een meesterwerk, maar wat de track wel is, is een mooie mengeling van de bovengenoemde Inception & Blade Runner. Ik had er goede hoop op, tot ik een paar tracks verder was. Na de zoveelste track waar gedjoef en soundscaping centraal staan, was mijn zin over. Zimmer maakt maar gebruik van één thema. Een simpel thema bestaande uit vijf noten. Dat thema krijgen we op twee verschillende manieren te horen. De eerste versie is in de vorm van een mooie muziekdoos. Het idee is wel oké maar het is al zoveel gedaan dat het al cliché is geworden. Zimmer gebruikte hetzelfde trucje voor het geweldige Davy Jones en Danny Elfman schreef voor Oz The Great And Powerful een wals dat begint met een muziekdoosje. Zimmer zet dit muziekdoosje in voor de sentimentele momenten en is te horen in de volgende tracks A Machine That Thinks And Feels, Firmware Update & Black Sheep. De momenten dat deze versie voorbij komt zijn zonder enige twijfel de beste minuten in de score.
Ook in de actie zet Zimmer het thema in. Maar het zit zodanig verborgen onder de dreunende synthesizers dat het gewoonweg heel moeilijk hoorbaar is. Tel daarbij nog eens het vreselijke Synthesizer koor en we hebben een verschrikking om te aanhoren. Mensen kunnen houden van computer stemmen, maar deze recensent is er hoegenaamd geen fan van. Niet op de manier zoals James Horner het gebruikt, noch hoe Hans Zimmer het gebruikt.

Zoals reeds geschreven gebruikt Zimmer geen enkel thema buiten dit hoofdthema. Dat zorgt ervoor dat Chappie wel een heel bittere pil wordt om te slikken. Het is anonieme muziek waarbij er geen enkele track er echt van tussenuit springt. Het is mij daarom ook een raadsel dat deze score toch nog een vrij positieve feedback krijgt van mederecensenten. Zelfs van een Zimmer hater wiens recensies die ik graag lees. Chappie krijgt van hem twee sterren, terwijl Interstellar maar één kreeg en The Da Vinci Code slechts drie. Ofwel heeft die man een compleet andere score gehoord als uw nederige recensent, ofwel hoort hij iets wat ik niet hoor. Want het enige dat mijn gehoor bereikt zijn zielloze beats, saaie soundscapping en tenenkrullende geluidseffecten. De richting die Zimmer heeft gekozen voor zijn nieuwste score is een richting waarbij hij meteen mag terugkeren. Het loont de moeite niet om deze weg te volgen. Het beste is dat Zimmer zijn kompas zoekt en terug de juiste richting vindt.
Het is moeilijk te geloven dat het nog maar vier maanden geleden is dat Zimmer zijn Interstellar aan ons gaf. Nergens is de genialiteit van die score te vinden in deze rampzalige muziek en het is haast moeilijk te geloven dat het door dezelfde man is geschreven. Wat mij trouwens opvalt is dat de ghostwriters van Zimmer vermeld staan op de hoes. Iets wat de componist praktisch nooit doet. Enkel Lorne Balfe was gecrediteerd op de hoes van Sherlock Holmes 1 & 2. Wat dat wilt zeggen, dat kan ik u niet vertellen. Het kan zijn dat de twee enkel het thema hebben gekregen van Zimmer en dan zelf hun ding deden. Maar het kan ook zijn dat ze wel degelijk nauw hebben samengewerkt met de Duitser.

Conclusie.
2015 heeft eigenlijk nog niet veel soeps opgebracht. De zogenaamde grote come back van James Horner was middelmatig. De enige score van enige waarde in 2015 is Cinderella van Patrick Doyle. Ook Zimmer slaagt er niet in om mijn dag op te fleuren met mooie muziek. Hopelijk zal zijn tweede score van het jaar The Little Prince van een heel ander kaliber zijn. Hiervoor werkt hij terug samen met Richard Harvey en ik houd mijn hart vast voor de man. Want ik steun collega recensent Petri in zijn stelling dat Chappie de slechtste score van Zimmer is in twintig jaar. Zo niet van zijn gehele carrière. Ik raad ieder ten sterkste af om deze score te kopen of je moet houden van hersenloos lawaai, opgefleurd met het clichématige muziekdoosje op een bedje van dreunende synthesizers! Een jammerlijke drie is een cijfer dat hier op zijn plaats is! Een drie voor een score die van mij de stempel 'Dalfaganscore' krijgt. Aangezien ik er mij steeds één moet nemen als ik hem heb beluisterd.
Chappie - 02/10 - その改訂 Maurits Petri, 提出された (オランダの)
Er is een groot aantal internationale componisten die in deze tijd niet meer zijn weg te denken. Zij bepaalden de afgelopen decennia de manier waarop filmmuziek geschreven en geproduceerd werd. James Newton Howard, John Debney, John Williams, Danny Elfman etc. Maar ook Hans Zimmer. De releases van zijn soundtracks gingen gepaard met hysterische taferelen, groupies, concerten en ongekend hoge verkoopcijfers. Iets wat de entertainment markt en dan met name de cd- en download markt hard nodig had. Volgens critici zijn er twee perioden in het oeuvre van de Duitse componist te onderscheiden: grof gezegd vòòr en ná de Lion King. Deze met een Oscar onderscheiden soundtrack, zette de toon voor de rest van Zimmer’s carrière. Een carrière die gepaard ging met zeer veel muzikale hoogtepunten, maar ook met onnodige dieptepunten. Zo bleken recentere scores als Inception, Rango en The Lone Ranger niet overal goed te vallen. Inception: een instrumentale ode aan grootheid Edith Piaf. Rango en The Lone Ranger: een ode aan hoogheid Ennio Morricone. Veel luisteraars en liefhebbers vonden het vooral slappe aftreksels ervan. De door synthesizers doordrenkte muziek stootte mensen tegen het hoofd, maar wist hen ook weer te verbazen. En zo zijn we al jaren, hoe dan ook, gefascineerd door de albums die Hans Zimmer uitbrengt. Helaas komt daar nu een titel bij, die beter achterwege had kunnen blijven en waar ondergetekende akelig kort over kan blijven.

Qua film zal Chappie alle records gaan breken. De “f#ck Hollywood-houding' van de Zuid-Afrikaanse filmmaker Neill Blomkamp is enkel toe te juichen en spat van het scherm af. Na de bejubelde films District 9 en Elysium keert hij terug met het postapocalyptische Chappie. Verwacht gezien de titel geen kindervriendelijke film over een lieve robot. Neen, hij is even hard, genadeloos en bloederig als eerdere titels van regisseur Blomkamp. Want wanneer de politiemacht van vlees en bloed te duur wordt, gaat men op zoek naar een alternatief. Een briljant wetenschapper (sterke rol van Dev Patel) vindt een robot uit, maar deze blijkt een eigen willetje te ontwikkelen. En dat vormt weer een gevaar voor de gehele mensheid. Aan bad-guy Hugh Jackman hem op te sporen en te vernietigen.

Genoeg uitgesteld, Zimmer moet er nu aan geloven. In de vooraankondigingen meldde men dat Zimmer sinds jaar en dag weer een 100% digitale score zou gaan afleveren. Velen hielden het hart al vast…en dat blijkt volkomen terecht. Want Chappie is zijn slechtste score in 20 jaar. Het is zelfs zo erg gesteld dat hij op geen enkele manier weet te overtuigen, al doet hij in de eerste track nog wel een dappere poging. De intro van de film en het album lijkt in de verte iets op Inception en is onheilspellend. Helaas raakt Zimmer daarna compleet het spoor bijster. Zelfs wanneer componisten Steve Mazzaro en Andrew Kawczynski de “baton” oppakken, of liever gezegd achter de synthesizer springen, gaat het hopeloos mis. Van de eerste tot de laatste seconde staat de score bol van hersenloze landscaping, einde- en zielloze beats en wanstaltige geluidseffecten. En alsof dat allemaal niet genoeg is, doet de Duitse rapformatie Die Antwoord er nog een schepje bovenop. Met zogenaamde hippe beatboxes en andere elektronische rommel proberen zij de muziek nog iets van een doel mee te geven. Het mag allemaal niet baten. Alleen de track “We Own The Sky” bevat nog een aantal leuk bedachte muzikale vondsten, alleen is de uitwerking verschrikkelijk en stijlloos. Want wanneer Zimmer even het werkplezier terug gevonden lijkt te hebben en zich verliest in het ritme lijkt het soms iets te worden. Met de nadruk op “lijkt”. Nergens is iets terug te vinden van de genialiteit van het Oscarwaardige Interstellar of van eerdere digitale scores zoals Crimson Tide. En waar de mooie kalme thematiek bij bijvoorbeeld Inception als paracetamol werkte in al het muzikale geweld, is Chappie een goedkope hoofdpijnwijn van de plaatselijke grutter. Zelfs de door velen vervloekte soundtrack The Social Network had meer in zijn mars en had tenminste nog iets van thematiek. Uitgever Varèse Sarabande had beter het geld voor een officiële release kunnen besparen, want Chappie is simpelweg geen release waard. En dat is heel erg jammer, want maestro Hans Zimmer had een afschuwelijk slecht album als deze nog niet in zijn collectie. Noch zijn we het gewend van de man die zoveel goeds en moois bracht. Gelukkig hebben we nog Interstellar…de score die eigenlijk ook wel de Oscar had mogen winnen!
According to Hans-Zimmer.com, Hans Zimmer has taken over scoring duties on the upcoming sci-fi thriller Chappie. The film is directed by Neill Blomkamp (District 9, Elysium) and stars Hugh Jackman, Dev Patel, Ninja and Yo-Landi Visser, Jose Pablo Cantillo, Sigourney Weaver, as well as Sharlto Copley as the voice of the title character. The movie follows a robot named Chappie who is kidnapped by two criminals and becomes the adopted son of a very strange and dysfunctional family. Blomkamp has co-writen the script with Terri Tatchell (District 9) and Simon Kinberg (X-Men: Days of Future Past, Elysium, Jumper) serves as a producer. No word yet on whether any of the music by composers Ryan Amon, Chris Clark and Rich Walters who were previously announced to score the project will remain in the film. Chappie is set to be released on March 6, 2015 by Sony Pictures.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと