De eerste grote score van het jaar is binnen. En hoe kun je een nieuw jaar nou beter openen dan met een nieuwe actiescore van Brian Tyler?
Het eerste woord dat men bij de naam 'Brian Tyler' te binnen schiet is veelal testosteron. Hoewel de man wel degelijk in staat is de gevoelige snaar te raken (Partition), is hij natuurlijk een van de grotere talenten in het schrijven van snoeiharde actiemuziek. Symfonische meesterwerken zoals Children of Dune worden afgewisseld met moderne krachtwerken zoals Dragonball: Evolution.
Dat de man dan ook muziek mocht schrijven voor de grootste Sci-Fi film van het jaar is geen verassing. In Battlefield: LA gaat een groep mariniers aan de slag om een invasie van een buitenaards ras te stoppen. Hun district? Los Angeles.
Battlefield: LA is een typische Brian Tyler-score. De thema's zijn op orde, de gitaren en percussiesectie zijn weer goed vertegenwoordigt, en de score is opvallend groots opgezet. Het is een smeltkroes van al zijn stijlen die hij tot nu toe in zijn carriere heeft laten horen. De beats, percussieslagen en gitaren, maar ook de krachtige thematische opzet en kippenvel bezorgende strijkpartijen: alles wordt uit de kast gehaald. Thematisch gezien zijn veel van Tylers' scores sterker dan Battlefield: LA. Er is een hoofdthema, en dit is ondanks de mooie instrumentatie nogal tam.
De score heeft enkele opvallende kenmerken. Zo is de score bij vlagen nogal patriottisch. In zowat iedere track horen we de blazerssectie dit nog eens benadrukken,
en daar tussenin horen we ook de percussie dit werk doen. Een ander kenmerk is dat er tussen de grootsheid van de orkestraties soms ook horrorelementen tegenkomen.
Natuurlijk gebruikt Tyler hiervoor de percussie, maar ook de elektrische gitaren en strijkers spelen een prominente rol in de overheerlijke chaos die Tyler weet te scheppen. Regelmatig loeien de gitaren in verschillende toonhoogtes door de de rest van de instrumenten heen, een grote bijdrage toevoegend aan de toch al afwisselende score.
De reden waarom hij is aangenomen is heel simpel: hij is momenteel misschien wel de beste actiecomponist ter wereld. Wilder dan Zimmer en Powell, subtieler dan Jablonsky en Djawadi.Het moge dan ook duidelijk zijn dat Battlefield: LA vooral een actiescore is geworden. Eerlijk toegegeven, Tyler komt op dat punt niet met iets nieuws. De percussie is nog steeds meedogenloos snel en hard, de gitaren scherp en de blazers denderen overal overheen. De strijkers doen ook wel degelijk hun werk, maar dienen ditmaal misschien meer als achtergrond. Het is allemaal van goede kwaliteit, maar we hoorden het eerder al in The Expendables en talloze andere scores van de beste man. Op dat vlak is de score dan ook eerder routinewerk, op het wat emotionelere vlak maakt Tyler een grote sprong voorwaarts.
Hoewel Rambo, Eagle Eye, War, AVP en zelfs Dragonball: Evolution groots opgezet waren heeft Tyler zich al een tijdje niet meer zo kunnen uitleven in alle lagen van de muziek.
Vlekkeloos combineert hij volgens de laatste trends electronica met strijkers. En dit niet eens tijdens de actie, maar net zoals trendsetter Zimmer dat onlangs deed in Inception: de emotionele momenten in de film.
Gelaagd bouwt de componist door middel van alle orkestsecties dit soort momenten op, en voor het eerst sinds een tijd verbaas je je om Tylers' muzikale talent. Want niet alleen kan hij erg goede actiemuziek in elkaar zetten, ook is hij wel degelijk in staat om epische grootsheid met emotie te combineren.
Met de eerste grote score van het jaar heeft Brian Tyler uitstekend werk verricht. Battlefield: LA is een krachtige, haast volledig symfonische score die vooral uitblinkt in de afwisseling tussen actie en emotie. De score zwenkt vaak van het een naar de ander, maar doet dit op een subtiele manier. De actiemuziek van Tyler kennen we nu wel, maar niet eerder schreef de man zulke apocalyptische, grootse muziek met een daadwerkelijke ziel erin. Dat maakt een Battlefield: LA een sterke score die regelmatig voor kippenvel zorgt.