A Brief History of Time


ドキュメンタリー | 発売日: 10/02/2015 | 映画のリリース: 1991 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.A Brief History of Time Title1:29
2.Mysterious No.43:36
3.Bombs with Fidelity2:22
4.Slow, Simple, Sad 33:54
5.Mysterious No.12:43
6.Slow, Simple, Sad No.43:57
7.Mysterious No.22:42
8.Hawking Radiation1:42
9.Bombs2:47
10.Dice2:11
11.Hawking Radiation with Brass1:43
12.Climbing the Stairs1:23
13.End with Strings Trumpets2:17
14.Melody in Major3:10
15.Signature2:54
16.Utility No.13:32
17.House2:06
18.Closing No.13:26
19.End Credit with Arpeggio and Brass2:11
20.End Credit Major and Minor4:48
 54:52
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

A Brief History of Time - 06/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
De film A Brief History of Time is een documentaire die geregisseerd is door Errol Morris, die al vele beroemde documentaires maakte, zoals Gates of Heaven, The Thin Blue Line en The Fog of War. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de bekende wetenschapper Stephen Hawking, maar werkt tegelijk als een biografie van zijn leven. Morris heeft zo geprobeerd om verbinding te maken tussen de wetenschap en de wetenschapper. Daarvoor heeft Morris diverse interviews met Hawking zelf gevoerd, hoewel Hawking vanwege zijn vergaande vorm van ALS alleen nog via een elektronisch kastje kon praten. De voor tv gemaakte documentaire is door de critici erg goed ontvangen.

De muziek bij deze documentaire is van Philip Glass, die zo ongeveer de vaste componist is van regisseur Morris.
Waar Glass meestal de piano in snelle arpeggio's toepast, heeft hij dat hier niet gedaan. De piano komt nauwelijks voor in de muziek van deze score, die vooral door houtblazers en strijkers gespeeld wordt. Wel komen regelmatig wat koperblazers voorbij. Waar Glass zijn muziek bijna altijd in de vorm van arpeggio's presenteert, zo doet hij dat ook in deze score. Alleen worden die hier niet door de piano gespeeld, maar meestal door de strijkers. Dat zorgt ervoor dat de score nog steeds klinkt als een Glass-score.

Voor deze documentaire heeft hij een nogal mineure score gecomponeerd, wat al vanaf de eerste track, de titeltrack hoorbaar is. Er zijn zeker wel tracks aanwezig die de muziek in majeur hebben staan, maar dat is beperkt en horen we vooral naar het einde van het album.
Die mineure toonsetting geeft de muziek een wat dramatischer of soms wat trieste kleuring, die op z'n best wat melancholiek overkomt. Dat zal allicht te maken hebben met de ziekte van Hawking, die steeds ernstiger vormen aannam. Soms is de muziek daarbij ook nog behoorlijk aan de minimalistische kant, met muziek waarin slechts een paar instrumenten te horen zijn, zoals in 'Mysterious No.4', of 'Bombs' die ook nog een wat trage en saaie melodie hebben. In 'Slow. Simple, Sad 3' is er een zich steeds herhalend zeventonig op- en aflopend motief, waar overheen wat ander muzikale geluiden gezet zijn. Dat herhalende motief heb je na verloop van een minuut wel zo ongeveer gehad en dan gaat het, met wat variaties, nog bijna drie minuten zo door. Niet fijn.
Dat repeterende komt in meer tracks voor, zij het meestal in wat mindere mate, maar Glass heeft er wel een handje van om zijn motieven steeds weer te herhalen. Die steeds herhalende begeleiding is eveneens erg irritant in de track 'House', waar de melodie meer een deuntje is, die op een soort gedateerd, wat scherp klinkend keyboard wordt gespeeld.

Vanaf de track 'Dice' gaat de muziek wat meer naar de majeure toonsetting. Deze track zit er nog een beetje tussenin, maar het mineure karakter is er dan wel vanaf. Ook hier horen we steeds die arpeggio's van strijkers in de begeleiding, die deze voortdurend repeterend laten horen, waarbij ze hooguit beperkt in toonhoogte variëren.
Glass weet ook z'n warme klanken weer terug te vinden in tracks als 'End with Strings Trumpets', waarin trompetten een aardige melodie spelen op begeleiding van de arpeggio's van strijkers.
Dezelfde melodie heeft Glass ook verwerkt in 'Melody in Major', waar nu de boventoon door violen wordt gespeeld, terwijl lagere strijkers de begeleiding verzorgen. Ook dit is een fraaie track, al kabbelt de muziek wat traag voort. Datzelfde geldt ook voor 'Utility No.1', waarin de op zich fraaie klanken wat traag zijn, maar omdat de harmonieën fraai zijn doet deze track het toch goed. En ook in de laatste drie tracks vloeien de majeure melodieën wat traag voort, waarbij in 'Closing No.1' en 'End Credit with Arpeggio and Brass' die melodieën fraai door een trompet gespeeld worden.
De afsluitende track laat nogmaals de End Credits-melodie horen, maar dan in een ander arrangement, waarbij Glass de majeure setting afwisselt met de mineure setting. Dit is daardoor een wat meer gevarieerde track dan veel andere tracks, terwijl het tevens de langste is. Toch blijven de mineure gedeelten wat lastiger verteerbaar, terwijl de majeure gedeelten juist opbeurend klinken. Deze laatste track sluit het album desondanks toch fraai af.

Kortom, met zijn muziek voor de documentaire A Brief History of Time heeft Philip Glass een overwegend wat mineure score gecomponeerd. Omdat hij ook veel herhaling van dezelfde klanken en dezelfde arpeggio-motieven toepast, wordt het regelmatig een beetje eentonig allemaal. De muziek is ook vaak wat aan de trage kant en dat helpt allemaal niet mee om de muziek beter genietbaar te maken. Pas de tweede helft van het album komen er meer tracks voor het voetlicht in een majeure setting, die wat optimistischer klinken en die de treurigheid wat van zich afschudden. Toch blijven ook die majeure tracks wat hangen in voortdurende herhaling van klanken en harmonieën. Daarmee is deze score geen meevaller gebleken en komt de waardering niet hoger dan 61 uit 100 punten.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと