Het verhaal van de film is zo oud als de weg van Julius naar Rome. Of wellicht van Juliet naar Romeo, of misschien toch van Juliet naar Gnomeo. Of zo.
Het speelt zich allemaal af in een tuin of park waar twee groepen kabouters (rode en blauwe) op voet van oorlog met elkaar leven. En die oorlog wordt gevoerd met alle legale en illegale wapens, zodra de bewoners van de nabije huizen weg zijn. Maar een van de blauwe kabouters wordt verliefd op een rode kabouterin (of kabouteres of kaboutervrouw of hoe dan ook...). En dan is er dus een probleem. Want vrede tussen de roden en de blauwen, en een einde aan de strijd die al sinds kabouterheugenis voortsleept, dat kan natuurlijk niet...
De score van deze animatiefilm is van de hand van niemand minder dan James Newton-Howard, die hiervoor samenwerkte met Chris Bacon en Elton John.
De soundtrack die is uitgekomen van de film bevat een negental songs van Elton John, waarvan de meeste vrij bekend zijn en een aantal er in de originele versie op staan, zoals 'Don't go breaking my heart' en 'Rocket Man'. De track 'Crocodile Rock' wordt gezongen door Nelly Furtado en Elton John en heeft een uitvoering met een nogal hoog K3-gehalte. Irritant.
Lang niet alle songs van Elton John liggen prettig in het gehoor. Qua tekst passen ze prima in de film, maar de muziek is minder fraai, zoals in 'Saturday Night's Alright for fighting', die nogal ruig is en 'Bennie and the Jets' met een jazzy toonzetting.
Vanaf track 10 mogen James Newton-Howard en Chris Bacon aan de bak. In de titeltrack hoor je regelmatig stukjes muziek van de voorgaande Elton John songs terugkomen, wat op zich een prettig gevoel van herkenning geeft. De track is verder wat aan de minimalistische kant met veel solo stukjes die iets van spanning suggereren.
De track Dandelions is veel fraaier en ook hierin komen weer die deuntjes terug van de songs van Elton John, maar nu in een wat romantischer setting, op begeleiding van violen. Een erg fraaie track, die af en toe zelfs iets magisch heeft.
Ook 'Bannie and the Bunnies' begint met een stukje Elton John (I'm still standing), die echter niet bij de voorgaande songs staat. De track heeft qua sfeer veel weg van de titeltrack. Echter halverwege wordt de sfeer anders. Soms kinderlijker, soms spannender, soms dramatischer, met veel snelle violen, maar wat minder fraai.
De track Terrafirmator begint met een paar klanken uit Rocket Man, die later weer terugkomen, om vervolgens over te gaan op een meer hoempa-achtige muziekstijl. Maar ook hier is de sfeer toch spannend te noemen, wat Newton-Howard en Bacon bereiken door grootste orkestklanken te laten spelen met veel klanken die tegen dissonant aan hangen. De track houdt steeds de vol orkestrale spanning vast, zonder rustpunt, wat de track wat wild maakt en daardoor ligt deze minder goed in het gehoor.
De laatste track is een song met een zeer hoog irritatiegehalte. In een zestiger jaren sfeer met mexicaanse invloeden door jazzy trompetten en ook de accenten van de zangers geven dit aan. De song lijkt in de verte wat op de latin song 'shame and scandal in het family'.
Kortom, de soundtrack bevat een aantal bekende en minder bekende, fraai en minder fraaie songs van Elton John en verder een vijftal score tracks van James Newton-Howard en Chris Bacon. Maar de score tracks voldoen niet aan de verwachtingen. Alleen de titeltrack is aardig en de track Dandelions is erg fraai. Maar verder houdt het niet over. De laatste track is helaas een echte afknapper.