The Thing


映画 | 年: 1982 | 映画のリリース: 1982 | フォーマット: CD
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Humanity (Part I)6:50
2.Shape3:16
3.Contamination1:02
4.Bestiality2:56
5.Solitude5:58
6.Eternity5:35
7.Wait6:22
8.Humanity (Part II)7:15
9.Sterilization5:12
10.Despair4:58
 49:24
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

The Thing - 04/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
Vanwege het overlijden van Ennio Morricone op 6 juli 2020, is dit de vijfde recensie van een serie als hommage aan de Italiaanse grootmeester van de filmmuziek.

Vorige: Maddalena (original score album)
Volgende: Le Professionnel (original score album)

De Amerikaanse horrorfilm The Thing is geregisseerd door de in de tachtiger jaren erg succesvolle John Carpenter. Het verhaal is gebaseerd op een verhaal van John W. Campbell uit 1938. De productiemaatschappij was al in de zeventiger jaren begonnen om dit verhaal om te zetten naar een speelfilm, maar vanwege allerlei meningsverschillen duurde het tot 1981 voor het filmen begon. De film is in die tijd erg negatief ontvangen door de critici, mogelijk door de kwaadaardige buitenaardse levensvorm waar de film over gaat en een verhaal dat slecht afloopt, in tegenstelling tot de lievige buitenaardse levensvorm van E.T., die in hetzelfde jaar uitkwam en een enorm succes werd. In de bioscopen was de film geen succes, maar kwam wel uit de kosten. Veel later kreeg de film toch een grote schare fans en is daardoor een soort cultfilm geworden, reden waarom in 2011 een film uitkwam met dezelfde titel, maar waarbij het verhaal een prequel is op deze.
Het verhaal speelt zich af op Antarctica, waar een helicopter achter een hond aanzit om deze te doden, maar dat lukt niet. Als de hond naar een onderzoekstation rent denken de mensen daar dat de piloot het op hen gemunt heeft en ze schieten hem dood. Dan gaan MacReady (Kurt Russell) en Copper (Richard Dysart) vanaf het station met hun eigen heli naar het station waar de andere heli vandaan is gekomen. Dat station blijkt verwoest te zijn, met vele doden als gevolg. Als ze later verder zoeken komen ze erachter dat de onderzoekers daar op een buitenaards ruimteschip zijn gestuit. Maar ondertussen blijkt de hond die is komen aanlopen een besmettend wezen te zijn, die de andere honden aangetast heeft. Een nieuw onderzoek naar deze aantastingen wijzen uit dat het nieuwe wezen op een perfecte manier andere, ook mensen, kan imiteren. Dan beginnen de onderzoekers het vertrouwen in elkaar te verliezen, want wie is geïmiteerd en wie niet...

De muziek bij deze horrorthriller is van Ennio Morricone, die wel gewend was om horrorfilms van muziek te voorzien. Dat had hij immers ook al bij de nodige Italiaanse films gedaan. Regisseur Carperter componeerde meestal zelf de muziek voor z'n films, zoals voor Halloween, The Fog of Escape from New York, maar hij kon hiervoor de tijd niet vinden had genoeg budget en wilde voor deze film een iets andere kleuring, die wat meer naar de Europese kant neigde en kwam uit bij Morricone, voor wie hij grote bewondering had.
Morricone accepteerde de opdracht en maakt er een score voor met zowel een orkestrale als elektronische kleuring, waarbij hij heeft geprobeerd om in de buurt van Carpenter's eigen voorkeuren te blijven. Morricone heeft alleen flarden van de film gezien en schreef z'n score op basis van het scenario, zonder de scenes verder nog te bekijken. Vervolgens gaf hij bij Carpenter aan om de muziek in te voegen waar hij wenste. Toch is het grootste deel van Morricone's score niet in de film terecht gekomen, mede omdat Carpenter niet alle muziek van Morricone geschikt vond voor de betreffende scenes in de film. Daarom heeft hij zelf ook nog voor specifieke scenes eigen, volledig elektronische muziek toegevoegd, die hij samen met Alan Howarth maakte. Daarnaast maakte Carpenter heel effectief gebruik van stiltes, scenes in de film zonder muziek, die hun eigen spanning hebben.

Morricone's muziek voor deze film is geen typische horrormuziek. Er komen nauwelijks schrikeffecten voorbij en ook chaotische muziek ontbreekt, maar de muziek neigt wel vaak naar de dissonante kant en regelmatig gaat het daar overheen. Dit geeft een nogal ongemakkelijke sfeer en veel muziek ligt dan ook zeker niet aangenaam in het gehoor. De muziek is heel sferisch en die sfeer is er een van ijzigheid en eenzaamheid.
Op het album zijn de cues van Morricone samengevoegd tot langere track of suites met eenzelfde muzikale sfeer. En die sfeer is niet specifiek spannend of horrorachtig, maar eerder kil en ongemakkelijk. Dat begint al gelijk in de openingstrack 'Humanity Part I' met hoge, ijle violen op harpklanken en houtblazers die tegen het atonale aanhangen, maar het net niet zijn. Later komen zwaardere koperblazers rustig voorbij en steeds is er die lage grondtoon, waarop de minimalistische klanken zijn gezet. Melodie is beperkt en meandert hooguit licht, wat de sfeer naar de donkere kant trekt.

De muzikale kleur in de track 'Shape' is nog wat minimalistischer en scherper, waardoor de ijzigheid alleen maar toeneemt. En dat geldt ook voor veel andere tracks op dit album. Het verhaal speelt op Antarctica, dus dat Morricone met zijn muziek daarop inspeelt is logisch en dat doet hij met verve, maar met een erg beperkt instrumentarium.
'Contamination' is een track met snelle pizzicatoklanken die een minuut lang allemaal door elkaar heen lopen en daardoor een wat grillige kleuring krijgen, alsof je midden tussen de creepy beestjes zit.
In 'Bestiality' speelt een grillige viool op een lage staccato gespeelde piano, later gevolgd door een even grillige cello in dezelfde melodie.
De track 'Eternity' begint met elektronische tingelklanken in een rustig ritme, waar dan na zo'n twee minuten andere klanken bij komen, om na pakweg drie minuten over te gaan in orgelklanken, waar die andere klanken en ritmes steeds doorheen te horen zijn. Na ruim vier minuten ebt het orgel weg en blijven de andere klanken over. Een apart effect.
De elektronische klanken nemen het voortouw in de track 'Sterilization', met moog-klanken en een keyboard die daar overheen speelt. De melodie en tegenmelodie meanderen wat om elkaar heen, maar het spreekt niet zo aan, wat uiteraard ook niet de bedoeling van deze muziek is. Steriel is overigens wel een goede typering voor de muziek van deze track.

Het album sluit af met 'Despair' en is vooral soundscape. De klank lijkt die van duizenden insecten die om je heen zoemen, met daar doorheen een soort regelmatige hum-klank en later ook ijle strijkers, waarbij de zoem wegvalt. De track loopt sterk op naar een spannend einde, die in nogal tragische koperklanken gebracht wordt en daarna afloopt.

Kortom, met zijn muziek voor The Thing heeft Ennio Morricone een nogal sferische score neergezet voor deze kille Antarctische horrorfilm. Zonder echte schrikeffecten of chaotische muziek heeft hij een nogal ijzige en ongemakkelijk beluisterbare score gecomponeerd, die vaak zelfs een beetje deprimerend werkt. De muziek hangt vaak tegen het dissonante spectrum aan en harmonieën zijn veelal wat tegendraads. Daarbij is veel muziek nogal minimalistisch en soms ook nogal traag of juist heel vervreemdend. Dat alles maakt dit tot een voor deze film goed gemaakte score, die z'n effect in de film niet gemist heeft. Maar los van de film blijft er weinig te genieten over en komt de waardering als luisterscore niet hoger dan 38 uit 100 punten.
The Thing - 08/10 - その改訂 Jason FLZ, 提出された (英語)
John Carpenter has revolutionized horror films, no doubt about it. His Halloween flick mastered the slasher genre and his later The Thing proved to be innovative for creature features. Ennio Morricone himself had a fairly interesting track record and could be considered the best composer to provide music that juts out of a film (not a bad thing most of the time). That being said, his work for The Thing is very subtle. Unfortunately, some of the music remained largely unused.

Generally, for John Carpenter films, the score is largely electronic unless a piano route is taken (mostly when Carpenter scores the film himself). The music for The Thing is mostly orchestral. Creeping melodies provide an eery backdrop for the film. While many horror films are largely atmospheric in terms of sound effects, The Thing is atmospheric with the use of the orchestra. The highlight, however, comes with 'Humanity Part 2'. The cue is mostly repetitive electronic beats that create a creepy effect.

If there is a good horror score out there, The Thing is easily one of them. It sets the mood perfectly and is very creepy at the same time. When the electronics are used they work great. Definitely a strong effort from Morricone.

その他のリリース The Thing (1982):

Thing, The (2011)
Thing, The (2010)
Thing, The (1982)
Thing, The (1982)
Thing, The (2017)
Thing, The (2018)
Thing, The (2020)
Thing: Lost Cues, The (2020)
Thing: Lost Cues, The (2020)
Thing, The (2020)
Thing, The (2020)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと