In 2004 kwam Trey Parker, de maker van South Park, met een poppen-actiefilm op de proppen. Team America: World Police is een harde satire geworden op de Amerikaanse samenleving en politiek. Amerika zag (en ziet) zichzelf immers graag als de politie-agent van de wereld. Parker heeft de film gemaakt op de manier van de vroegere populaire tv-serie Thunderbirds en spitst het verhaal vooral toe op de verhouding van Amerika met Noord-Korea's (toenmalige) leider Kim Jong Il. Daarbij was het taalgebruik nogal vulgair en de geweldadige en seksuele scenes (ook met de poppen) zorgden voor redelijk wat commotie. Toch was de film behoorlijk succesvol.
Het 'Team America' is een semi-militaire politiemacht, die vooral wordt ingezet tegen terroristen en heeft Mount Rushmore als basis. Het team bestaat uit allerlei karakters, van psychologen tot acteurs en van een kung-fu-vechter tot iemand met buitengewone gaven. Ondertussen is Kim Jong Il bezig om een groep terroristen te voorzien van kernwapens en het Team America mag hiertegen aan de bak...
Van deze film is een soundtrack album uitgebracht, met daarop een flink aantal songs en een aantal score-tracks van Harry Gregson-Williams. Het album is helder ingedeeld, want de eerste helft bestaat uit de songs en de tweede helft uit de score muziek.
De songs zijn geschreven door regisseur en filmmaker Trey Parker en de teksten zijn van hetzelfde kaliber als ook de tekst in de film, kortom nogal grof. De songs worden gezongen door Parker zelf, vaak vergezeld van mede-filmmaker Matt Stone. Het album opent met 'Everyone has AIDS', die gaat over discriminatie en is een wat rocky song. De tweede song 'Freedom isn't Free' neemt de Amerikaanse drang naar vrijheid op de korrel in een fraaie country-uitvoering en de derde song 'America, Fuck Yeah' neemt de overdreven Amerikaanse vaderlandsliefde op de hak op een rocksong-achtige manier. Alle teksten in alle songs op dit album zijn duidelijk zwaar over-the-top bij volstrekt normale en vaak zelfs best fraaie muzikale arrangementen. Die tegenstelling zal allicht veel meer opvallen wanneer je de film gezien hebt, dus dat zou zonder meer een groot voordeel zijn bij deze soundtrack. Maar je moet niet al te weekhartig zijn als je de teksten wilt kunnen waarderen.
Met 'Derka Derk' voegt Parker een soort van Arabische kleuring in z'n song toe, terwijl hij dat op een vergelijkbare manier doet met 'North Korean Melody', maar dan met de nodige Oriëntaalse invloeden. Dit zijn meer een soort deuntjes-achtige songs, die bij mij nauwelijks in de smaak vallen.
Ook de Amerikaanse filmindustrie wordt gepersifleerd en dan krijgt met name Michael Bay er van langs, zoals in de song 'Only a Woman', die een kopie van 'I don't want to miss a Thing' probeert te zijn, de song die Bay gebruikte bij zijn film Armageddon.
De tekst van 'I'm so Ronery' probeert uit te leggen dat Kim Jong Il's slechte daden voorkomen uit zijn eenzaamheid ('I'm so Lonely' op z'n Noord-Koreaans). De rustige muziek is bijna slijmerig, zo kweelt de zanger als de eenzame Kim.
Na deze tien songs volgen zes score-tracks van Harry Gregson-Williams, maar die score maakt wel zo'n tweederde van het album uit, omdat de eerdere songs vaak nogal aan de korte kant zijn.
De score opent met het thema van de film in 'The Team America March'. Dit is een vlotte melodie, die overigens in de track omlijst wordt met wat saaiere en duidelijk minder fraaie muziek. Maar het thema zelf is erg fraai en heroïsch. Ook 'Lisa and Gary' is een fraaie track, die eigenlijk een soort liefdesthema brengt. De getokkelde gitaar zorgt voor een aangename sfeer, die bijzonder fraai uitpakt. Maar niet alle muziek van Gregson-Williams is even fraai. Er zitten ook delen van tracks tussen die duidelijk steviger op de spanningstoer zitten en daardoor minder fraai zijn. Maar toch klinkt duidelijk in de muziek door dat Gregson-Williams een fraaie score heeft gecomponeerd, met een paar erg fraaie en goed gearrangeerde thema's.
Kortom, met deze soundtrack van Team America: World Police heb je een album in handen met twee duidelijk verschillende kanten. Eerst zijn er de songs van Trey Parker, die uiteraard vooral om de vaak wat vulgaire teksten draaien en typische Amerikaanse eigenheden stevig op de hak nemen. Die teksten zijn dan weer verpakt in min of meer gemiddelde muzikale arrangementen, die variëren van rock, via rock-ballad en country-song tot kermisdeuntje aan toe. Eigenlijk moet je de film gezien hebben om de songs (vooral qua tekst) echt goed te kunnen beoordelen, maar het is niet helemaal mijn ding, hoewel de melodieën en arrangementen van de songs soms best heel aardig zijn. Nee, doe mij maar de score van Harry Gregson-Williams. Hij heeft voor de film een fraaie orkestrale score neergezet, met een paar erg fraaie thema's. De waardering voor zijn score-tracks op dit album is 76 uit 100 punten. De songs krijgen van mij 66 punten, waarmee dit soundtrack-album een waardering krijgt van 72 uit 100 punten.