Christine

John Carpenter, regisseur van vele bekende horrorfilms en thrillers kreeg de nederige taak om het Stephen King boek 'Christine' aan het bioscoopvolk te tonen in een effectieve en spannende verfilming. Christine is een vuurrode Plymouth Fury uit 1958 met een duivels karakter en een dodelijke jaloezie. Deze auto komt in het bezit van een nerdy tiener, die langzaam in haar ban komt, en van sukkel in een bad boy veranderd. Christine rijd iedereen omver, of erger, die tussen haar en haar chauffeur durft te komen.
In 1983, toen de film werd uitgebracht, stond de film naast haar verbluffende SFX ook bekend om de film met meeste schuttingtaal tot dan toe. ( het woord 'fuck'was toen nog erg ongebruikelijk). In de hoofdrollen hebben we Keith Gordon ( Jaws 2), Alexandra Paul ( Baywatch-babe) en John Stockwell. Carpenter verzorgde zelf de soundtrack zoals hij eerder deed met z'n voorgaande films Halloween, Halloween II en The Fog. Aangezien Carpenter niet een geschoold muzikant was, creeerd hij vrij simpele arangementen, maar des te effectiever.
Hij gebruikt synthesizer, met een paar sneren, ook wel 'stingers'genoemd, om de schrikeffecten aan te dikken. Naast de veelal spanning opbouwende tracks, die helaas niet zo lang duren, zitten er ook een paar uitschieters bij in de tracks 'Moochie's Death en 'Moochie Mix Four'. Arnie's Theme is een mengeling van melancholiek en aankomende spanning, gezien de power die Christine op hem krijgt. De soundtrack is ok, maar geen hoogtepunt voor de Carpenter-portfolio. Misschien dat het gebrek aan instrumenten daar een deel in heeft, maar Carpenter is zoals gezegt ook geen geschoolde componist. Toch heb ik een zwak voor zijn muziek, juist vanwege de eenvoud. Net als Halloween, weet hij een spanning op te bouwen, maar helaas, na scores voor The Fog en Halloween III, is de vernieuwing ver te zoeken.

Christine: de film heeft een charme, de muziek ook, maar in dit geval had een andere componist er misschien een meer gedenkwaardige plaat van gemaakt. Oordeel zelf.