Recentelijk verscheen ‘The Fountain’, het nieuwe meesterwerk van Darren Aronofsky. Al sinds enige tijd is de recensie van de soundtrack van die film op deze site te lezen. Toch wilde ik graag nog wat extra aandacht geven aan componist Clint Mansell en dus trok ondergetekende de score van ‘Requiem for a Dream’ nog eens uit de kast om zijn licht over deze score te laten schijnen. Een score die door de jaren heen een absolute cultstatus heeft bereikt.
De score kwam tot stand door een intensieve samenwerking tussen het Kronos Quatert en Clint Mansell, het team dat voor de score van ‘Pi’ al tot een prima resultaat kwam. Wie de gelukkige eigenaar is van de Engelse editie van de DVD van ‘Pi’ vindt daarop een muziekclip waarin het hoofdthema dat Mansell schreef voor de film te horen is. Het hoofdthema voor de score van Requiem for a Dream’ ligt dicht tegen die thematiek aan, waarin Mansell opnieuw veel dissonantie in zijn werk legt.
‘Summer Overture’ herbergt het absolute hoofdthema van de score en is een vreemde combinatie tussen een sonate en een stevige dissonant klinkende beat. Het drie notenmotief zal zich naarmate de score vordert steeds vreemder en onvoorspelbaarder gaan gedragen. Wat opvalt aan de score is dat de muziek vaak erg leeg klinkt en dat heeft niets te maken met de orkestratie. Zoals de personages steeds dieper wegzakken in hun ellende, wordt ook de muziek steeds holler, vooral door de kil klinkende cello. ‘Party’, de tweede track is, daar een goed voorbeeld van, hoewel de muziek hier nog enige ritme bevat. Pas naar het einde toe krijgt de muziek de volle klank uit het begin weer wat terug. Het absolute hoogtepunt van de score is ‘Lux Aeterna’ een niet toevallig gekozen titel, want wie de muziek voor een Requiem kent weet dat hierin voor de zielenrust van de overledene gebeden wordt.
Clint Mansell’s score bestaat uit 33 tracks, waarvan sommige zelfs een speelduur hebben van amper 20 seconden. Gelukkig lopen de meeste tracks wel in elkaar over waardoor één geheel ontstaat. Dat is feitelijk niet meer dan logisch want de film zelf is ook een aaneenschakeling van beeld, geluid en ellende. De heftige beelden in de film worden extra versterkt door de muziek, waardoor een vreemde, onrustige sfeer ontstaat. Elke track op de score is doordrenkt van diezelfde sfeer waardoor de luisteraar een zeer naargeestige Tour de Force ondergaat terwijl hij deze score beluisterd. Mensen die dus op zoek zijn naar symfonische werken of houden van sterk thematische scores kunnen deze score maar beter links laten liggen, maar voor al die anderen, zeker zij die zich filmmuziekliefhebber noemen, is dit een score die zeer de moeite van het beluisteren waard is.