Dick

In deze komedie is 'Dick' de bijnaam van de Amerikaanse president Richard Nixon, die in deze film nogal dubbelzinnig bedoeld is. De film draait dan ook om het Watergate schandaal, waarbij het verhaal flink geparodieerd wordt. De regie van de film was in handen van Andrew Fleming (The Craft), die ook meeschreef aan het script. De film is goed ontvangen door de critici, waarbij vooral de jonge actrices Kirsten Dunst en Michelle Williams bewonderd werden, evenals Dan Hedaya die Nixon speelt. Toch flopte de film bij het grote publiek.
Het verhaal speelt in 1970 en begint met de vriendinnen Betsy (Dunst) en Arlene (Williams). Arlene woont met haar moeder in een appartement in het Watergate gebouw. Beide vriendinnen willen heimelijk een brief posten en sluipen het gebouw uit, waarbij ze het slot van de deur afplakken, om te voorkomen dat de deur in het slot valt, maar ze worden gezien en vluchten. Dan vindt de bewakingsdienst de afgeplakte deur en gaat op onderzoek uit. Daarbij worden de Watergate inbrekers van Nixon betrapt. De volgende dag worden de meiden ondervraagd door Nixon's stafchef en ontmoeten ze Nixon zelf, waarbij ze per ongeluk geheime informatie opvangen. Om hen in te palmen en die info te neutralizeren benoemt Nixon hen tot zijn honden-uitlaters. Maar zo komen ze nog vaker in het Witte Huis en achter nog meer geheimen, zonder het te beseffen...

De muziek bij deze parodie is van John Debney. Maar de film was daarbij ook nog eens ruim voorzien van popsongs uit die tijd. Daarvan is een apart Dick soundtrack-album uitgebracht. Op dit promo-album is geen enkele van die songs opgenomen.
De muziek die Debney heeft gecomponeerd past allicht perfect bij het verhaal van de film. Maar om als muziekliefhebber van te genieten valt echter nogal tegen.

In zijn score varieert Debney er stevig op los. Diverse stijlen komen voorbij en ook heeft hij goed geluisterd naar de scores van andere filmmuziek componisten uit die zeventiger jaren van de vorige eeuw.
Bij een spionage-film denk je al snel aan James Bond of Mission: Impossible en Debney heeft duidelijk invloeden en melodielijnen geleend van die scores. Samen met de orkestrale setting waarin die muziek gebracht wordt, lijkt dat allemaal te horen bij de meer spannende scenes in de film. Dat maakt de muziek overigens niet direct extra aantrekkelijk, wat vaker het probleem is met spannende muziek. Een flink deel van de score laat deze stijl duidelijk horen, zoals in 'Watergate Break-In', 'Shredding the Evidence' of 'The Robbery'. Deze muziek heeft meestal een lichte lounge-achtige jazzy kleur.
Voor gebeurtenissen rondom de president himself past Debney weer een iets andere stijl toe. De muziek is dan veel lijziger en heeft veel sterkere jazzy kleuring. Deze wat kleffe en vaak wat saaie muziek spreekt echter nauwelijks aan en wordt bij vaker beluisteren zelfs wat irritant. Daar zit geen filmmuziek-liefhebber op te wachten.

Dan is er natuurlijk ook nog van die typerende komedie muziek, met wat meer staccato-klanken en melodietjes die meer op deuntjes lijken en die te pas en te onpas kortstondig in diverse tracks voorbij komen.
Ook heeft Debney rondom het Arlene-personage een bepaalde stijl geweven, waarin strijkers veelal gecombineerd worden met het hummen van menselijke stemmen, zoals in 'Arlene is Heartbroken' of 'Dreams of Dick' (hoezo dubbelzinnig?...). Ook die muziek heeft een wat lazy jazz kleur. Op het album staat zelfs nog een song die Arlene in de taperecorder van Nixon zingt, vrijwel zonder begeleiding en niet helemaal zuiver. Deze is overigens niet van Debney, maar is de bekende, wat zoetsappige hit van Olivia Newton-John 'I honestly love You'.

De tweede track en de afsluitende track presenteren een soort van themamelodie, die op een wat zoetige, maar toch vlotte manier wordt gebracht. Zowel 'Skipping Through Town' als 'Skipping Reprise' hebben een wat typische melodie, die eigenlijk best wel pakkend is en in de verte sterk doet denken aan het beroemde thema van de film Un Homme et Une Femme, gecomponeerd door Francis Lai. De 'Reprise' sluit dan af met de solo gezongen themamelodie voor Arlene.

Kortom, met zijn score voor Dick heeft John Debney een nogal aparte score geschreven. Veel variatie in stijl tussen de tracks kan op zich erg mooi zijn, maar hier zijn het vooral stijlen die stuk voor stuk niet erg aanspreken. Of de stijl is te thrillerachtig, of te jazzy of te slepend, of te kermisachtig of te saai. Toch staan er een paar tracks op dit score album die best heel aangenaam klinken, maar dat is wat te weinig om de muziek boven de middelmaat uit te tillen. Veel tracks zijn ook nog eens erg kort, wat ook niet meehelpt.
De waardering komt dan ook niet hoger dan 60 uit 100 punten.