Micmacs à Tire-Larigot

Geen nieuwe Jean-Pierre Jeunet-prent zonder accordeon, melodica’s en aanstekelijk Walsjes. Opmerkelijk afwezige is componist Yann Tiersen waarmee Jeunet samen filmgeschiedenis schreef met het alom geprezen ‘Le Fabuleux Destin d’Amelie Poulain’. Hiermee is duidelijk dat Jeunet per film een welbepaalde sound in gedachten heeft en voor deze film koos hij voor de nog onbekende componist Raphael Beau. Beau’s muziek in de film zit als gegoten op de maffe - bij momenten onwerkelijke cinematografie - en voor de meer filmische, dramatische passages koos Jeunet voor muziek van ‘Golden Age’ grootmeester Max Steiner. Tracks zoals ‘l’ Homme Canon’ tonen nog maar eens hoe geniaal en tijdloos de muziek van Steiner wel is!

De combinatie van beiden heren mag dan wel vreemd lijken, deze film is dat zeker ook en net daardoor werkt het wonderwel! Bovendien brengt de tijdloze muziek van Steiner wat afwisseling in het soms baldadige karakter van Beau’s muziek. De vreemde percussie-geluiden die in deze tracks verweven zitten zijn wat wennen in het begin maar passen geheel in het gekke verhaal van ‘les Micmacs’ want als je goed luistert hoor je bijvoorbeeld de verdwaalde kogel uit de film als geluid in verschillende tracks verweven. Een leuke gimmick.
Enkele malen weet Beau poëtisch wel te charmeren met de wondermooie tracks als ‘Saint- Eustache’ en ‘Train Bleu’. De absolute topper van dit album moet toch wel ‘Larrons En Foire’ zijn waarbij een piano-waltz om de zoveel maten uitbreekt in een pompeuze waltz voor groot orkest om daarna terug te vallen op de solo piano. Niets minder dan aanstekelijk! Deze melodie sluit als reprise de cd trouwens netjes af. De paar source-songs voegen weinig toe aan wat er al aanwezig is. Een kleurrijk album dus met enkele onvergetelijke melodieën.