Dit is de 14e recensie uit de John Ottman serie.
Vorige:
House of WaxVolgende:
Snow White: A Tale of TerrorDe Amerikaanse actiefilm
The Losers is geregisseerd door de Fransman Sylvain White (I'll always Know what You did last Summer, Walled in, Slender Man), die zich vooral bezig houdt met horrorfilms. Aanvankelijk zou Tim Story de film regisseren, maar de productie besloot om White te laten regisseren. Het verhaal is gebaseerd op een strip uit de Vertigo Comics serie, maar is geen superheldenverhaal, terwijl de makers van de strip White bijstonden om de film te realiseren. De film is door de critici nogal gemengd ontvangen, waarbij vooral de wat nodeloze gewelddadigheid voor minpunten zorgde. De film deed het redelijk aan de kassa's van de bioscopen, maar moest de winst uit de DVD-verkoop halen.
Het verhaal draait om een geheime overheidsorganisatie genaamd The Losers. Ze worden naar Bolivia gestuurd om daar een drugsbaas en z'n handlangers uit te schakelen. Ze willen dat doen middels een luchtaanval, maar zien dat er kinderen als slaven worden gehouden. De leider van de Losers wil echter dat de aanval doorgaat. Ze gaan dan voor een grondaanval en leggen de drugsbaas om. Als er een heli komt om hen te op te pikken, brengen ze eerst een aantal kinderen in de heli, maar de leider laat er een raket op afschieten, waarna ze beseffen dat die raket voor hen bedoeld was. Ze zweren wraak op hun leider...
De muziek bij deze film is van John Ottman die voor de film een typische thrillerscore componeerde. De score heeft een vrij hoog tv-serie-actiegehalte, met veel tamelijk lichte percussie en de nodige elektrische gitaarklanken. Dat geeft de muziek wel een wat hippe stijl, wat door allerlei elektronische effecten nog versterkt wordt. Verwacht met deze score dan ook geen fraaie orkestrale en meeslepende muziek. Er worden weliswaar een handvol orkestrale instrumenten ingezet, maar die dienen vooral om de spanning en de dreigende sfeer te versterken.
Ottman heeft een themamelodie gecomponeerd, die we vooral in de titeltrack te horen krijgen, maar dan loopt het al naar het einde van het album. Aan het begin van het album krijgen we alvast een voorproefje in de fraaie track 'Not Soldiers Anymore', die een mooie, melodieuze gitaargespeelde melodie laat horen, in een vrij ingetogen, bijna dramatisch getinte stijl. Die stijl komt ook terug in de titeltrack, maar dan hebben we al een ruime minuut poprockmuziek te horen gekregen. Pas daarna komen de ingetogen gitaarriffs terug, met de mooie melodie en aansprekende sfeer. Aan het eind komt de poprockstijl nog even terug. Overigens is ook die muziek heel behoorlijk beluisterbaar. De fraaie themamelodie komt in enkele andere tracks eveneens terug, al is het soms wat kort of verscholen tussen de andere klanken.
Een andere typisch gitaartrack is 'The Shootout', die meer een hardrock-achtige stijl heeft, met raggende gitaren en overdadige percussie. Andere tracks zijn juist veel minder pompeus en neigen soms zelfs naar een wat minimalistisch karakter. Soms zet Ottman de klanken in zijn muziek zelfs wat dissonant bij elkaar, wat de beluisterbaarheid niet echt ten goede komt.
De score bevat ook een paar aparte tracks, met een wat meer exotisch karakter. Zo is in 'Mumbay Max' een Indische kleuring duidelijk hoorbaar door het gebruik van de sitar. Die kleuring komt in iets mindere mate terug in de track 'Max Factor', al wordt daarin de sitar niet hoorbaar ingezet.
Kortom, met zijn muziek voor de actiethriller
The Losers heeft John Ottman een nogal middelmatige thrillerscore gecomponeerd. De muziek doet vaak aan als een wat oudere tv-serie, met veel percussie in allerlei soorten en maten, koperblazers voor een soms zelfs wat jazzy tintje, de nodige elektrische gitaarklanken, en allerlei elektronische geluiden. De themamelodie wordt op elektrische gitaren gespeeld en mag er zeker zijn. Maar buiten deze themamelodie is er niet veel om echt van te genieten. Sommige tracks klinken nergens naar, ander kabbelen een beetje saai voort en weer andere hebben een hoog hardrockgehalte. De waardering voor deze score van Ottman komt dan ook niet hoger dan 58 uit 100 punten.