Andre Rieu at the Movies


Denon (0795041734822)
映画 | 年: 1990 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック アーティスト/作曲家 期間
1.Love Theme From Romeo and Juliet3:44
2.Lara's Theme/Somewhere my Love From Doctor Zhivago3:26
3.My Heart Will Go On From Titanic3:26
4.The Second Waltz From Eyes Wide Shut3:41
5.Heigh-Ho From Snow White3:12
6.Moonriver From Breakfast At Tiffany's2:54
7.Sirtaki / Zorba's Dance From Zorba the Greek3:04
8.Main Title From The Godfather3:04
9.Bolero From 106:43
10.John Dunbar's Theme From Dances with Wolves5:18
11.The Windmills Of Your Mind From The Thomas Crown Affair2:56
12.Edelweiss From The Sound of Music3:07
13.True Love From High Society3:14
14.Stranger in Paradise From Kismet2:57
15.Romance From The Gadfly3:25
16.Main Title From Once upon a Time in The West3:20
 57:31
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Andre Rieu at the Movies - 10/10 - その改訂 Thomas-Jeremy Visser, 提出された (オランダの)
Andre Rieu is een fenomeen. Vorig jaar was hij zelfs de best verkopende mannelijke artiest wereldwijd. Hij bleef legendes zoals Bruce Sprinsteen, Elton John en Billy Joel met een verbazingwekkende 57,4 miljoen dollar ver voor. En dat is goed nieuws, want klassieke muziek blijkt mensen dus nog steeds te interesseren. Over heel de wereld wordt de man geprezen om zijn stijlvolle optredens en zijn perfecte uitvoering. Of dat nou een klassiek meesterwerk is of filmmuziek, dat maakt hem dan ook niet uit. Zo is er in 2004 een CD uitgebracht, waarop we Andre At The Movies horen. Nou zijn er zoveel van dit soort albums, waarom zou deze nou wél de moeite waard zijn? Als u naar de tracklist kijkt, en van mij aanneemt dat al deze nummers tot in de perfectie zijn uitgevoerd, en sommige stukken eigenlijk nog mooier klinken dan op hun originele score, kunt u dan nee zeggen?

Het thema voor Romeo and Juliet is van de alom geroemde en wereldberoemde Nino Rota, die andere grote Italiaanse componist. De piano zet in, waarna de strijkers inzetten. Rustig horen we het gewoonweg prachtige liefdesthema opkomen, om vervolgens steeds grootschaliger terug te keren. De strijkers zijn allemaal prima in orde, zoals we natuurlijk kunnen verwachten van Rieu, die zelf nu ook zijn eerste solo laat horen. Het zal een van de velen zijn. Hierna volgt een van die wereldberoemde thema's die filmmuziek voort heeft gebracht, Lara's Theme van Dr. Zhivago. Authentiek met Europese invloeden, horen we hoe Rieu's orkest een prachtige versie van deze klassieker ten gehore brengt. Oke, toegegeven, het is iets meer een Waltz dan het eigenlijk is, maar deze versie is helemaal niet slecht om te horen.

We komen met Horner's “My Heart Will Go On'' vreemd genoeg tot het eerste hoogtepunt. Ik ben een liefhebber van Horner, maar Titanic vond ik een draak van een score. Hier weet Rieu met enkele kleine aanpassingen echter zo'n prachtige en ontroerende versie neer te zetten dat je eigenlijk alleen maar op de repeatknop wil klikken. Rieu laat een prachtige solo horen als daar de gelegenheid voor is, maar pas als het koor het nummer grootschaliger laat horen dan ooit heb je terechte kippenvel. Hulde voor de Maastrichtenaar. In de film Eyes Wide Shut werd effectief gebruik gemaakt van het melancholische The Second Waltz van Shostakovich. Als er een stuk is waardoor Rieu beroemd is geworden is het dit wel. Gun de man zijn pleziertje, en luister naar een knap staaltje klassieke muziek.

Rieu houd het verrassingselement hoog met Heigh Ho van Disney's Snow White. Een speels deuntje dat iedereen mee kan neurien. Chruchill, Smith en Harline zouden zich niet in hun graf omdraaien als ze deze, massale versie van hun klassieker zouden horen. Want Rieu brengt ook deze klassieker met verve. Hij is trouw aan het origineel, maar toch klinkt alles eigenlijk veel mooier. Mancini's en Mercer's nummer een hit Moonriver, dat te horen was in de film Breakfast at Tiffanny's is dan weer ietwat saai. Rieu brengt zeker weten een mooie, trouwe versie ten gehore, maar het is hier dan weer wat te braaf.

Zorba The Greek zorgde voor die wereldberoemde Griekse muziek, Sirtaki. We horen ook eindelijk wat geklap van het publiek, wat zorgt voor wat meer dynamiek. Niet dat deze track dat nodig heeft. Want wie kent nou niet die heerlijke, opzwepende Griekse volksmuziek? Alweer een klassieker, The Godfather. Opnieuw Rota dus. We krijgen een gigantische versie te horen ervan, die daarna verrassen ingetogen wordt. Rieu laat opnieuw horen waarom hij een van 's werelds beroemdste violisten is. Met souplesse laat hij deze Italiaans aandoende score uit zijn instrument komen, waarna het thema, net als Titanic, met groots koor opzetten. Toch is het Rieu die de track met een strakke solo naar een perfect einde brengt.

Behoeft de Bolero nog eigenlijk wel een introductie? John Dunbar's thema, geschreven door Barry voor Dances with Wolves is vandaag de dag nog net zo mooi als het toen was. Opnieuw steelt Rieu de show, maar ook het orkest en het waanzinnige koor horen credits te krijgen voor deze prachtige, emotionele uitvoering. The Windmills of Your Mind kende ik absoluut niet. Ik wist dat de ietwat recentere Thomas Vrown Affair een remake was, maar dat het origineel zulke mooie muziek bevatte wist ik dan weer niet. Een emotioneel werk van Michel Legrand wordt hier eigenlijk nog sterker dan het origineel (dat ik toch even snel opzocht) gebracht, en opnieuw alleen maar hulde voor een beheerste maar fantastische strijkerssectie. Edelweiss kende ik dan weer wel. Plummer's stem wordt vervangen door een solo van Rieu, terwijl houtblazers en strijkers sterk begeleiden. Het is werkelijk waar fantastisch hoe Rieu een ogenschijnlijk saai liedje weet om te toveren tot een enorm orkestraal meesterwerk. True Love, van de film High Society is dan weer ietwat saai, Rieu heeft hier eigenlijk weinig nieuws mee gedaan.

Nee, vanaf een zinderende versie van Strangers in Paradise (Kismet) gaat Rieu met volle kracht de finale in. Strangers in Paradise klonk nog nooit zo mooi. De ietwat zwevende strijkers klinken prachtig, terwijl Rieu weer het nodige solowerk doet.
Ten slotte krijgen we dan een van de grootste klassiekers te horen die we hebben in dit jonge genre muziek. Once Upon a Time in the West. We horen weliswaar geen mondharmonica, maar dat geeft niet. Rieu brengt het hoofdthema vol trouw en liefde, en levert hier een meesterlijke prestatie af. Nog nooit klonk Morricone's monumentale werk zo mooi. Zelfs de originele versie heeft niet zoveel kracht als Rieu's versie. Het koor, de solo's van Rieu, alles past precies in elkaar. Als ik Rieu was zou ik dit gewoon in mijn repertoire opnemen. Want dit werkt zowel in Maastricht als in Melbourne of Wenen.

Andre Rieu at the Movies is een score die iedere liefhebber van filmmuziek, jong of oud, in huis moet hebben. Er staat ten eerste alleen de créme de la créme van de filmmuziek op, van Rota tot aan Morricone, van Mancini tot aan Jarre. Dit zorgt voor een zorgvuldig aantal klassieke scores, waar Rieu een prachtige ode aan brengt. Toegegeven, er zijn een of twee tracks die het tempo er wat uithalen, maar voor de rest is dit een album die je de ware schoonheid van filmmuziek nog eens doet inzien.
Andre Rieu at the Movies - 07/10 - その改訂 Sander Neyt, 提出された (オランダの)
Bij het begin van deze recensie ga ik eerst iets heel schokkends zeggen. Dus iedere fan van André Rieu kan beter deze eerste passage overslaan. Ik ben helemaal geen fan van de man. Ik waardeer zijn werk natuurlijk, hij maakt klassieke muziek terug hip onder de jongeren. Maar mensen toch, ik heb nog niet vaak zo een dikke nek gezien. Persoonlijk vind ik hem overroepen. Ik schrijf dit omdat ik geen woord zal reppen over Rieu, maar wel over de componisten wiens werk op dit album staan. Als ik het heb over de orkestratie zal ik initiëren dat Rieu zijn invloed te horen is. Maar zijn naam zal ik niet meer vermelden, daarom dat ik deze kleine korte passage heer neerpen.

Okidoki, At The Movies. Wat kunnen we zeggen over dit album. Eerst en vooral zijn de gekozen nummers gewoonweg perfect. Als er al een greep moet gebeuren in de rijkelijke filmmuziek die we vandaag de dag kennen, dan is dit het beste wat je eruit kan halen. Vele klassiekers staan hierop en de beste klassiekers staan hierop. Eigenlijk is dit een zeer goed startpunt in de zoektocht in de vele composities die het genre intussen kent.
Laten we eens de beste nummers van deze compilatie eens onder de loep nemen. Het album begint met de Love Theme van Romeo & Juliet geschreven door Nino Rota. De bekende stijl van Nederlands bekendste violist druipt van de muziek vanaf de eerste minuut. Waar ik deze stijl meestal haat, en veel te romantisch vind, past het geweldig goed in dit nummer. Het is teder, liefdevol en zelfs romantisch. Goed voor deze compositie.
Een volgend bekend nummer is “My Heart Will Go On” van Titanic. Gelukkig waren we nog niet doodgeslagen met dit nummer tijdens het afgelopen decennium. Maar soit, eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat de versie die op dit album staat, vrij goed is. Het grootste positieve punt is dat er hier niet in wordt gezongen. Ik ben nooit zo’n grote fan geweest van de score van Titanic ( een recensie komt binnenkort op deze site) toch komt Rieu vrij goed weg met zijn versie van dit nummer.

Nu naar de drie nummers waarom ik deze cd heb gekocht. Namelijk drie van mijn favoriete composities werd hier in een nieuw jasje gestoken. En het eerste is het nummer “Moon River” van de film Breakfast At Tiffany’s. Het is een compositie van Henry Mancini, en het is altijd één van mijn favoriete cues geweest. Een loflied over een rivier. En het is een prachtig loflied. Eén van de betere werken van Mancini. De versie die je hier te horen krijgt is verre van slecht. Ik kan zelfs meer zeggen, de originele sfeer is behouden en dat is zeer goed. Maar toch neig ik om te zeggen dat het origineel veel beter is. Ook al is de geluidskwaliteit heel wat minder, er zit ook meer gevoel in.
Dat kan ik niet zeggen over een andere favoriet van mij. Namelijk John Dunbar’s Theme van Dances With Wolves. Hier kan ik heel kort over zijn. De versie die je hier te horen krijgt is fenomenaal goed. De verschillende lagen in de muziek, de strijkers die met zoveel gevoel spelen, de blazers die verborgen zitten onder de vele strijkers. Het koor dat erbij komt in het midden… Al deze elementen zorgen ervoor dat dit een fantastische luisterervaring wordt, die het origineel overtreft en zelfs doet verbleken.
Een laatste favoriet van mij is “Once Upon A Time In The West” van de grote Ennio Morricone. Het nummer start goed, en zit in de juiste sfeer, tot dat de sopraan begint te zingen. Niet dat ze slecht zingt, maar de mix is zodanig rommelig dat mijn oren er pijn van doen om den duur. En dat is jammer… Dit was meteen ook het laatste nummer van deze compilatie

Conclusie.
Al ben ik compleet geen fan van het werk van André Rieu, moet ik lichtjes met tegenzin toegeven dat de man met deze cd toch goed werk heeft verricht. Zijn arrangementen zijn goed te noemen, de uitvoering is natuurlijk perfect. Ja, er zijn kritiekpunten, maar daarom vind ik niet dat je deze cd links moet laten liggen. Het is een vrij waarheidsgetrouwe uitvoering, dat het origineel niet verloochent. Dus deze compilatie krijgt van mij een 7. Mede dankzij de geweldige uitvoering van John Dunbar’s Theme!



不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと