Turistas

De Amerikaanse horrorfilm Turistas is geregisseerd door John Stockwell (Into the Blue, In the Blood), die de film ook produceerde. De film is geheel in Brazilië opgenomen en is door de critici behoorlijk met de grond gelijk gemaakt als een film die zich verlustigt in martelpartijen. Brazilië was er achteraf niet zo blij mee. Toch kwam de film nog behoorlijk uit de kosten.
Het verhaal draait om drie vrienden, Alex (Josh Duhamel), zijn zus Bea (Olivia Wilde) en vriendin Amy (Beau Garrett) die op trektocht in Brazilië zijn. Ze reizen per bus, om veel van het land te kunnen zien, maar de bus krijgt een ongeluk. Daardoor zitten ze vast op een wat geïsoleerde plek met meer toeristen en drie van hen sluiten zich bij het drietal aan. In een plaatselijk bar krijgen ze echter drankjes te drinken, waardoor ze de volgende dat op het strand wakker worden en al hun bezittingen kwijt zijn. In het dorpje brengt iemand hen naar een plek in het oerwoud waar ze kunnen blijven om te wachten op redding...

De muziek bij deze horrorfilm is van Paul Haslinger, die al eerder met dat horrorbijltje gehakt had voor de film Underworld. Maar Turistas was voor Haslinger de eerste score voor een typische horrorfilm. Er zouden daarna nog vele volgen, dus kennelijk is deze score bij horrorliefhebbers goed gevallen.
Haslinger's score is geheel elektronisch, zoals de meeste van zijn scores. Dat is overigens wel logisch, want Haslinger was immers lid van de populaire band Tangerine Dream, die uitsluitend elektronische muziek maakt. Toch is op deze score de nodige niet-elektronische muziek te horen, zoals menselijke stemmen of getokkelde gitaarklanken. Maar het overgrote deel van de muziek, de geluiden en de effecten, komt uit de elektronische trukendoos.

Het album opent met het thema van de film, hoewel je feitelijk niet echt van een thema kunt spreken. Er is eigenlijk helemaal geen melodie aanwezig, het is hooguit een soort steeds terugkerend, wat traag ritme van elektronische ondertonen, zonder dat er aanvullend iets mee gedaan of aan toegevoegd wordt. De hele bijna anderhalve minuut hoor je alleen de lage pulserende klanken van de synthesizer.
Dat de film in Zuid-Amerika speelt komt goed naar voren in de tweede track 'Village Altercation', die begint met uitbundige etnische klanken van een soort inheems ritme, maar halverwege overgaat in meer dreigende klanken.

Haslinger heeft voor zijn score ook de nodige meer ingetogen muziek gecomponeerd. 'Reach Paradise' is een fraaie track, met rustige klanken van getokkelde gitaar en kalme ritmes. En dat geldt ook voor tracks als 'Cave Discovery', de tweede helft van 'Organ Removal', waarin zelfs een Arabische duduk te horen is, 'Cage Escape' met een licht dreigende ondertoon, of 'The Return to the Cave', waarin de tokkelende gitaar aanvankelijk weer fraai terugkomt.

Maar de score is natuurlijk een horrorscore en het grootste deel van het album bestaat dan ook uit erg spannende en creepy muziek, die vaak vooral uit geluiden en effecten bestaat. Maar ook past Haslinger klanken toe die steeds luider worden, ijle hoge klanken en massieve geluiden, alsof een vrachtwagen over je heen dendert, of combinaties van grootschalige chaotische klanken en allerlei geluiden en effecten. Plotselinge schrikeffecten komen maar een paar keer voor, maar oerwoudachtige klanken, gecombineerd met diverse geluidseffecten des te meer. Een flink aandeel van de muziek heeft een sterke dissonante kleuring, die de muziek er niet aangenamer op maakt. En horrormuziek was al niet mijn favoriet...

Kortom, met Turistas heeft Paul Haslinger een horrorscore gecomponeerd die op zich voldoende fraaie intermezzo's bevat, terwijl de spannende muziek weliswaar flink creepy is en niet heel prettig in het gehoor ligt, maar die voor een horrorscore nog best toegankelijk is. Samen met de meer ingetogen en goed beluisterbare tracks zorgt dat ervoor dat deze score nog helemaal niet tegenvalt voor een horrorscore. Mijn waardering voor aangename beluisterbaarheid zal nooit hoog worden, maar is met 55 uit 100 punten nog heel acceptabel.