Oh Alice, dear, where have you been, so near, so far, so in-between?
Mysterieus, magisch en nostalgisch, maar ook krachtig, met energieke intermezzo's van strijkers, koper en zelfs hier en daar heerlijk orgel. “Alice's Theme”, de opener van Alice in Wonderland, de nieuwste samenwerking tussen Tim Burton en Danny Elfman, zet meteen de toon. We krijgen onmiddellijk een ijzersterk thema voor kinder- en volwassenkoor voorgeschoteld, prachtig in crescendo uitgewerkt, maar met een mijmerende afsluiter. Je zou zo mee willen naar Wonderland, zelfs al hoor je in de muziek dat er gevaar schuilt, dat het geen vanzelfsprekende en ontspannende trip zal worden (“Oh, how will you find your way?”). Het is een uitnodiging naar een nostalgische reis terug naar de kindertijd, toen alles nog mogelijk was, toen Sinterklaas nog pakjes bracht op 6 december en toen de avonturen van Peter Pan en Alice een eigen leven gingen leiden in je eigen dromen en fantasie.
In de film keert ook Alice, een dikke 10 jaar na haar eerdere avonturen, terug naar Wonderland om er haar “ware lotsbestemming” te vervullen en het land voor eens en voor altijd van de wrede tirannie van de Hartenkoningin te bevrijden.
Alice in Wonderland is een ijzersterke score. Misschien een beetje voorbarig om dit nu al te stellen, maar iets doet me vermoeden dat hij erg hoog in de uiteindelijke filmmuziek.be-top 10 van 2010 zal eindigen.
Als een rode draad loopt het wondermooie “Alice's Theme” in verschillende “Reprises” doorheen de score, kleine flarden hier en daar, soms nog geen halve minuut lang, een kleine nostalgische noot tussen het verdere verloop van Alice's avonturen in Wonderland. Deze zijn soms boordevol actie en avontuur (“Bandersnatched”, “Alice and Bayard's Journey”, “Going to Battle”) en (clichématig) episch (“Alice Decides”, “The Final Confrontation”), maar heel vaak ook mysterieus en magisch (“Finding Absolem”, “Into the Garden”, “The Cheshire Cat”) en zacht (“Only a Dream”, “Blood of the Jabberwocky”, “Alice Returns”). Ook de underscore-tracks (“Doors”, “Drink Me”) blijven op hun manier interessant. Trouwens, net als je dreigt af te dwalen, duikt er wel een “Alice Reprise” op om je weer bij de les te halen.
De muziek schept erg hoge verwachtingen, ook naar de film toe. Jammer genoeg worden deze niet helemaal ingelost. De film ziet er zeer mooi uit, zeker in 3D, maar het blijft allemaal vlak en leeg. De magische verwondering en nostalgie waarvan Elfman's score doordrenkt is, komt nauwelijks tot uiting op het witte doek. De verschillende reprises van het “Alice Theme” worden niet gebruikt, en ook het thema zelf zit ergens in de eindgeneriek, verstopt achter een vreselijke popsong. Het is dus pas te horen wanneer het merendeel van de bezoekers al lang de zaal uit is, en niet zoals gehoopt als begingeneriek.
Tussen haakjes: het is bijna een wonder dat de film niet “Johnny Depp in Wonderland” heet. Als we de marketing mogen geloven, lijkt hij wel de enige acteur in de film. Zijn Mad Hatter prijkt zelfs op de cover van beide cd-uitgaven... En het personage heeft zelfs geen eigen muzikaal thema! Ha!
Of de film de moeite is om te zien of niet laat ik in het midden. De score hoort alvast thuis in de verzameling van iedere filmmuziekfan. Elfman is er weer in geslaagd een perfecte mengeling van mysterie, magie, nostalgie en dat flardje “niets-is-wat-het-lijkt” bij elkaar te schrijven. Dit is er eentje om te koesteren...