Roughing It

De tv-film, of eigenlijk miniserie, Roughing It duurt ruim drie uur en is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijver Mark Twain, die in het boek zijn eigen leven beschrijft als Sam Clemens, wat overigens Twain's echte naam is (Mark Twain is z'n pseudoniem). Twain's boeken zijn zo succesvol omdat hij met de nodige humor naar het leven kijkt en dat verwerkt in z'n verhalen.
De film vertelt het verhaal in flashbacks, waarbij de oude Mark Twain (James Garner) in 1891 is uitgenodigd bij het feest van de school waarbij ook z'n dochter nu geslaagd is. Hij vertelt dan over wat hij (als Sam Clemens) in z'n leven allemaal beleefd heeft, samen met z'n broer Orion. Daarbij is de waarheid een rekkelijk begrip, want de avonturen worden in z'n vertelling nogal eens met de nodige humor aangedikt. Daarbij maakte Sam van alles mee in z'n leven. Van het zoeken naar goud en het leven met z'n vrouw Livy tot het doorstaan van bittere winterkou en de dievenbende die hij tegenkomt...

De muzikale score is van Bruce Broughton, die er een melodieuze en lichtvoetige score voor componeerde. Broughton was bekend geworden met z'n muziek voor westerns en met name door de oscarnominatie voor Silverado uit 1985. En in 2001, een jaar voor Roughing It, componeerde hij nog de muziek voor de western The Ballad of Lucy Whipple. Ook Roughing It is een soort western, althans het verhaal speelt zich voornamelijk af in het ruige Amerika van de negentiende eeuw.
Toch heeft Broughton niet een typische westernscore gemaakt, hoewel af en toe duidelijk wel die specifieke kleuring naar voren komt. Maar gemiddeld valt die westernstijl niet heel erg op en heeft de score meer een karakter die bij een jeugdfilm goed zou passen.

Voor de score heeft Broughton een mooi hoofdthema gecomponeerd, dat een aantal keren in de score terugkomt, te beginnen bij de openingstrack. Dit mooie melodieuze en harmonische thema is op z'n fraaist wanneer het orkest behoorlijk ingezet wordt. Strijkers spelen dan de underscore, terwijl violen of hoorns nogal eens de melodie ten gehore brengen. De tracks waarin dit thema op die manier wordt gebracht zijn dan ook de mooiste van het album. Maar ook wanneer het thema door andere koperblazers of houtblazers wordt gebracht is dit fraai.
Naast dit meer avontuurlijke hoofdthema zijn er nog twee thema's. De eerste daarvan hoor je voor het eerst in de track 'Mama's Hopes' en is het meer gevoelige thema, die een emotionele lading heeft en mooi gedragen wordt gebracht. Gelukkig kom je dit thema in andere tracks opnieuw tegen. Het derde thema spreekt minder aan en hoor je vooral goed in een track als 'Under Way' en ook dit thema komt vaker terug, maar het spreekt duidelijk minder aan dan beide andere.

De score bevat een aantal tracks waarin de humor in de film ingekleurd wordt, wat Broughton doet door vlotte melodietjes en een up-tempo karakter van die tracks, die vooral in de eerste helft van de score zitten. Die melodietjes hebben soms toch wat het niveau van deuntjes, terwijl de houtblazers de leiding hebben. Dat maakt die muziek net even wat minder aantrekkelijk.

Daarnaast is er ook de nodige spanning in de film, met name wanneer de booswicht Slade een aantal malen in de score toeslaat, en Broughton heeft die spanning dan ook in spannende muziek vertaald. Die spanning gaat dan wel ten koste van de melodie en wordt vooral door het spannende arrangement gekleurd. Atonale muziek of chaotische instrumentaties zul je op deze harmonische score dan ook niet aantreffen en dat is zeker een pluspunt. Wel wordt die spanning soms met elektronische klanken versterkt en dat maakt het er niet direct fraaier op. In 'This is Slade' karakteriseert Broughton hem met zo ongeveer de laagste grommende tonen die akoestische strijkers kunnen produceren.
Een paar actietracks staan op de score. Die hebben dan een stevig orkestraal en up-tempo karakter, maar de melodieën zijn wat mager. 'Bandits!', 'In the Drink' en 'Attacked!' zijn dergelijke actietracks met die flinke instrumentatie en up-tempo setting.

Op een album van meer dan 75 minuten kan het bijna niet anders of er moeten wel tracks op staan die niet echt aanspreken en dat is hier ook het geval. Een dikke handvol tracks zijn meer verhalend en de melodieën en arrangementen laten daarbij wat te wensen over. Deze horen dan ook bij de wat saaiere tracks, die een beetje voortkabbelen, soms met een komische inslag, wat het er niet altijd beter op maakt.

De score sluit af met twee prachtige en vol orkestrale tracks, die beide het hoofdthema brengen en die erg mooi opbouwen vanaf een rustig begin naar een mooie orkestrale climax. In beide tracks spelen de violen de leidende melodie, terwijl de koperblazers de tegenmelodieën hier doorheen blazen. Daarmee zijn dit echt prachtige afsluiters geworden.

Kortom, met Roughing It heeft Bruce Broughton een verdienstelijke score gecomponeerd. Ondanks een flink aantal tracks die toch duidelijk minder aanspreken is het als geheel een fraai en prima beluisterbaar album geworden. Die mindere tracks hebben te lijden onder de wat magere of beperkte melodieën, maar ook de soms erg ingehouden, soms minimalistische instrumentatie speelt hierbij een rol. De muziek is dan al snel wat aan de saaie kant. Maar de score bevat ook een behoorlijk aantal fraaie tracks, waarbij de mooie thema's voor erg prettige kleuring van het geheel zorgen. Vooral het avontuurlijke thema en het gevoelige thema zijn erg mooi en komen een aantal keren terug. Met name de beide afsluitende tracks maken veel goed. De waardering voor het geheel komt dan ook op een toch heel behoorlijke 73 uit 100 punten.