Shooter

Recensie herzien 2017-04-12

De spannende actiethriller Shooter is geregisseerd door Antoine Fuqua, die meer goede actiefilms op z'n naam heeft staan. Ook Shooter hoort daarbij.
Het verhaal draait om Bob Swagger (Mark Wahlberg), die scherpschutter was in het leger, maar omdat het leger hem en z'n maat opofferde, waarbij alleen hij ontsnappen kon, heeft hij het leger de rug toegekeerd. Nu woont hij alleen op een afgelegen plek. Dan komt er bezoek van een officiële delegatie. Ze vragen hem als een van de beste scherpschutters om een aanslag op de president te voorkomen, door te bepalen hoe hij als vakman dit zou aanpakken en daarmee in de gedachten te kruipen van de echte dader. Wat hij niet weet, is dat ze proberen om hem voor die aanslag op te laten draaien. Maar dan hebben ze met Swagger de verkeerde uitgekozen...

De score is van Mark Mancina, die in de negentiger jaren van de vorige eeuw prima scores op z'n naam wist te zetten, melodieus en met fraaie thema's. Maar zijn score voor Shooter uit 2007 hoort niet in dat rijtje thuis.
De muziek wordt gespeeld door een fors orkest van bijna 100 spelers, maar de algehele kleuring van de score is eentje uit de elektronische trukendoos. Mancina laat het orkest veelal met lang aangehouden klanken spelen en zet daar vervolgens een elektronische klank of elektronische effecten overheen, die de orkestrale kleur nogal naar de achtergrond duwen. Daarmee krijgt de muziek vooral een underscore karakter, die veelmeer een invulling geeft aan een bepaalde sfeer in de film dan dat er melodische versterking is van de karakters of het verhaal in de film.
Melodie is sowieso iets waar de score een groot tekort aan heeft. Juist vanwege dat gebrek aan melodie heeft de score een hoog underscore gehalte en is de muziek nogal aan de saaie en eentonige kant.

De film is vooral een thriller en de score zal dan ook vooral bedoeld zijn om een geladen atmosfeer bij de beelden te creëren. Dat probeert Mancina te bereiken met veel lage klanken en regelmatige dissonante uitbarstingen, om na die uitbarstingen vooral ook weer terug te zakken in de grauwe brei van de underscore.
Een enkele track heeft net even iets meer te bieden dan die saaie middelmaat. Dan past Mancina net even wat andere instrumentaties toe. De ene keer is dat met iets meer percussie of zelfs met de snare-drum, een andere keer wordt de akoestische gitaar gepakt om een meer intiem moment te versterken waarbij Swagger contact heeft met een vrouw. Weer een andere keer nemen de koperblazers het voortouw over snelle staccato vioolklanken. Maar steeds valt Mancina weer terug in de eentonigheid van de rest van de score.

Na afloop van de score vraag je jezelf af waar je nu naar geluisterd hebt. De hele tijd is het alsof er een soort voortkabbelend geluidsbehang in de kamer aanwezig is, die af en toe even een rimpeling veroorzaakt en je doet opkijken. Maar meestal lukt het maar moeilijk om de concentratie op te brengen om de score af te luisteren.

Dan is er aan het eind van het album nog een song van Otis Taylor, die in de film over de aftiteling gespeeld wordt. Deze song is nog de meest kleurrijke track van het album. De song opent met bijna solo gitaarriffs, om na twee minuten met zang van Taylor verder te gaan. Een wat rauwe song, die goed in het gehoor ligt.

Kortom, met Shooter heeft Mark Mancina een score gecomponeerd die wegvalt in het donkere gat van de eentonigheid. De muziek is op zich niet vervelend, maar ook zeker niet opvallend en gaat verloren in middelmatigheid. Dat komt vooral omdat er geen muzikale versterking is beoogd voor de karakters, maar een atmosfeer van dreiging en spanning is gecreëerd. En die sfeer duurt het hele album lang, wat neerkomt op ruim een uur aan dreigende underscore. Alleen de afsluitende song brengt wat meer muzikaliteit in de saaiheid van het geheel. De waardering voor deze score komt daarmee niet hoger dan 52 uit 100 punten.