The Man Who Wasn't There


Decca Records (044001601927)
映画 | 年: 2001 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Birdy's "Pathétique" - Piano Sonata No. 8 in C minor Op. 13 "Pathétique" - Beethoven1:17
2."Che soave zeffiretto" - The Marriage of Figaro - Mozart3:33
3.Bringing Doris Home - Piano Sonata No. 25 in G Op. 79 - Beethoven1:18
4.I Met Doris Blind1:15
5.Ed Visits Dave1:03
6.Ed Returns Home1:57
7.I Love You Birdy Abundasl0:42
8.Nirdlinger's Swing5:12
9.Piano Sonata No. 14 in C sharp minor Op. 27 "Moonlight" - Beethoven2:29
10.The Fight3:01
11.The Bank1:03
12.Adagio Canabile - Piano Sonata No. 8 in C minor Op. 13 "Pathétique" - Beethoven5:33
13.The Trial of Ed Crane3:52
14.Andante Catabile - Piano Trio No. 7 in B flat Op. 97 "Archduke"13:28
 45:43
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

The Man Who Wasn't There - 07/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
Het bekende regisseursduo Joel en Ethan Coen maakten in 2001 de zwarte misdaadfilm The Man Who Wasn't There. De film is een typische Coen-film, met een verhaal waarin een kleine gebeurtenis grote gevolgen heeft voor de personages in de film. Billy Bob Thornton speelt de hoofdrol als de verlopen kapper Ed Crane. De film is goed ontvangen, maar was in de bioscopen geen groot succes, misschien mede omdat de film in zwart-wit vertoond werd (hoewel deze wel in kleur is opgenomen).
Het verhaal, dat zich afspeelt rond 1950, draait om Ed, die kapper is in de zaak van z'n zwager. Ed denkt zeker te weten dat zijn vrouw Doris (Francis McDormand) een relatie heeft met haar baas. Dan treft hij in de kapperszaak een zekere Tolliver, die zegt zakenman te zijn en investeerders zoekt voor een revolutionaire vinding. Ed hapt toe, maar heeft geen geld. Daarom besluit hij om de baas van z'n vrouw anoniem te chanteren, door te dreigen zijn relatie met Doris openbaar te maken. Die baas drukt vervolgens geld achterover bij zijn bedrijf om de chanteur te betalen. Intussen vindt hij ook uit dat Ed degene is die hem chanteert en wil hem om het leven brengen, maar het omgekeerde gebeurt. De politie arresteert vervolgens Ed's vrouw Doris en beschuldigt haar van de moord op haar baas...

De muziek bij de film bestaat uit een groot aantal klassieke stukken, vooral van Ludwig von Beethoven, maar ook diverse andere klassieke componisten komen voorbij. Daar tussendoor heeft Carter Burwell aanvullende scoremuziek gecomponeerd.
Burwell is de vaste componist van de gebroeders Coen en dit was dan ook al de negende keer dat ze samenwerkten. Joel en Ethan Coen maken vaak films die wat anders zijn dan de doorsnee bioscoopfilm. Vaak zit er een zwart of absurdistisch randje aan en dat is ook bij deze film zo. Carter Burwell is iemand die voor dergelijke wat aparte films of zelfs voor meer expirimentele films z'n hand niet omdraait.

Op het soundtrackalbum bestaat de helft van de tracks uit composities van Burwell, de overige zijn vooral pianostukken van Beethoven, af en toe ondersteund door strijkers. Maar in tijdsduur is ongeveer een derde deel van Burwell en tweederde van vooral Beethoven. Daarbij is alleen de tweede track van Mozart met een aria uit de opera Figaro.
De stukken van Beethoven zijn meestal behoorlijk bekend, zoals de Sonate Pathétique uit de eerste en twaalfde track, wellicht bekender in het arrangement 'Dreams of You' van Tom Parker. Een nog bekendere is wellicht de Moonlight Sonata, die een wat meer dramatische toonsetting heeft. De melodieën van die klassieke stukken zijn overwegend erg fraai.

Carter Burwell heeft enigszins op die stijl van vooral Beethoven voortgeborduurd. Toch heeft hij z'n eigenheid hierin behouden en niet simpelweg de grote klassiekers gekopieerd. Alleen is het jammer dat die semi-klassieke stijl met piano en strijkers slechts in een aantal vooral kortere tracks te horen is, met in totaal niet meer dan zo'n 11 minuten. Dit zijn redelijk prettig klinkende tracks van Burwell, hoewel sommige tracks wat dreigender klinken, zoals 'The Fight'. De toonsetting van de meeste van die tracks is echter een beetje bitterzoet. Zijn muziek doet in deze score sterk denken aan die van Philip Glass.
Een afwijkende track van Burwell is gelijk zijn langste. 'Nirdlinger's Swing' is een stevige bigband track van ruim vijf minuten, met een jazzy ondertoon. De titel geeft het karakter van de muziek al aan, maar de muziek swingt niet echt, hoewel het wel een typische bigband track is. Dit is duidelijk de minst fraaie track van Burwell, zelfs van het album.

Kortom, Carter Burwell heeft redelijk aangenaam klinkende muziek gecomponeerd voor The Man Who Wasn't There. Toch is dit aangename deel slechts een beperkt aantal minuten op het album. Een paar tracks van Burwell zijn duidelijk minder fraai, vooral door een niet zo swingende BigBand kleuring of door de nodige dreiging en spanning.
De rest van het album wordt opgevuld door meer of wat minder bekende klassieke stukken, vooral pianowerken van Ludwig von Beethoven. Dat zijn echter wel de mooiste tracks op het album. Maar voor de film zijn dan ook de mooiere klassieke stukken gebruikt, waarvan dus ook een aantal op dit album staan.
De waardering is dan ook wat lastig. Voor de scoremuziek van Burwell zoals dat op dit album staat is die 71 uit 100 punten. Het album als geheel krijgt een iets hogere waardering van van 74 uit 100 punten.
The Man Who Wasn't There - 06/10 - その改訂 Arvid Fossen, 提出された (オランダの)
Carter Burwell werkte al meer samen met filmmakers Joel and Ethan Coen, in Blood Simple, Raising Arizona en Fargo, waar hij telkens opnieuw deze toch eerder speciale films van een speciale score voorzag. Ook voor The Man Who Wasn't There, een film noir in zwart-wit is het niet anders. Ed (Billy Bob Thorton) is een kapper die ervan overtuigd is dan zijn vrouw (Frances McDormand) een relatie heeft met Big Dave (James Gandolfini). De boel escaleert al snel, een moord gebeurd, etc. De muziek voor de film is klassieke muziek met aanvullende muziek van Carter Burwell. Ondanks het feit dat de score op deze cd slechts 15 minuten telt, is het een sterk stukje van Carter Burwell. Een stijl die je kan beschrijven als een relaxerend, erg donker, maar toch melodisch en erg constructief, je wordt dus niet verveeld. In de film met een overgewicht voor strijkers en een enkele keer piano. De source muziek die het overgrote deel van de score vult is goed gekozen en vormt een consistent geheel met Burwell's muziek: Beethoven's "Patetique" Piano Sonata No. 8 een van de belangrijke thema's in de film, verder nog meer van Beethoven piano sonates en ook Mozart.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと