2012


RCA Records 10/11/2009 CD (886976124328)
映画 映画のリリース: 2009
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック アーティスト/作曲家 期間
1.Time For MiraclesAdam Lambert4:43
2.Constellation1:30
3.Wisconsin1:14
4.U.S. Army2:20
5.Ready to Rumble1:42
6.Spirit of Santa Monica1:21
7.It Aint The End of the WorldGeorge Segal and Blu Mankuma2:52
8.Great Kid2:17
9.Finding Charlie1:45
10.Run Daddy Run1:14
11.Stepping into the Darkness1:35
12.Leaving Las Vegas1:44
13.Ashes in D.C.4:19
14.We Are Taking the Bentley3:43
15.Nampan Plateau2:51
16.Saving Ceasar2:09
17.Adrian's Speech1:41
18.Open the Gates!2:16
19.The Impact1:49
20.Suicide Mission2:06
21.2012 The End of the World1:24
22.Collision With Mount Everest1:09
23.The End is Only the Beginning5:44
24.Fades Like A PhotographFilter4:19
 57:46
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

2012 - 07/10 - その改訂 Maurits Petri, 提出された (オランダの)
Terug van weg geweest. Het einde van het jaar 2009 doet veel aarde bewegen in Hollywood. Nog steeds heeft de timing van releases last van de gigantische schrijversstaking van een poos geleden. Ook het productieproces van 2012 heeft vertraging opgelopen. Zodoende had het team van de Duitse filmmaker Roland Emmerich meer tijd om aan een nieuw project te werken. De nieuwste rampenfilm van de regisseur is, als vanouds, een waanzinnige mix van vlijmscherpe actie, natuurgeweld en pixelpracht. Maar nu lijkt men werkelijkwaar alles uit de kast te trekken om de wereld zo mooi mogelijk naar de Filistijnen te laten gaan. Want, onze planeet gaat een wisse dood tegemoet. Niet eerder waren 165 minuten op het witte doek zo slopend. Emmerich lijkt erin geslaagd te zijn om vorige misbaksels enigszins goed te maken.

Harald Kloser, tevens editor van 2012, en Thomas Wander keren terug voor de score van Emmerich's nieuwste flick. Waar 10,000 BC en andere werken niet heel boeiend waren, weten de heren met dit schijfje zeerzeker de aandacht op zich te vestigen. Niet alleen door de negatieve punten van het album, weldegelijk ook door enkele zeer positieve. Want na alle ellende, zou je bijna geneigd zijn ook deze soundtrack de grond in te stampen. Meerdere luisterbeurten zijn dan ook een must om het handjevol goede tracks op te sporen.
Constellation is de eerste track die we horen en is helemaal niet onaardig. Na een flinke opbouw van percussie elektronische geluidseffecten, scheppen hoorns en een gigantisch blaassextet een onaangenaam gevoel. Voeg daarbij een groot koor en wat blijkt? De start van 2012 is best wel oke. Helaas vervallen de mannen al gauw in hun eeuwige fetisj voor doodvermoeiende underscore. Pas vanaf de zesde track gaat de beuk erin, maar ditmaal eventjes anders dan we gewend zijn. Zo lijkt er een zowaar een logische volgorde in de muziek van Kloser en Wander te zitten. En als klap op de vuurpijl weerklinkt een thema...een unicum na alle zielloze en themaloze muziek van de meastro's. Spirit of Santa Monica is dan ook een van de betere actietracks van het album en klinkt pompeus, vol en het orkest doet zijn werk prima. Het thema wat meerdere malen terug keert op de cd, is erg spannend en best wel origineel voor Kloser’s doen. Helemaal omdat het overal met ruw koper wordt gespeeld.

Run Daddy Run is ook een betere track van het album. Waarschijnlijk hebben de componisten goed naar het werk van Zimmer geluistert en de conclusie getrokken: dat is score die werkt. Het nummer heeft hetzelfde ritme en patroon als enkele Dark Knight tracks en werkt nog veel subliemer met het beeld van een rennende John Cusack erbij. Wat ook opvallend is dat de synthesizers ditmaal geen hoofdrol meer spelen, maar slechts af en toe om de hoek komen kijken. Een hele verademing na het elektronische geweld in eerder werk van de Duitse heren. Na al deze positieve punten bespeuren we helaas ook kritische noten. Zo is de muziek erg standaard te noemen. Nergens weet het écht te boeien en na enkele malen de tracks gehoord te hebben raakt alles al in de vergetelheid. Iets wat ons akelig bekend voor komt bij het werk van Kloser. Helaas laat de opbouw van nummers ook vaak te wensen over. Suspense passages beginnen zonder enige muzikale opbouw of aankondiging en worden in alle lelijkheid zonder pardon abrupt afgebroken. Net wanneer de magie lijkt te komen, draaien de componisten dat gevoel finaal de nek om. Dit gebeurt helaas te vaak, waardoor je de neiging hebt om track na track door te spoelen.

2012 is een adembenemende film, die na alle ellende van de afgelopen films van Emmerich, veel goed maakt. Dat de regisseur zijn kunstjes verleerd zou zijn, is hiermee dan ook uit de wereld geholpen. Datzelfde geldt voor Kloser en Wander. Na eerder wanstaltig muzikaal werk, zou je haast vergeten dat deze Duitse “Herren” veel ervaring hebben. Laat het dan niet super origineel zijn, toch weet 2012 prima te entertainen en bevat lekkere stevige actiegedeelten. Een prima, standaard soundtrack…die niet al teveel in de melk te brokkelen heeft, maar weldegelijk de moeite waard is!
2012 - 04/10 - その改訂 Sjoerd , 提出された (オランダの)
We kunnen er nog even van ganieten, maar het einde is nabij. Een gegeven waarmee een filmmaker al zijn creativiteit kwijt zou kunnen om een spannende thriller te maken die op de angst van ons, de mensheid, inspeelt. De ondergang van de wereld; spannend, angstaanjagend, dramatisch? Nee, regisseur Emmerich kan er wel om lachen. Hij maakt van het einde van de wereld een soort actiekomedie, met een vleugje dramatiek, spanning, romantiek en psychologie. Tevergeefs. Angstaanjagender is Emmerichs voorspelling over de filmmuziek in 2012, die blijkt in namelijk wél te vergaan. Zo lijkt het tenminste wanneer u goed luistert naar de soundtrack van Harald Kloser, als u durft.

Buiten het feit dat de verfilming van het einde van de wereld door Emmerich een ronduit belachelijke vertoning is, is het ook nog eens de grootste mislukking van het jaar. Het verhaal is een samenraapsel van allerlei clichés en de hoofdrolspelers die de meest belachelijke situaties als Superman overleven lachwekkend.

Harald Kloser is huiscomponist van Emmerich en gaan dan ook samen bergafwaarts. Kloser schreef voor The Day After Tomorrow nog een simpel, doch redelijk imposant en vermakelijk hoofdthema. Echter lijkt Kloser, ook met de hulp van Thomas Wander, zijn gevoel voor enige muzikaliteit of thematiek volledig te hebben verloren. Meerdere malen heb ik hun soundtrack beluisterd, maar nog steeds is het ondergetekende niet gelukt het handjevol goede tracks, zoals collega Maurits Petri aanschreef, te kunnen vinden. De heren blijven steken bij hoorngeblaas, percussiegetrommel, synthesizergejank en motieven die in geen enkele manier bij elkaar aansluiten. Hier en daar, zoals in de achtste track van het album, klinkt een melodie, maar deze wordt nooit echt uitgewerkt en komt tevens nooit terug. Net als de film is de score van ‘2012’ een samenraapsel van alles, maar is het verder niets.

Een enkele keer waagt Kloser het erom om toch wat thematiek te laten horen. In de track ‘Stepping into the Darkness’ klinkt een enkele seconden het thema van de president, dat overigens een lachwekkende rol is. Het thema is echter een cliché eerste klas; militaire drums, een eenzame hoorn en synthesizers maken samen een simpel, maar toch redelijk vermakelijk stukje muziek. Eén van de weinige stukjes score die überhaupt muziek te noemen zijn. Dit thema is tevens de basis van de compositie te horen aan het einde van de film, waarin men alle bombarie kan vergeten en kan luisteren naar het typische Amerikaanse ‘eind goed, al goed’ synthesizermuziek. Een klein beetje vermaak, zelfs redelijke ondersteuning in de film, maar verzadigd is men na ‘2012’ nog niet. Zeker niet wanneer men wakker schrikt bij het horen van het afschuwelijke rocknummer, waar de soundtrack mee afsluit.

Het kleine beetje muziek dat te horen is in een soundtrack vol herrie en bombarie zonder doel is slechts een kleine troost, want al met al blijft ‘2012’ gewoonweg troep. Het is belachelijk dat componisten als Kloser met dit afgeleverde werk als 2012 zo’n hoge positie in Hollywood mogen bezetten, terwijl hier in België of Nederland veel grotere talenten lopen die nauwelijks hun geld verdienen met hun muziek. Eigenlijk is ‘2012’ niet eens muziek en dat is angstaanjagend voor de film die pretendeert de toekomst te voorspellen.

Door de grote inspiratieloosheid van Kloser en Wander lijkt de soundtrack sowieso tot 2012 te duren, maar het is ronduit pijnlijk dat de ‘2012’ niks meer in petto heeft dan een hele hoop bombarie en slechts enkele minuten uitgewerkte thematiek. Wanneer Kloser dan waagt naar een thema, is deze niet verhalend, cliché en inspiratieloos. Toch is er een kleine troost. In de film ‘2012’ vergaat de wereld uiteindelijk niet en misschien betekent de soundtrack ‘2012’ dan toch niet het einde van de filmmuziekwereld.
2012 - 04/10 - その改訂 Mattis B., 提出された (フランス語)
Cela fait plusieurs années que Roland Emmerich ne fait plus appel à David Arnold en ce qui concerne la musique de film, et pourtant, ses B.O. étaient loin d’être catastrophiques (Independance Day suffit pour exemple). Depuis 1999, Emmerich s’est attaché au compositeur autrichien Harald Kloser et à son complice Thomas Wander, peu connus à l’époque. C’est sans doute grâce au soutien de Kloser dans le scénario qui incite le réalisateur à le nommer compositeur car malgré les trois collaborations entre eux : The Thirteenth Floor, The Day After Tomorrow et 10,000 B.C, Harald Kloser a du mal à faire ses preuves. Son manque d’originalité se fait incontestablement critiquer, il n’empêche qu’Emmerich le redemande pour le film 2012.

Lorsque l’on écoute ce score, on comprend certaines critiques : il donne l’apparence d’être long alors qu’il ne dure même pas une heure. Cette impression est due à plusieurs facteurs. Avant tout, l’organisation de l’album pour lequel il y a quasi systématiquement une alternance entre musique catastrophe et musique tragique qui donne la désagréable sensation de tourner en rond. Et pourtant, on sent Harald Kloser à l’aise avec les déchaînements orchestraux. Il y a une belle harmonie entre cuivres, chœurs et percussions qui rendent les musiques attachantes comme 'Spirit of Santa Monica', 'Run Daddy Run' ou 'Collision With Mount Everest', elles, ou d’autres. En revanche, elles se ressemblent beaucoup entre elles, donnant l’impression d’écouter toujours le même morceau.

Déception aussi en ce qui concerne le thème principal… il n’y en a pas ! On aurait bien aimé un thème accrocheur qui reviendrait dans le film de temps à autre pour accompagner cette « fin du monde ». Cela aurait donné un minimum de personnalité à l’album. 'The End is Only the Beginning' aurait pu se révéler grandiose puisqu’il marque « la fin de la fin du monde », mais au lieu de cela, Kloser semble s’être contenté d’aligner des notes sans grandes réflexions.

On ne peut tout de même pas nier entièrement le travail d’Harald Kloser et Thomas Wander. On est forcé de constater que certaines musiques collent à l’image et sont agréables à écouter. 'Nampan Plateau' par exemple est pour moi un des meilleurs morceaux car il fait bien ressentir le désespoir des hommes face à cette catastrophe, mais c’est malheureusement la seule musique qui sort du lot.

Harald Kloser et Thomas Wander se sont donc contentés de ce qu’il savait faire sans prendre de risques… ce qui est un risque. On reprochera comme toujours le côté impersonnel du duo et on peut éprouver de l’ennui après une quinzaine de musique comme si cela faisait trois fois que le CD se remettait au début. Cependant, l’ensemble n’est pas catastrophique. Kloser se révèle être un bon compositeur qui arrive à écrire quelques musiques spectaculaires et appréciables. Quoi qu’il en soit, cette B.O. ont dû plaire à Roland Emmerich puisque c’est encore à lui de composer la musique de son prochain film : « Anonymous ». Va-t-il enfin sortir de ses petites habitudes et nous prouver qu’il peut-être un très bon compositeur ?
2012 - 04/10 - その改訂 Mario Pons, 提出された (スペイン語)
Spoiler! Algunos trozos comentados de la película. !!!

Pues bien, una película cuya gente esperaba cn ansias. No creo que haya defraudado mucho pues la gente va a ver eso, algo que ya esperaba y quien espere algo que nosea surrealista que no vaya. Es evidente que lo que más surrealista hay en la película no trata sobre los cataclismos de laTierra sino sobre el modo en que la gente se salva, y tampoco me refieroa las arcas, sino a la manera en que el gobierno decide (de alguna manera) salvarnos a todos, cosa que realmente no ocurriría. ¿Quién sabe si estas naves se estan preparando de verdad para los que reamente son importantes?
En fin, tras ver la pelicula que a parte de esa manera surrealista de salvarnos a todos, me pareció bastante buena, solamente con nombrar California y su hundimiento bajo tierra y la gran zona volcánica de Yelowstone ya merece ver la película, realmente esos trozos son dignos de recordar, por muy "suertudos" que sean.

Y es que realmente, no es que la ST fuera genial, solo que engancha realmente bien cn los momentos en que se reproducen en el film. No destaca de ningún, digamos, Theme realmente bueno. Empiezo diciendo en el análisis que las dos canciones (obertura y cierre) del CD, cuyas pistas son cantadas se podrían excluír perfectamente del álbum, al igual que el cierre en el film. La única pista valorada con letra digamos que sería la de "It Ain't the End of the World", pista que realmentemerece estar tanto en el film como en el CD.

En cuanto a pistas sinfónicas no diré mucho, pues la mayoría de ellas enganchan muy bien con la escena de la película. Comenzaría diciendo que los títulos principales quedan muy bien con la pista, con titulos principales me refiero a la primera escena del film (la vista dl sol ardiente y sus "¿neutrillos?"). Realmente, las pistas que quedaaban perfectamente bien con las escenas del film son las de acción, y ¿que era de esperar de este film"?, y es que con tanto sonido genial (posible candidatura al Oscar) y tantos efectos sonoros es logradamente dificil escuchar una pista sinfónica por en medio. Por lo tanto diríamos que la escena de California (Spirit of Santa Monica), la escapada de Yellowstone y su magnifico volcán (Run Daddy Run) y la mejor pista del CD "We are taking the Bentley" son pistas que caben recalcar en el CD. Y finalmente deciden acabar con una sinfónica pista más suave y tranquila (la más larga del álbum) que es la de "The End is Only the Beginning", con cuya pista la escena del film engancha bastante bien.
Diríamos que el compositor Harald Kloser junto a su compañero han hecho un bastante buen trabajo y más reconsiderando que el prductor (Harald Kloser) ya ha tenido bastante con producir el film.

En resumen, una ST que no pone los pelos de punta, pero que cumple bastante con lo que debe, con al menosunas 5 pistas que merecen la pena escuchar, y una gran película, un tanto surrealista pero con lo qu cumplía su argumento y con lo que todos teníamos que cargar si ibamos a verla.
ST: 6'6 y Film: 9'2.
2012 - 03/10 - その改訂 Thomas-Jeremy Visser, 提出された (オランダの)
2012. Vergaan wij? Of worden we gezuiverd door een of andere mysterieuze kracht? Misschien raken de grondstoffen op en moeten we ons weer met paard en wagen vervoeren? Roland Emmerich laat in 2012 zijn eigen versie zien van het verhaal. Dit gaat wederom gepaard met peperdure speciale effecten en actie, en in dit geval een flinke dosis humor. 2012 is dan ook een film zonder intenties behalve puur vermaak. Tussen de Inca-boodschappen door moet zelfs de grootste fan erkennen dat Emmerich dit project zag als een leuke, vermakelijke werkklus, niet meer dan een excuus om de wereld met CGI om zeep te helpen.

Harald Kloser, een goede vriend en tevens schrijver van Emmerich is, voor bijna alle rampenfilms van Emmerich, de schrijver van de muziek. Het is een componist die muziek schrijft die beschrijft, niet meeleeft. Zijn scores leven nooit mee, en vermaken op schijf bijna nooit. Alien VS Predator, The Day after Tomorrow en 10.000 BC waren weliswaar scores die de film in goede banen leidde, nergens werd het echt mooi. Slechts een verlengstuk om de film te helpen. Geen enkele score van Kloser behalve AVP leid een leven in een CD speler. 2012 zal daar weinig verandering inbrengen.

De score is perfect in balans. Rust en actie worden netjes afgewisseld, en de wat kalmere en drukkere tracks staan zelfs op de CD-uitgave netjes op volgorde. Dit neemt echter niet weg dat de score erg eentonig is. We horen in Spirit of Santa Monica een leuk en spannend stuk actiemuziek. Kloser en Wanker vallen echter in de herhaling houden de aandacht in alle actietracks niet vast door bijna exact hetzelfde te spelen in de volgende actietracks. De variatie is dus ver te zoeken. Het wordt door strijkwerk en snoeihard slagspel beheerst, maar echt interessant word het nooit. Dat geld evenmin voor de wat zachtere stukken. De emotie is ver te zoeken, en de strijkers lijken doelloos te spelen. Als klap op de vuurpijl zingt Adam Lambert, de Gerard Joling van de V.S., Time for Miracles. Helaas schijnt de jeugd van tegenwoordig hem te zien als het hoogtepunt in de muziekindustrie. De American-Idol winnaar beloofde ons een klassieke rock-ballad. De jongen heeft waarschijnlijk nooit naar Queen of Pink Floyd geluiserd, want zijn Time for Miracles heeft ondanks de mooie tekst niets om het lijf en is gewoonweg saai.

De score van 2012 is dan ook een grote slappe hap muziek. Nergens weet het de interesse te wekken, en dat is uiterst jammer want zowel Kloser als Wanker kunnen beter. Hun composities voor 2012 zijn inspiratieloos en slaapverwekkend. Nergens wordt het zielige, lage niveau van The Day after Tomorrow of 10.000 BC zelfs maar geëvenaard, en dit mond uit in de slechtste score van het jaar. Helaas weer een gemiste kans voor Kloser!
2012 - 05/10 - その改訂 Jason FLZ, 提出された (英語)
As Roland Emmerich's films have progressed over the years they sure have gotten dumber. After a somewhat promising start with films like The Patriot and Stargate, Emmerich ended up falling into the style where his films became goofy. The most recent, 2012, really takes the cake. For some reason Emmerich ended up dropping David Arnold after his first few projects (that was a pair that could have worked well) and instead went with Harold Kloser and Thomas Wander (Wanker doesn't look good on an album's credits) who consequently scored this project.

2012 is a moody score, to say the least. Pounding bass is combined with deep brass. For the scenes in the film where the world is going to hell in a handbasket, percussion, electronics, and fast paced orchestra are all combined to create a thrilling sound. Unfortunately, that's about all you get from 2012. Each track is repetitive, consisting of mostly melodic sound. Sometimes there is actually some sort of theme, the best example being 'Ashes in D.C.'

What's disappointing about the score to 2012 is that there were so many oppurtunities to create a fun and explosive score. Did it have to be a David Arnold soundtrack? No, but a little creativity for such an over the top project would have been inspired. The problem with the album is that Harold Kloser and Thomas Wander both take the project too seriously, only occasionally showing brief hints of impressive orchestral themes. The rest is a throw away.

その他のリリース 2012 (2009):

2012 (2009)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと