We kunnen er nog even van ganieten, maar het einde is nabij. Een gegeven waarmee een filmmaker al zijn creativiteit kwijt zou kunnen om een spannende thriller te maken die op de angst van ons, de mensheid, inspeelt. De ondergang van de wereld; spannend, angstaanjagend, dramatisch? Nee, regisseur Emmerich kan er wel om lachen. Hij maakt van het einde van de wereld een soort actiekomedie, met een vleugje dramatiek, spanning, romantiek en psychologie. Tevergeefs. Angstaanjagender is Emmerichs voorspelling over de filmmuziek in 2012, die blijkt in namelijk wél te vergaan. Zo lijkt het tenminste wanneer u goed luistert naar de soundtrack van Harald Kloser, als u durft.
Buiten het feit dat de verfilming van het einde van de wereld door Emmerich een ronduit belachelijke vertoning is, is het ook nog eens de grootste mislukking van het jaar. Het verhaal is een samenraapsel van allerlei clichés en de hoofdrolspelers die de meest belachelijke situaties als Superman overleven lachwekkend.
Harald Kloser is huiscomponist van Emmerich en gaan dan ook samen bergafwaarts. Kloser schreef voor The Day After Tomorrow nog een simpel, doch redelijk imposant en vermakelijk hoofdthema. Echter lijkt Kloser, ook met de hulp van Thomas Wander, zijn gevoel voor enige muzikaliteit of thematiek volledig te hebben verloren. Meerdere malen heb ik hun soundtrack beluisterd, maar nog steeds is het ondergetekende niet gelukt het handjevol goede tracks, zoals collega Maurits Petri aanschreef, te kunnen vinden. De heren blijven steken bij hoorngeblaas, percussiegetrommel, synthesizergejank en motieven die in geen enkele manier bij elkaar aansluiten. Hier en daar, zoals in de achtste track van het album, klinkt een melodie, maar deze wordt nooit echt uitgewerkt en komt tevens nooit terug. Net als de film is de score van ‘2012’ een samenraapsel van alles, maar is het verder niets.
Een enkele keer waagt Kloser het erom om toch wat thematiek te laten horen. In de track ‘Stepping into the Darkness’ klinkt een enkele seconden het thema van de president, dat overigens een lachwekkende rol is. Het thema is echter een cliché eerste klas; militaire drums, een eenzame hoorn en synthesizers maken samen een simpel, maar toch redelijk vermakelijk stukje muziek. Eén van de weinige stukjes score die überhaupt muziek te noemen zijn. Dit thema is tevens de basis van de compositie te horen aan het einde van de film, waarin men alle bombarie kan vergeten en kan luisteren naar het typische Amerikaanse ‘eind goed, al goed’ synthesizermuziek. Een klein beetje vermaak, zelfs redelijke ondersteuning in de film, maar verzadigd is men na ‘2012’ nog niet. Zeker niet wanneer men wakker schrikt bij het horen van het afschuwelijke rocknummer, waar de soundtrack mee afsluit.
Het kleine beetje muziek dat te horen is in een soundtrack vol herrie en bombarie zonder doel is slechts een kleine troost, want al met al blijft ‘2012’ gewoonweg troep. Het is belachelijk dat componisten als Kloser met dit afgeleverde werk als 2012 zo’n hoge positie in Hollywood mogen bezetten, terwijl hier in België of Nederland veel grotere talenten lopen die nauwelijks hun geld verdienen met hun muziek. Eigenlijk is ‘2012’ niet eens muziek en dat is angstaanjagend voor de film die pretendeert de toekomst te voorspellen.
Door de grote inspiratieloosheid van Kloser en Wander lijkt de soundtrack sowieso tot 2012 te duren, maar het is ronduit pijnlijk dat de ‘2012’ niks meer in petto heeft dan een hele hoop bombarie en slechts enkele minuten uitgewerkte thematiek. Wanneer Kloser dan waagt naar een thema, is deze niet verhalend, cliché en inspiratieloos. Toch is er een kleine troost. In de film ‘2012’ vergaat de wereld uiteindelijk niet en misschien betekent de soundtrack ‘2012’ dan toch niet het einde van de filmmuziekwereld.