Thranduil: to Thorin Where does your journey end? You seek that which would bestow upon you the right to rule. A quest to reclaim a homeland, and slay a dragon!
In 2001 kwam de eerste Lord Of The Rings in de zalen. De verfilming van het Magnum Opus van Tolkien wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als een ultiem meesterwerk. Peter Jackson en zijn achterban vonden de originele trilogie niet voldoende en dus werd The Hobbit ook verfilmd. Eigenlijk zijn mijn woorden niet volledig juist. Ze hebben een prequel gemaakt gebaseerd op The Hobbit, aangevuld met de Appendices. De eerste film: The Hobbit: An Unexpected Journey was er eentje voor de liefhebbers. Je houd ervan, of je haat hem. Deze recensent zit bij de eerste groep, ik vond hem geweldig. Een jaar later hebben we deze Desolation Of Smaug. Niet alleen een verbetering ten opzichte van de eerste film, maar het niveau van Lord Of The Rings wordt zelfs geëvenaard!
De release van The Desolation Of Smaug leidt tot het schrijven van één van de meest geanticipeerde recensies van het jaar. Namelijk van de muziek gecomponeerd door de grote Howard Shore. En het is terug de moeite!
Laten we eerst de thema’s eens van naderbij bekijken. Net zoals het eerste deel, hergebruikt Shore thema’s van zijn scores voor de eerste trilogie. Natuurlijk krijg je terug het thema van de Hobbits te horen. Het is en blijft een warm welkom als de bekende melodie gespeeld wordt boven de titel. Ik sloot mijn ogen in de bioscoop toen ik het hoorde, en toen ik ze terug opende zat ik volledig in Middle-Earth. Mede dankzij de muziek van Shore. Ook het thema van The History Of The Ring komt terug. Het is en blijft één van de meest iconische thema’s van de reeks. In The Desolation Of Smaug komt het meer voor dan in zijn voorganger. Meer zelfs, je krijgt de mooiste versie ooit te horen! Een klagerige viool begint het thema te spelen, dat hebben we al eens gehoord in de eerste track van The Return Of The King. Maar er komen lichte strijkers bij, moeilijk om te horen, zo stil spelen ze. Maar ze zijn er en het is de oorzaak van een moment van kippenvel. Een kleine easter-egg voor de getrainde luisteraar. Het grote thema van The Nine, The Nazgûl, the Ringwraiths zit in de score verwerkt. Vinden wie het vinden kan!
Ook de thema’s van de vorige film komen uiteraard terug. Het thema van Thorin, de dwergen, Bilbo, The Arkenstone… Hiervoor verwijs ik naar de recensie van de eerste score voor deze trilogie. Enkel één oud thema zal ik hier bespreken omdat het nogal prominent aanwezig is voor de film. Dat is het thema van Smaug. Het is zo een beetje het hoofdthema van deze film. Donker, robuust, angstaanjagend. Zo kan je het best het thema beschrijven van de grote Smaug. Luister maar eens naar de track Smaug. Als de muziek je geen angst inboezemt dan weet ik het niet meer. Het zet het personage perfect om in noten. Een magnifiek thema voor Smaug The Magnificent.
Nu over naar de nieuwe thema’s. We hebben drie grote thema’s bij gekregen. Laten we het eerste thema eens bekijken. Het thema van Tauriel. Jackson heeft dit personage verzonnen om toch een sterke vrouwelijke rol te hebben. Nee zeggen de puristen, ja zegt deze recensent. Het is een zeer sterk personage dat heel sterk wordt gespeeld door Evangeline Lilly. Laat ik met de deur in huis vallen. Haar thema is het sterkste thema van de score. Als je het voor het eerst hoort in Flies And Spiders is het een actiethema. Opzwepend, actierijk en gewoonweg fantastisch voor het oor. Het is gelijk een militaire mars dat wordt gespeeld. Maar als je dan naar Feast Of Starlight luistert, dan hoor je een verrassend tedere versie. Shore geeft de muziek voor dit personage de nodige klasse. Zeker wanneer er dan het koor erbij komt en het lyrische thema voor Tauriel zingt. Kippenvel gegarandeerd.
Een tweede groots thema dat er bij is gekomen is een liefdesthema. Niet zomaar een liefdesthema. Het is een liefdesthema dat je nog nooit hebt gehoord! Prachtig, romantisch, liefelijk maar toch zit er een tragisch kantje aan het thema. Dat tragisch kantje van het thema kan je horen in Beyond The Forest. Laten we van de eerste keer deze track er eens bijhalen. Beyond The Forest is met ruime voorsprong het beste nummer van de score! Ik durf zelfs meer zeggen, het overtreft het niveau van The Lord Of The Rings. Eerst krijg je het eerste deel van het liefdesthema te horen. Prachtig gezongen op zijn Elfs. De onderliggende strijkers spelen gepassioneerd mee, en de stemmen komen er prachtig uit. Daarna krijg je een geniale prachtige en tedere versie te horen van het tweede deel van het liefdesthema. Gespeeld door fluiten, overgoten met een meezingend koor en als kers op de taart, prachtige strijkers die de beklijvende melodie spelen. Maar dat is nog niet alles. Na een korte versie van het thema van de Woodrealm Elfs, krijg je zowaar de mooiste versie van het thema van Tauriel te horen. Wie hier geen kippenvel krijgt, is geen fan van de muziek van Howard Shore.
Er is nog een derde groot thema dat er is bijgekomen. Dat van de Laketown. Het is opzwepend en past goed bij het volk. Persoonlijk denk ik spontaan aan de middeleeuwen als ik dit hoor. Het is voor het eerst te horen in Thrice Welcome. Ook al is het een mooi thema, het kan niet tippen aan de grandeur van de eerder beschreven thema’s en aan de thema’s van de eerste score.
Buiten deze thema’s hebben we natuurlijk nog de actie op deze score. En vergis je niet. De actie is fantastisch. Je hebt donkere en zware actiestukken zoals we die kennen van de eerdere films. A Necromancer en Flies And Spiders zijn voorbeelden van deze donkere actiemuziek. Maar dan heb je ook The Forest River. Dit is de beste actietrack van de score. Na het horen van de eerste noot bevind je zich meteen op het woeste water. Shore opent alle registers en geeft je een track om nooit meer te vergeten. Het orkest speelt als nooit tevoren. Gierende strijkers, slaande percussie en donderende blazers. Wat moet een mens meer hebben!
Tot hiertoe ben ik zeer positief geweest over deze score van Howard Shore. Maar er zijn wel een paar minpunten. Ten eerste moet ik collega Maurits Petri gelijk geven over de hoeveelheid aan muziek. Normaliter ben ik een voorstander van lange scores, maar er zitten inderdaad vele stukken underscore in dat gewoon niet boeit om naar te luisteren. Slaapverwekkende stukken zonder melodie of enig gevoel van ritme.
Maar wat ik mij het meest aan erger is mijn volgend punt. Het COMPLEET ontbreken van eerdere thema’s. Het beste thema van de eerste score, Misty Mountains, is volledig verdwenen! Dat is jammer, want het was een meesterlijk thema. Ook het lyrische thema van Gandalf is volledig weg. Dit was trouwens één van de betere thema’s van de voorgaande score, dus mijn vraag is: waarom? Was het te luchtig voor deze film? Misschien, maar dan verwijs ik naar het thema van Gandalf The White van LOTR, ook dat was luchtig, en het bleef in de film. Ook het thema van Radagast is verdwenen, maar daar til ik niet zo zwaar aan, want het was niet te horen in de eerste film op zich.
Van het gezongen ben ik ook geen fan. Ik vond 'Song Of The Misty Mountains' veel beter dan 'I See Fire'. Ik vind het saai, inspiratieloos en langdradig. Dus dit is een nummer dat ik sowieso direct oversla.
Nog een klein stukje wil ik schrijven over het feit dat Shore voor het eerst zijn taken delegeert. Conrad Pope is nu de orkestrator en de dirigent. Vele onder ons waren bang dat de kwaliteit van de muziek naar beneden zou gaan, nu dat Shore zijn orkestraties niet langer zelf in handen heeft. Wel, laat ik u het volgende zeggen: je hoort het niet! Pope is een uitstekend componist en dirigent en weet maar al te goed wat voor geluid een film nodig heeft. Howard Shore had niemand beter kunnen vinden.
Conclusie
Deze tweede score van The Hobbit is alweer een must voor de liefhebbers der filmmuziek. Ik heb er elke minuut van genoten. Ja, er zijn negatieve punten aan deze score, maar dat is maar muggenzifterij. Ik heb lang nagedacht over mijn cijfer. Een 9 of een 8. Ik zou en 8 geven moest ik het ontbreken van de drie thema’s in achting nemen. Maar toen besefte ik: je moet de muziek beoordelen die je hoort, niet de score afkraken op de zaken die je niet meer hoort. Daarom is het dus een goede dikke 9 geworden!