Black Knight

De Amerikaanse komedie Black Knight is geregisseerd door Gil Junger, die vooral tv-series maakte. De film heeft komediant Martin Lawrence in de hoofdrol en is niet goed ontvangen. De film was dan ook geen succes.
Het verhaal draait om Jamal Walker (Lawrence), die hulpje is in een matig draaiend middeleeuws thema-pretpark, Medieval World, terwijl naast het park een nieuw concurrerend pretpark wordt gebouwd, met kastelen. Als hij op een dag de slotgracht schoonmaakt, vindt hij op de bodem een soort medaillon, maar als hij die wil pakken, wordt hij in de gracht getrokken en belandt hij via een soort tijdtunnel in de echte middeleeuwen. Daar ziet hij een kasteel en denkt dat het een van het nieuwe park is en hij besluit een kijkje te gaan nemen. De bedienden daar denken dat hij een Moor is die een boodschap komt brengen en hij wordt voorgeleid aan de koning. Ondanks de nodige twijfel denkt Jamal dat het allemaal acteurs zijn in het nieuwe park, maar als hij vervolgens getuige is van een onthoofding, weet hij zeker dat hij in de middeleeuwen is beland...

De score voor deze komedie is van Randy Edelman. Voor de film heeft hij een overwegend fraaie score gecomponeerd, waarin veel aspecten van de film terug te horen zijn. Dat geldt voor het komische, maar zeker ook voor de dramatische, spannende of romantische scenes in de film.

De score opent met het centrale thema van de film in een mooie orkestrale setting in de eerste anderhalve minuut van de openingstrack 'A Queen and a Dream'. Dat thema komt gedurende de score regelmatig terug en dit zijn vaak de fraaiere tracks. De tweede helft van die track laat een heel andere stijl horen. Het orkestrale geluid wordt iets beperkter, maar daar overheen zet Edelman dan een soort elektronisch ritme uit de popmuziek. Daardoor wordt de muziek eigenlijk om zeep geholpen. Ik heb de film jaren geleden al eens gezien (en die is bij vlagen erg grappig, maar vooral flauw - een terechte flop). De scenes die zich in het pretpark afspelen of in die middeleeuwse scenes een link hebben met het heden hebben een soort popmuziek-achtige kleuring, die meestal niet erg te waarderen is in het geheel van de score. Sommige tracks wordt van een regelrechte pop-drummuziek voorzien, dat vaak nogal eens ongepast overkomt.

De middeleeuwen in de film spelen zich af in Engeland en Edelman heeft dit via een licht Keltische sfeer in sommige tracks verklankt. Die Keltisch kleuring is vaak heel aardig en geeft die tracks een aangename muzikale tint. Soms klinkt de muziek bijna ethnisch, als Engelse volksmuziek, zoals in 'The Middel Age Inn'.
Het historische karakter van een groot deel van de film illustreert Edelman met meer grootschalige orkestrale muziek. Die muziek heeft af en toe een marstempo, op andere momenten is het tempo rustiger, maar de muziek blijft vaak stevig orkestraal. De kleuring is dan meestal naar de meer spannende kant en de melodieën zijn dan ook niet altijd even aantrekkelijk. Maar wanneer het thema in die volle orkestrale klank voorbij komt is dat weer prachtig.

De score kent ook z'n intiemere momenten, die Edelman invult met lichte underscore waarop een gitaar dan een fraaie melodie, vaak het thema, tokkelt. Deze gedeelten horen meestal bij de fraaiste stukjes uit de score. Het jammere is alleen dat dit vaak korte stukjes zijn, als deel van een langere track. Soms is dat een echte stijlbreuk in die track, wat het minder aangenaam maakt. Vooral omdat die mooie stukjes vaak zo kort zijn valt die stijlbreuk extra op en val je soms vanuit een stevig orkestraal drama wat plompverloren in die fraai romantisch getinte stijl en dan even later weer terug naar een komische aanvulling die er niet echt bij past.

Toch weet Edelman met zijn muziek zonder meer regelmatig een gevoelige snaar te raken. De muziek is vaak erg fraai en goed georkestreerd. De standaard synthesizer die Edelman vaak gebruikt heeft hij hier thuisgelaten, wat de muziek zeker ten goede komt.

Kortom, met Black Knight heeft Randy Edelman een overwegend fraaie score neergezet. De flop van de film lag dan ook zeker niet aan de muziek. De muziek is fraai orkestraal opgezet en pakt soms prachtig groots uit. Maar even zo vaak is de muziek romantisch of spannend of dramatisch getint. Het Keltische sfeertje in sommige tracks pakt goed uit. Een aantal tracks hebben een duidelijke popmuziek kleuring, die veel minder aanspreekt. Soms heeft dat een sterk elektronisch karakter, wat de muziek ronduit lelijk maakt. De melodieën zijn vaak fraai en het thema dat Edelman heeft gecomponeerd is zelfs prachtig. Maar de stijlbreuken in een aantal tracks zijn weer minder fraai. De waardering komt toch uit op een mooie 78 uit 100 punten.