Philomena


Decca Records (0602537602964)
映画 | 発売日: 28/10/2013 | 映画のリリース: 2013 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック アーティスト/作曲家 期間
1.Philomena2:53
2.Martin1:38
3.Birth3:00
4.Laundry1:59
5.Adoption3:37
6.Drives To Roscrea1:15
7.Reminiscence1:48
8.Airport3:11
9.Landing in USA1:34
10.Discovering Michael4:51
11.Mary1:56
12.Confession5:48
13.Memories1:16
14.No Thought Of Ireland2:07
15.Quiet Time, To Pete's3:36
16.Anthony's Story3:24
17.Sister Hildegarde3:14
18.Farewell2:48
19.Fairground Carousel8:
 57:55
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Philomena - 07/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
De Brits/Amerikaanse film Philomena is gebaseerd op het boek van journalist Martin Sixsmith en gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van Philomena, prachtig gespeeld door Judi Dench. De film is geregisseerd door Stephen Frears en is uitstekend ontvangen en won ook diverse prijzen en nominaties, waaronder vier voor een Oscar. De film vertelt het tragische verhaal op een luchtige manier, waardoor deze bijzondere film niet te zwaar is, maar toch aangrijpend en invoelend. Een aanrader!
Het verhaal draait om Philomena, die met de journalist Sixsmith (Steve Coogan) op zoek gaat naar haar zoon. In regelmatige flashbacks wordt haar geschiedenis uit de doeken gedaan. Toen ze jong was is ze met een vriendje naar bed geweest, waaruit een kindje geboren werd. In het katholieke Ierland van begin vijftiger jaren was dat een drama en werd ze verplicht om met haar zoontje in het nonnenklooster van Roscrea te gaan werken in de wasserij. Een keer per dag mocht ze even bij haar zoontje zijn, een moment dat ze dagelijks koestert. Maar de nonnen verkochten haar zoontje voor adoptie. Ze heeft dit nooit aan iemand verteld, maar nu ze oud is gaat ze met Sixsmith op pad om haar zoon te zoeken...

De muziek bij de film is van Alexandre Desplat, die er een Oscarnominatie aan overhield.
Zijn score helpt duidelijk mee om de film die luchtige toonsetting te geven die voorkomt dat het verhaal al te zwaar en donker wordt. Veel van zijn muziek heeft dan ook die lichte kleuring, die soms bijna cartoonesque overkomt. Met veel staccato gespeelde muziek in een lichte orkestrale setting weet Desplat de vrolijkheid in de film te versterken en de dramatiek toch luchtig te houden. Veel van zijn muziek heeft dan ook de typische stijl voor een komedie, maar dan zonder uitbundigheid.
Veel melodieën in de score worden kort aangehouden gespeeld, vaak toch wel op licht gedragen underscore van violen. Die melodieën worden dan veelal tokkelend gespeeld op piano of gitaar, harp, xylofoon of chimes. Behalve op gedragen underscore is deze ook evenzo vaak huppelend, waarbij vooral strijkers steeds korte tonen spelen, waardoor het staccato-effect van de melodie versterkt wordt en de muziek een luchtige kleuring krijgt. Ook houtblazers doen daarbij volop mee. Soms doet de muziek zelfs sterk denken aan Yann Tiersen's score voor Amélie.

Het album opent met de titeltrack, die deels een beetje klinkt als een draaiorgel, wat geïnspireerd is door de draaimolen op de kermis waar Philomena haar vriendje ontmoette. De luchtige toon van deze openingstrack bepaalt ook de kleuring van de meeste andere tracks. Deze track laat het thema voor de hoofdpersoon horen, een thema dat nog vaak terugkeert in andere tracks. Het is een wat melancholieke melodie, die op die specifieke kermisachtige staccato-manier wordt gespeeld, waardoor die tragi-komische kleuring ontstaat, die juist zo goed bij de film past.
De tweede track geeft het thema voor Martin Sixsmith en is ook staccato gespeeld, maar staat veel strakker en heeft niet die melancholieke kleuring, maar klinkt veel neutraler.
Met 'Birth' maakt Desplat de muziek juist weer spannender, terwijl ook de dramatische kleuring goed overkomt bij deze scene in de film. De score kent overigens meer muziek die een wat spannend-dramatische kleuring heeft, zoals bijvoorbeeld ook 'Adoption'.

Niet alle melodieën en ook niet alle arrangementen zijn even aansprekend. Maar Desplat heeft in de score voldoende muziek in een wat meer optimistische setting geplaatst, waardoor de melodieën vanzelfs al veel aansprekender worden. Ook zijn er prachtige gedragen en meer emotionele tracks, die de gevoelige snaar weten te raken, zowel bij het kijken naar de film als het los daarvan beluisteren van de score, zonder dat de muziek echt sentimenteel wordt. Vaak is er bij deze tracks een verband met haar zoon en deze tracks hebben dan ook vaak de themamelodie voor Anthony/Michael.

De score eindigt met de source-track van de draaimolen op de kermis, waar Philomena's leven een wending kreeg.

Kortom, met zijn score voor Philomena heeft Alexandre Desplat een uitstekende score voor de film gecomponeerd, die elke scene de juiste toon aan muzikale ondersteuning geeft. De hoofdcomponent van de score is geïnspireerd op de draaimolen op de kermis, waardoor een nogal staccato-achtige stijl is ontstaan, die de luchtigheid van de film prima weergeeft. Deze kleuring komt regelmatig terug, soms zelfs compleet met de blokfluitklanken van de draaimolen. Maar ook prachtige gedragen muziek ontbreekt niet, evenals meer dramatische of tragische muziek of zelfs spannende klanken. De score past perfect bij deze werkelijk prachtige film, toch is deze los van de film niet steeds even aantrekkelijk. Een aantal tracks zijn dat duidelijk wel en die trekken de waardering daarom op naar 72 uit 100 punten.
Philomena - 08/10 - その改訂 Mitchell Tijsen, 提出された (オランダの)
Philomena vertelt het verhaal over Philomena Lee die in 1952 zwanger raakt in Ierland en naar een klooster wordt gestuurd om verzorgd te worden. Als het kind een peuter is wordt hij naar Amerika gestuurd. Lee gaat in de daaropvolgende 50 jaar op zoek naar haar kind en krijgt hulp van een journalist. Een bijzonder verhaal en dus ook bijzondere muziek? Jawel, de muziek wordt namelijk niet door niemand minder als Alexandre Desplat geschreven. De Franse componist ging aan de slag en liet na een tijdje afwezigheid horen waarom we even niets van ‘m konden horen. Hij was vast en zeker bezig met zijn composities voor deze film, wat mij betreft neemt hij vaker tussenpauzes want de score is opnieuw weer 100% Desplat en dat betekent 100% genieten.

Verwacht bij Philomena absoluut geen score vol magie of bombastische elementen, daar leent de film zich ook niet voor dus waarom wel de muziek? De score begint rustig, met de gebruikelijke instrumenten van Desplat (strijkers, dwarsfluiten en de piano) en met een mooi hoofdthema die in verschillende tracks op de voorgrond treedt. Met af en toe een nieuw instrument zoals de harp blijft Desplat de aandacht trekken, de muziek lijkt simpel maar zit weer als een huis in elkaar. Dit is bijvoorbeeld goed te horen in de track ‘Airport’, daar horen we het hoofdthema gespeeld door de piano met wat ‘vrolijke’ strijkers op de achtergrond. Opnieuw slaagt Desplat erin om een origineel thema te bedenken die blijft hangen en past bij de sfeer en het verhaal over Philomena Lee. Natuurlijk doen bepaalde melodieën mij denken aan eerdere Desplat scores maar dat vergeef ik hem omdat ik het niet als storend beschouw. ‘Airport’ is een goed voorbeeld van een track waarbij het hoofdthema op verschillende manieren door verschillende instrumenten is te horen, het is goed om te horen dat het hoofdthema op die manier wordt uitgebreid en dus alle aandacht krijgt. De vrolijkheid verandert echter in ‘Landing in USA’, een track die behoort tot één van mijn favoriete tracks op de hele score. Vanaf 0:35 minuten spelen de strijkers een hoofdrol en spelen die een zoete melodie die ik zeker kan waarderen. Dit is gewoon weer Desplat op zijn best!

Eigenlijk is de hele score ‘Desplat op zijn best’ want de score verveelt geen enkel moment en heeft genoeg variatie waardoor ik geboeid blijf luisteren naar de verschillende orkestraties en melodieën. Vooral de piano en harp (die soms tussendoor komen) kan ik erg waarderen omdat door deze instrumenten het een heel bescheiden en ingetogen score blijft. Wellicht is de score door deze elementen ook wel voor veel mensen een reden om ‘m niet te beluisteren. Mijn tip is om juist wel de score te beluisteren omdat het wel eens goed is om niet te luisteren naar al het bombastische geweld van tegenwoordig. Natuurlijk houd ik van bombastische scores zoals voor de films Thor en The Hobbit, toch ben ik van mening dat die scores soms teveel aandacht krijgen en dat dat ten koste gaat van de wat ‘kleinere scores’ zoals deze. Ik vind het geweldig om te luisteren naar de veelzijdigheid van Desplat. Zo heb ik onlangs nog naar Rise of the Guardians zitten luisteren, een score vol magie en orkestrale explosies (om het zo maar te formuleren) en luister ik nu naar een score die klein is opgezet maar eigenlijk net zo goed in elkaar zit.

John Williams’ The Terminal had eigenlijk hetzelfde effect op mij, ook die score was rustig en was anders dan anders. Philomena is ook ‘anders dan anders’ en dat bedoel ik natuurlijk positief. Het enige minpunt is de langdradigheid van sommige tracks, die hadden best korter mogen zijn. Zo gaat de track ‘Sister Hildegarde’ te lang door maar had ‘Farewell’ veel langer als 2 minuten mogen duren. Maar dit zijn slechts kleine kritiekpunten.

Desplat levert weer een prima score af, een score die anders dan anders is maar mij wel kan blijven boeien. Weliswaar niet veel kippenvelmomenten maar wel een score waar je heerlijk bij kan wegdromen door de mooie melodieën en typische orkestraties. Desplat staat gewoon garant voor prima filmmuziek!
Oscars: Best Original Score (ノミネート)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと