Salinger

Dit is de 35e en laatste recensie uit de Lorne Balfe serie.

Vorige: Churchill

De Amerikaanse documentaire-film Salinger is geregisseerd door Shane Salerno, die daarmee zijn debuut maakte als filmmaker. Eerder schreef hij vooral scenario's of werkte mee aan films in andere functies. De film was bijna zijn levenswerk, want hij besteedde maar liefst tien jaar aan het maken van deze film, waarvoor hij zelf het onderzoek deed, het scenario schreef, de film produceerde en ook nog eens zelf voor de financiering zorgde. Behalve het scenario schreef hij ook het bij de film behorende boek, samen met auteur David Shields, die een bestseller werd.
Deze documentaire vertelt het levensverhaal van schrijver J.D. Salinger, die vooral bekend werd met zijn debuutroman The Catcher in the Rye, in Nederland vertaald als 'De Vanger in het Graan'. Vanwege dat boek, dat nogal controversieel was, werd de auteur enerzijds geprezen, maar anderzijds verguisd, waardoor hij zich terugtrok uit het openbare leven. Hij overleed in 2010 en de film vertelt zijn verhaal dan ook vooral via interviews met mensen die hem kenden, waaronder een aantal bekende acteurs.

De begeleidende muziek bij deze film is van Lorne Balfe, die het leven van de auteur heeft geprobeerd te vangen in muziek. Balfe heeft z'n score deels orkestraal, deels elektronisch gecomponeerd, in een overwegende prettige combinatie. Het album dat van de score is uitgekomen opent in de eerste paar tracks met aangenaam rustige klanken, die bijna een beetje een romantische kleuring hebben, met ingetogen strijkers en houtblazers en een zacht gespeelde piano, terwijl in de wat meer elektronische tweede track een vlotte percussie meespeelt.
Vervolgens wordt de muziek donkerder en spreken melodieën duidelijk minder aan, vooral in tracks als 'An Estranged Father' of 'D-Day', waarbij die laatste niet alleen stevig up-tempo is gearrangeerd, met snelle percussie en zware trompetklanken, maar ook een nogal grimmige kleuring heeft, die refereert aan het soldatenleven van de auteur in de tweede wereldoorlog. Ook 'Edmondville' is zo'n grimmige track, met veel elektronische effecten en klanken, maar nu zonder enige melodie. De track 'Counter Intelligence' begint dan weer veel meer een soort van spionagekleuring en met een stevig tempo, terwijl de muziek vervolgens veel rustiger, maar geladener wordt en zelfs eindigt met solo pianoklanken.

De wat meer prettig harmonische muziek van de eerste tracks komt weer wat terug in 'Perfect Moments', wat een van de fraaie tracks is, samen met de daarop volgende 'Writing Catcher', die een prachtig opbouw heeft, van mooie pianoklanken en begeleiding die steeds iets intenser wordt, tot de muziek naar het einde toe ineens heftig wordt, als een soort climax, en toch erg fraai blijft klinken. Een geweldige track.
Een aparte track is 'Gasoline Rainbows', want de eerste drie minuten zijn elektronische klanken, die wat saai voortkabbelen. Maar daarna barst ineen het orkest los met prachtige symfonische muziek, die het laatste deel ervan vult. De track 'Selling Catcher' heeft een beetje dezelfde indeling. Het grote eerste deel is niet zo interessant, terwijl het laatste deel dan ineens prachtig en weer bijna romantisch klinkt.
Een van de mooiste tracks van dit album is de vol orkestrale en heroïsch klinkende 'VE-Day', die begint met een fraaie solo trompet, vervolgens aangevuld met klarinet, daarna strijkers, waarna rond de minuut het orkest erbij komt en uitloopt tot een volle climax, inclusief snare-drums en dat alles met een prachtige melodie en arrangement. Helaas duurt deze track nog geen twee minuten.
Op dit lange album van deze score is het zeker niet allemaal zo fraai, want vrij veel tracks of delen daarvan zijn behoorlijk aan de saaie kant of hangen juist nogal in mineur, en zijn nogal eens zelfs wat minimalistisch. Dat zijn niet alleen elektronische underscore-achtige tracks, want ook de orkestrale versies zijn soms nogal eentonig of triestig. Het laatste deel van het album valt bijna helemaal in deze wat saai stijl, waarbij ook het eerste gedeelte van de laatste track hoort. Vanaf halverwege is de muziek weer veel interessanter, maar nog steeds niet zoals gehoopt.

Kortom, met zijn score voor de documentaire Salinger heeft Lorne Balfe een score gecomponeerd die bestaat uit zowel orkestrale als elektronische muziek, en regelmatig in combinatie met elkaar. Een flink deel van dit lange album bestaat eigenlijk uit underscoremuziek, die veelal wat saai voortkabbelt. De ene keer is dat wat melodieuzer dan een andere keer, en soms is melodie zelfs volledig afwezig. Maar dat wordt dan weer vergoed door een aantal tracks die juist wel melodieus en vaak zelfs bijzonder aangenaam gearrangeerd zijn, met prettige symfonische en harmonische klanken, die soms tegen het romantische aanhangen. Een aantal tracks hebben zelfs een wat heroïsche kleuring met koperblazers of snare-drums, wat met de fraaie melodieën af en toe echt genieten is. Die fraaie tracks brengen de waardering voor het geheel nog op een prettige 78 uit 100 punten.