The Boy Who Could Fly
Percepto Records ‎– PERCEPTO 007

Milly is een meisje die met haar moeder en broertje verhuist en Milly raakt bevriend met de autistische buurjongen Eric. Hij woont bij een dranklustige oom, omdat z'n ouders bij een vliegramp zijn omgekomen. De autoriteiten willen Eric in een tehuis stoppen, maar Eric weet dat steeds te voorkomen. Dat Eric niet helemaal normaal is blijkt ook uit z'n gedrag, want hij denkt dat hij kan vliegen. Hij staat dan ook vaak op de rand van het raam, met z'n armen uitgespreid en de ogen dicht. Toch begint Milly te vermoeden dat Eric werkelijk kan vliegen, vooral omdat ze met hem dingen meemaakt die dat bevestigen, vooral nadat ze samen met Eric ontsnap uit een tehuis waar hij toch in is terechtgekomen...

De score is van de vrij onbekende Bruce Broughton, die vooral componeert voor tv-films en tv-series, al vanaf het begin van z'n carrière. Blijkbaar is hij nooit echt doorgebroken voor de grote Amerikaanse filmproducties. En in deze score voor The Boy Who Could Fly is dat ook wel te horen. De muziek is wel heel behoorlijk, maar de melodieën pakken nergens. Er is geen track die je doet opkijken. De score kabbelt rustig voort, met steeds min of meer dezelfde rustige instrumentatie van lichte violen, piano, fluiten en rustige underscore. Ook de harp komt veelvuldig voorbij.
Af en toe heeft Broughton een uitspatting, zoals in Military Mission, die nogal mickeymouserig is, of The Hospital, die een wat dreigende kleuring heeft, maar wel weer op dezelfde lichte instrumentatie. Voor het tweede deel van deze track heeft Broughton goed naar John Williams geluisterd, die immers ook E.T. liet vliegen op fraaie klanken. Dit is gelijk een van de fraaiste (halve) tracks, met overigens een creepy laatste halve minuut.
De tracks Eric Agitated/Louis Defeated en The Rainstorm hebben ook een behoorlijke mate van dreiging, maar de muziek blijft braaf. Broughton realiseert die dreiging via de melodie en setting, niet zozeer door gebruik te maken van effecten en dissonanten, die overigens in de score wel een paar keer toegepast worden.
Ook de deeltrack Milly & Eric is wat spannender opgezet, met snelle strijkers en een wat dreigende toonsetting. Pas halverwege begint het trackdeel Into The Air en daar wordt de score voor het eerst uitbundiger, met een mooie orkestrale inzet van instrumenten, die daardoor dit trackdeel een vollere kleuring meegeven. Het zou zo (opnieuw) uit de koker van Williams kunnen komen.

Daarmee steken de beide trackdelen Flying en Into The Air ver boven de rest van de score uit. Als geheel is de score daarom vrij mager en wat simpel qua melodieën en zeker qua setting en instrumentatie. Veel muziek kabbelt wat voort, in een rustige sfeer of in een dreigende sfeer, het blijft steeds rustig.
Daarmee is de score op zich prima beluisterbaar, maar heb blijft allemaal wat erg hangen in het gemiddelde. De waardering is dan ook nogal gemiddeld: een ruime 6.