Harry Potter and the Half-Blood Prince


New Line Records (0602527105123)
映画 | 年: 2009 | 映画のリリース: 2009 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Opening2:54
2.In Noctem2:0
3.The Story Begins2:5
4.Ginny1:30
5.Snape & The Unbreakable Vow2:50
6.Wizard Wheezes1:42
7.Dumledore's Speech1:31
8.Living Death1:55
9.Into the Pensieve1:45
10.The Book1:44
11.Ron's Victory1:44
12.Harry & Hermione2:52
13.School!1:05
14.Malfoy's Mission2:53
15.The Slug Party2:11
16.Into the Rushes2:33
17.Farewell Aragog2:08
18.Dumbledore's Foreboding1:18
19.Of Love & War1:17
20.When Ginny Kissed Harry2:38
21.Slughorn's Confession3:33
22.Journey to the Cave3:08
23.The Drink of Despair2:44
24.Inferi in the Firestorm1:53
25.The Killing of Dumbledore3:34
26.Dumbledore's Farewell2:22
27.The Friends2:00
28.The Weasley Stomp2:51
 62:40
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Harry Potter and the Half-Blood Prince - 09/10 - その改訂 Thomas-Jeremy Visser, 提出された (オランダの)
Harry Potter and the Half Blood Prince is het op een na laatste deel van de ongekend succesvolle film/boeken serie (alhoewel The Deathly Hallows in twee films wordt verhaald). Is het nu niet een keer voorbij met dat gepotter? Nee. Sterker nog, er gaan wilde geruchten dat dit misschien wel de beste film in de serie tot nu toe is.

We kennen ondertussen allemaal wel het verhaal van Joanne Rowling, het brein achter de meest verkochte boekenserie allertijden. De vrouw, die geen cent te makken had, en in de kroeg en in de trein (deze elementen zijn allemaal terug te vinden in haar boeken) haar eerste boek schreef, Harry Potter en de Steen der Wijzen. Het is interessant om te zien hoe het daarna allemaal veranderde, en niet alleen voor Rowling. Omdat zij haar heerlijke fantasie losliet op deze wereld, zijn de levens van bijvoorbeeld Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Nicholas Hooper en talloze andere mensen op deze planeet verandert. Ze introduceerde ons in een wereld waar er goed en kwaad is, maar ook 'Muggles' en 'Hogwarts', en waar de favoriete sport 'Quidditch' heet. Het verhaal gaat eigenlijk gewoon over een jongeman, die buiten zijn eigen weten om, in staat is tot grootse dingen. Een wereld ter grootte van het Star Wars universum en Middle Earth, en het grootse meeslepende verhaal wat er in die wereld met een enkele individu gebeurt, dat is alles waarmee Rowling een groot deel van onze eigen kleine wereld veroverde.

In 2001 kwam de eerste film uit: Harry Potter and the Philosopher’s Stone. De film wist bijna een miljard dollar te halen. Ook de andere delen, ja ik ga ze nu allemaal noemen, The Chamber of Secrets, The Prisoner of Azkaban, the Goblet of Fire en The Order of the Phoenix deden buitengewoon goede zaken in de bioscopen. De teller staat ondertussen op 4,5 miljard dollar. En dat nog met drie films in het vooruitzicht (The Deathly Hallows word in twee delen verfilmd). The Half Blood Prince heeft een verhaal dat puur is geschreven om de brug te slaan tussen The Order of the Phoenix en The Deathly Hallows. Wat doen de kampen van Voldemort en Potter? Welke stappen zetten ze? En wat doen ze als ze niet bezig zijn met hun epische strijd?

Wel, de hormonen begonnen in deel 4 op te wellen, in deel 4 zoende onze held nog voor het eerst. Dit keer gaan de remmen los. Ron gaat zwaar aan de verkering met Lavender Brown, tot ongenoegen van Hermelien, die Ron na al die avonturen ook wel ziet zitten. Harry en Cho konden het nog goed vinden, maar in dit deel groeit Harry naar Ron’s zus Ginny toe. Verder keren er elementen zoals Zwerkbal, de Wegisweg en het huis van Wemels terug, die we om eerlijk te zijn toch wel misten in de vorige delen. Maar waar het voornamelijk om gaat is natuurlijk de strijd tussen Harry en Voldemort. De schoft heeft stappen ondernomen, en zadelt Zweinstein-student Draco Malfidus op, met de taak Perkamentus in de val te lokken, en te doden. Als Perkamentus namelijk weg is, dan is de beschermer van de uitverkorene weg. Perkamentus is niet van gisteren, en bereid Harry voor op zijn strijd tegen Voldemort. Niet door spreuken, nee, hij laat Voldemorts verleden zien, om de toekomst te voorspellen.

Genoeg stof om een interessante film te maken. Maar die film moet natuurlijk ook worden bijgestaan door muziek. Muziek voor een Harry Potter film is altijd iets om voor filmmuziekliefhebbers om naar uit te kijken. John Williams is bij velen nog altijd favoriet. Hij introduceerde de hoofdthema’s van de saga, en wist de magische sfeer van de film zodanig te versterken, dat het soms leek of de film de muziek diende in plaats van andersom. De score vormde de wortel voor de andere delen, en werd terecht genomineerd voor een Oscar. Williams deed deel twee haast net zo goed, en bracht ook in dit deel het nummer Fawkes the Phoenix, een nummer die vele Williams-fans uit hun hoofd kennen, omdat het vederlicht, simpel en prachtig is. In deel drie ging Williams de andere kant op. Regisseur Alfonso Cuaron bracht een donkere grimmige film, en Williams ging graag met hem die richting op. Het werd wat absurder, maar ook sfeerrijker. In deel vier liet een nieuwe componist van zich horen, Patrick Doyle. Hij bracht niet zozeer veel vernieuwing, maar fleurde de sfeer na The Prisoner of Azkaban wel weer wat op. Met romantische liefdesthema’s, maar ook dreigende tonen, die Voldemort’s terugkeer effectief versterkte. In deel vijf kwam de nagenoeg onbekende Nicholas Hooper aan bod. Zijn stijl is niet meteen thuis te brengen. Naast enkele zeer minimalistische tracks, zoals The Kiss en Dementors in the Underpass, wist de man ook prachtige stukken te componeren, zoals the Ministry of Magic en het magische The Room of Requirements. Hooper is tevens de componist van The Half Blood Prince, en zal ook de volgende twee delen van muziek voorzien.

Mensen die de Williams prefereerden komen iets meer aan hun trekken in dit deel. Want wat voornamelijk opvalt is dat Hooper iets van zijn originaliteit inlevert, en daarmee iets meer Williams laat horen. Zo heeft de Hooper de riff die te horen is tijdens het zwerkbal maar een heel klein stukje aangepast, maar zorgt er wel voor dat het herkenbaar en nieuw tegelijk is. Ook het wereldberoemde Hedwig’s theme, het hoofdthema dat Williams schreef voor de serie, keert iets vaker terug op zeer verassende, welkome manieren. En, wat mij verbaasde,Hooper haal t het relatief onbekenden thema dat Williams voor Voldemort maakte, en wat alleen in The Philosopher’s Stone voorkwam terug. Alleen de opbouw ernaartoe is af en toe te horen, maar Hooper plaagt ons er op een aangename wijze mee. Hooper is ditmaal ook veel meer met thema’s te werk gegaan. Want niemand minder dan Albus Perkamentus heeft een eigen thema gekregen.

Opening zet meteen de sfeer. We horen Hedwig’s theme, uitgevoerd door glochenspiel, en hierna maak je kennis met het thema voor Perkamentus. Het is mild en heeft iets triest over zich heen, iets wat gezien de loop van het verhaal niet al te verassend is. Het is naast de eerder genoemde eigenschappen ergens ook meeslepend, en wordt uigevoerd door koor. Hierna horen we dus de aanloop naar het door Williams geschreven Voldemort thema, en erna horen we de typische strijkers die Hooper gebruikte om suspense op te wekken in het vorige deel. In Noctem is een ietwat bizarre toevoeging, maar het is misschien wel een teken dat de track is te horen in de film, en dat het dus een redelijk complete score is geworden. We horen namelijk de gehele track een kinderkoor, het had zo uit Angels and Demons kunnen komen. In The Story Begins horen we lage cello’s te werk gaan, en af e toe horen we het Glochenspiel ertussen door, dit gaat samen in een redelijk snel tempo. Na een ietwat rustiger, atonaal stuk, komt er een vredig, vrolijk stuk muziek tevoorschijn, die dezelfde instrumenten bevat, maar ze wat hoger en sneller laat werken. Voor de track Ginny vreesde ik het ergste, maar Hooper maakt niet dezelfde fout als met “The Kiss”, en weet ditmaal een teder, zacht thema te maken, dat lanzaam overgaat in Hedwig’s thema, in de perfectie uitgevoerd, en dit transformeert later in een geweldige variatie erop, Hooper heeft absoluut werk van deze score gemaakt. Snape en the Unbreakable Vow is een stuk donkerder. Ongemakkelijke strijkers spelen langzaam. Het geheel klinkt langzaam, en uiterst dreigend, en vooral de blazers zorgen voor een uiterst dreigende sfeer. Wizard Wheezes is te horen in de tovershop die Fred en George, de oudere broers van Ron hebben opgericht. Het is een uiterst swingend stuk muziek, en Hooper blijkt dus ook Jazzmuziek de baas te zijn, want het is een stuk dat, ondanks zijn korte speelduur, zo kan worden opgenomen in Micheal Buble’s repertoire.

Nu komen we bij het stuk van het album, dat helaas wat indut, het tempo eruit haalt, kortom, en eigenlijk maar wat saaie underscore is. En hoewel de stukken (Dumbledore’s Speech, Living Dead, Into the Pensieve en The Book) allen zeker de moeite waard zijn om een keer te beluisteren, ze zullen zeker niet blijven hangen. Ron’s Victory doet dat echter wel. Na een zacht en harmonieus begin, horen we het Zwerkbal-thema opkomen. De strijkers brengen in een enorm snel tempo de basis, en de blazers brengen het zenuwachtige zwerkbal-motief naar boven, en zorgen voor een geweldige track, die herinneringen bovenbrengt aan eerdere scores, maar wederom veel te kort is. Harry & Hermione herbergt een prachtig thema dat alleen hier te horen is. Na een mysterieus maar geweldig begint verrast Hooper door de harp zeer delicaat op te laten komen, en de track, in het eind bijgestaan door enkele klarinetten en strijkers. School is daarentegen vrij onbezorgd. Hooper kan niet van de klarinetten afblijven, en ook het klokkenspel en de xylofoon blijken nog steeds de favoriete middelen te zijn van Hooper. Malfoy’s Mission gaat ineens een geheel andere kant op, en Hooper laat ons hier een knap staaltje muziek horen. Soms zelfs atonaal, maar de interesse vergaat niet. De lage blazers, en de harp brengen een onheilspellend stuk naar boven, en enkele houtblazers voegen er een simpel motiefje, dat ook al te horen was in The Unbreakable Vow naar boven. Dit is schijnbaar een stuk muziek die Draco Malfoy, meekrijgt bij zijn haast onmogelijke taak. Het is net zo ongemakkelijk als dramatisch, en als er iets later ook een piano bijkomt is het eerste kippenvelmoment een feit.
The Slug Party is weer heel anders, en is weer erg in de stijl van The Order of the Phoenix. Nonchalante drums en hier en daar een klarinet, en cello’s die maar een beetje losjes meedoen maken er een lekker luchtig zooitje van.

Into the Rushes is echter andere koek. We horen flarden van het Malfoy motief, maar het zijn toch vooral de vastberaden strijkers en het opfokkende slagspel die ervoor zorgen dat deze track het begin is van het derde, niet zo luchtige en beste deel van de score. Farewell Aragog is overdreven triest. Violen zorgen voor een simpel maar mooi stuk muziek, dat Iers aandoet, en naarmate het vordert iets emotioneler wordt. Dumbledore’s Foreboding kent hetzelfde mysterieuze begin als Harry & Hermione, maar er komt al snel zacht koor bij, en Voldmort’s thema wordt heel slinks op de achtergrond gespeeld. Of Love and War is de track die echt in het Williams straatje past. Een speelse en drukke track, en de houtblazers geven heerlijke drukke tonen door terwijl de militaire drums de rest doen. Maar waarom zijn de tracks zo kort? Waarom? When Ginny Kissed Harry is gelukkig geen misbaksel zoals The Kiss. De harp die we eerder al hoorden keert terug en speelt feitelijk hetzelfde, zei het iets sneller en wat intenser. Slughorn’s Confession begint met houtblazers die rustig voortkabbelen, en het is bijna Efteling muziek (hé, de Efteling bevat hele mooie muziek). Later wordt het allemaal wat dramatischer.
Journey to the Cave begint nog rustig, maar al snel zet Hooper de tonen in die iedereen verwacht, en waar iedereen op hoopte. De aanloop naar Het Perkamentus thema klinkt prachtig, en de strijkers, het koor, de blazers en alles tezamen zorgen voor het tweede kippenvelmoment, en zetten de laatste koerswijziging in, de finale is in zicht. The Drink of Despair begint wat langzamer, en kent een buitengewoon eng begin. Zelden zal je zo ongemakkelijk luisteren naar zulke mooie muziek. Verknipte stemmen klinken, terwijl de strijkers en de synthesizers ook een duit in het zakje doen. Hierna begint echter het ietwat emotionelere gedeelte, als Harry een schijnbaar onverslaanbaar persoon en een goede vriend hoort smeken om genade. Strijkers spelen een ontroerend stuk muziek, dat je beklemt naarmate het harder word gespeeld, en het tempo omhoog gaat. Dit zal in de film ongetwijfeld fantastisch werken. Inferi in the Firestorm begint akelig, en de strijkers maken het algeheel nog zenuwslopender, totdat Hooper alles eruit gooit, en een stuk hemelse muziek laat horen, het Perkamentus thema is in volle glorie, ook nog eens glorieus te horen. The Killing of Dumbledore is echter de onbetwiste topper, zoals ik al hoopte. Het Perkamentus-thema komt langzaam het toneel op, en word als het ware omsloten door het motief van Malfoy, dat langzaam uitgroeit tot een volwaardig thema. De epische strijkers voorspellen het onmogelijke maar onvermijdelijke uit de scene al. Het is geen feel good muziek, maar Hooper weet de spanning zo makkelijk zo fantastisch op te bouwen. Dumbledore’s Farewell is een en al dramamuziek. Het Perkamentus-thema word logischerwijze zacht, weemoedig en intens dramatisch uitgevoerd. Vooral de violen zorgen voor een prachtige toevoeging. Het komt heel stijlvol nooit tot een knaller, maar dooft langzaam uit.

The Friends is zacht, en bedenkelijk, en lijkt veel op Loved ones and Leaving van het vorige deel. The Weasly Stomp is denk ik meer een extra track, aangezien het wel erg uit de toon valt. Iers volksmuziek overheerst de track, en doet je terugdenken aan de tracks van The Goblet of Fire, waarin al iets soortgelijks was terug te horen in The Quidditch World cup.

Harry Potter and the Half Blood Prince heeft voor ieder wat wils. Om eerlijk te zijn is het een enorme verbetering op het vorige deel, dat ik niet eens zo slecht vond. Hooper heeft enkele thema’s van Williams op verassende wijze geadopteerd, en een beetje aangepast om de score goed te doen. Maar de man bewijst met dit werk dat hij ook zelf heel goed in staat is om thema’s te schrijven. Perkamentus en Draco Malfidus krijgen hun eigen thema, en ook Ginny moet eraan geloven. En dat doet de score alleen maar goed. Want waar The Order of the Phoenix weliswaar een goed product was, het was geen samenhangend geheel. Het had net niet het lef om de vernieuwing in de Potter muziek, die ik sterk aanmoedig, tot een nieuw geheel idee te brengen. Dit deel doet dat veel meer. En ik hoop maar dat de volgende delen enkele referenties maken naar deze score, want een serie van maar liefst acht films heeft muzikale referenties nodig. Stonden wij niet te juichen toen Williams The Imperial March voluit liet spelen voor de aftiteling in Attack of the Clones? En niemand kan me vertellen dat hij of zij niet even een kriebel voelde toen het James Bond thema aan het einde van Casino Royale glorieus het einde van de film inluidde. En dat is iets dat de hele Potter-saga op muzikaal punt wel wat meer zou kunnen gebruiken. Hooper refereert al een stuk beter in The Half Blood Prince, maar hou dat vol, en voeg er nog iets extra’s aan toe is mijn advies. En in hemelsnaam, maak de tracks niet zo kort, dit is mateloos irritant, vooral als het goede muziek is. En dat is het. Hooper heeft mij helemaal om na deze score. Het zal moeilijk worden om de echte diehard Williams fans over te halen, en te laten inzien dat dit een prima score is, maar zelfs de grootste criticus moet erkennen dat Harry Potter and the Half Blood Prince niet alleen een enorme verbetering is op Hooper’s vorige werk, maar voor de rest gewoon een score is die alles in zich heeft dat een goede score hoort te hebben.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 10/10 - その改訂 Sander Neyt, 提出された (オランダの)
Albus Dumbledore: This is perhaps the most important memory I've collected. It is also a lie. This memory has been tampered with by the same person whose memory it is, our old friend, Professor Slughorn.
Harry Potter: But why would he tamper with his own memory?
Albus Dumbledore: I suspect he's ashamed of it.
Harry Potter: Why?
Albus Dumbledore: Why, indeed? I asked you to get to know Professor Slughorn, and you have done so. Now I want you to persuade him to divulge his true memory any way you can.
Harry Potter: I don't know him that well, sir.
Albus Dumbledore: This memory is everything. Without it, we are blind. Without it, we leave the fate of our world to chance. You have no choice. You must not fail.

Harry Potter And The Half-Blood Prince was alweer de zesde film uit de succesvolle Harry Potter serie. Waar de vorige film soms wat afgerateld werd verteld, was deze film terug samenhangend met het boek. Voor mij is dit het op één na sterkste deel van de Potter Saga. Op nummer één staat het tweede deel van “The Deathly Hallows”. De cast van deze film speelt uitermate sterk. Maggie Smith, Jim Broadbent en Michael Gambon spelen al vanouds de pannen van het dak. Maar het is Alan Rickman met de prent gaat lopen. Zijn Severus Snape is één van de meest iconische personages uit de filmreeks, en misschien zelfs de geschiedenis van de film. De film is wederom geregisseerd door David Yates die nu beter bekend staat als de enige echte Harry Potter regisseur. Zijn smaakvolle regie doet de film enkel en alleen maar ten goede. Ook de cinematografie is prachtig, en werd terecht genomineerd voor een Oscar. Maar op deze site recenseren we geen film, maar natuurlijk wel de muziek, en deze werd geschreven door Nicholas Hooper. Hooper kwam terug voor de zesde film nadat hij Harry Potter And The Order Of The Phoenix had voorzien van muziek. De muziek van deze laatste film werd met gemengde gevoelens ontvangen. De ene vond het meesterlijke muziek, de ander vond het afschuwelijk. Maar natuurlijk is er niets zo objectief als smaak. In mijn luisteropzicht behoor ik tot de eerste groep. Ik ben een fan van het eerste uur van het werk van Hooper voor het vijfde deel. En daarom was ik zeer tevreden dat de beste man terugkwam voor het zesde deel. En de man heeft niet teleurgesteld. Integendeel zelfs, hij levert met deze score het sterkste deel van de Potter saga. En hij levert één van mijn favoriete albums uit mijn collectie.

De fans van John Williams, die natuurlijk de grondzetter is van de Harry Potter muziek, moeten niet teleurgesteld zijn. Want Hooper brengt een paar van zijn geliefde thema’s terug op de voorgrond. En dat eerste is natuurlijk “Hedwig’s Theme”. Ook al hoor je het niet veel op de score, het is er wel degelijk. En dat hoort zo op een Potter score. Het thema is te horen in de eerste seconden van “Opening”. Het is er geplaatst om aan te kondigen dat je naar een Potter score gaat luisteren. En het is een hint voor wat gaat komen. Een verrassende versie hoor je in “Ginny”. Het is een exacte kopie van het werk van Williams. Met de zelfde instrumentatie. Na een paar seconden deint het thema langzaam weg, en hoor je een geweldige variant van Hooper gespeeld op de blazers. Het past perfect bij het werk van Williams. En dat is een grootste kwaliteit voor een componist.

Een tweede thema dat Hooper terugbrengt is dat van “Quidditch”. Dat is te horen in “Ron’s victory” en “Of Love & War”. In het eerste nummer brengt de componist het samen met zijn eigen strijkers. En de twee stijlen van beide componisten vermengen elkaar op een prachtige manier. Williams zelf had het niet beter kunnen schrijven. Ook “Of Love&War” is een track dat zo uit de pen van Williams kon vloeien. Drums en strijkers zijn de hoofdrolspelers in deze track. En het bouwt zich prachtig op, en behoord zeker tot één van de beste tracks van dit album.

Maar Hooper heeft natuurlijk ook zijn eigen thema’s geschreven voor deze score. En wat voor thema’s. In “Opening” krijg je maar liefst twee thema’s voorgeschoteld. En het eerste thema dat je te horen krijgt, is meteen een hint naar het prachtigste thema geschreven voor een Potter film. Het thema is voor het eerst te horen in de eerste seconden van “Opening”. Een thema dat de dood voorstelt. Lage cello’s beginnen de basislijn van het thema. Daarbovenop krijg je een solo van een cello die het aangrijpende thema spelen. Daarbovenop komt er nog een koor. Kippenvel gegarandeerd. Dit thema is nog eens te horen op de score namelijk in de track “Dumbledore’s Farwell”. Maar dan is dit thema te horen in zijn volle glorie. Dezelfde opbouw is te horen. Met dezelfde instrumenten. Ook het koor is lichtelijk aanwezig, maar niet zo voltallig als in “Opening”. De track bouwt zich verder rustig op naar een emotioneel hoogtepunt om U tegen te zeggen. Zelden heb ik zo’n prachtige track gehoord. Zelden heb ik tranen in mijn ogen van het beluisteren van muziek. Maar toen ik voor het eerst dit nummer hoorde, had ik het zitten. Hooper bewijst hiermee niet alleen dat hij een goede componist is, hij bewijst hier ook dat hij één van de betere componisten is die er vandaag de dag zijn.

Een tweede thema is het actiethema dat je ook te horen krijgt in “Opening”. Na het thema van de dood, gaat Hooper terug in zijn bekende opbouw. Door middel van strijkers bouwt hij de spanning op. En wanneer die spanning te snijden is, dalen de strijkers vliegensvlug naar beneden, en dan krijgt je een thema te horen dat bestaat uit percussie en strijkers. Het thema oogt simpel, en misschien is dat het ook, maar het is zeer effectief in de film. En het luistert lekker weg. Wat wil een liefhebber van filmmuziek nu nog meer.
Ook Dumbledore krijgt zijn thema. En dit thema wordt het meest gebruikt gedurende de score. Het is voor het eerst te horen in “In Noctem”. Het is een stuk gezongen door het koor. Maar het leuke van dit nummer is dat het koor ook in het latijn zingt. Dat is een waar pluspunt van deze score. De melodie is prachtig, en de tekst is kippenvel opwekkend. Het thema is te horen in alle scènes waar Dumbledore in meespeelt. En dit thema mag worden meegeteld bij één van de prachtigste en emotioneelste van de Potter serie.

Ook de prille romance van Harry en Ginny krijgt een thema. Gespeeld door een eerste laag van lichte strijkers, en daarop het romantische geluid van een akoestische gitaar. Die nog maar eens een romantisch thema speelt. Een beter thema konden de tortelduifjes in de film niet krijgen. Het thema van Fred en George is van een ander kaliber. Wie van Jazz houd is hier op zijn plaats. Want Hooper bewijst dat hij de Jazz muziek zeker aan kan. Het thema dat hij voor Fred en George heeft geschreven past perfect bij de chaotische tweeling. Het nummer zelf is mooi opgebouwd, en je hebt altijd de drang om te gaan dansen als je het hoort. Een leuk tussendoortje tussen de vele emotionele tracks.

Ook Hermoine en Draco Malfoy moeten eraan geloven. Want ook zij krijgen een nieuw thema van de componist. Het thema van Hermoine krijg je te horen in “Harry &Hermoine”. De track begint mysterieus met een xylofoon naar mijn gedacht. Maar daarna komt er nog een ander instrument dat vandaag de dag niet veel meer wordt gebruikt, namelijk een harp. Deze harp speelt een prachtig thema dat aansluit op de pijnlijke situatie waar Hermoine in vertoeft. Langzaamaan maken de strijkers hun opwachting. En later in de track nemen ze het zelf over van de harp. Dan komen de strijkers in de voorgrond, maar de harp blijft altijd aanwezig. “Harry & Hermoine” behoord zeker tot mijn favoriete tracks van de score. Het thema van Malfoy is ander koek. Dit thema is echt donker te noemen en krijg je te horen in “Malfoy’s Mission”. Het thema wordt vreemd genoeg voornamelijk gespeeld door de tonen van de piano vergezeld met de gebruikelijke strijkers en een blaasinstrument waar ik geen naam aan kan geven. In het midden van de track krijg je terug het actiethema te horen. En daarop volgend één van de mooiste stukken van de score. Het blaasinstrument en de strijkers komen terug, maar de piano is even verdwenen. Maar als dan de piano terug het orkest vergezeld, dan springen je haren omhoog van kippenvel.
Een laatste thema is voor Professor Slughorn. Dit hoor je voor het eerst in “Slughorn’s Confession”. Het is een dwarrelend thema in het begin, maar het wordt alsmaar sterker en emotioneler op het einde. Want deze muziek wordt gespeeld bij één van de mooiste scènes van de film.

Dit waren de voornaamste thema’s van de score. En zoals je wel al zal opgemerkt hebben, heeft Hooper zijn best gedaan om alles en iedereen een thema te geven. Maar graag zou ik nog twee tracks willen beschrijven. Niet alleen omdat deze de beste tracks zijn van deze score, maar ik zou zelfs durven beweren, dat het de beste tracks zijn van het Potter landschap.
Het eerste is “Journey To The Cave”. Dit nummer is te vinden op het einde van de score. En tot hier toe was de score vrij rustig. Maar hier trekt Hooper alle registers open. Na een mooi en rustig begin, begint Hooper met zijn prachtige spanningsopbouw. En het is een spanningsopbouw om je vingers van af te likken. Vooral als het lichte koor erbij komt. Maar wanneer die spanningsopbouw zijn hoogtepunt heeft bereikt dan ontketent Hooper zijn muziek. Een prachtig episch thema knalt uit je boxen. Het Dumbledore thema wel te verstaan. En het thema wordt naar voren gebracht zoals je het nog nooit hebt gehoord. En het koor maakt het helemaal af. Dit nummer is gewoonweg het beste van het album. En Hooper heeft de epiek in zijn eigen stijl naar voren gebracht en dat is een grootste kwaliteit van de componist.
Het tweede nummer dat ik wil bespreken is “Inferni In The Firestorm”. Na een uiterst eng begin dat je niet wilt beluisteren als je buiten alleen in het donker loopt, komen de strijkers terug in het nummer. En dan hoor je nogmaals de klasse dat Hooper kan schrijven. Een goddelijk thema komt uit je boxen geknald. Een thema dat een mengeling is van Hoopers eigen “Possesion” thema en het thema van Dumbledore. Ook hier maakt het koor terug zijn opwachting. Alweer een hoogtepunt op deze prachtige score.

Conclusie.
Deze score van Hooper is er eentje voor de liefhebbers. Was je al geen fan van het vorige werk van Hooper, laat deze score vooral links liggen. Maar ben je wel fan van de stijl van Hooper dan haal je met deze cd één van de beste scores binnen van het jaar 2009. Hooper bewijst hier nogmaals dat hij zich kan huizen binnen de namen van de grootste componisten. Harry Potter And The Half-Blood Prince is naar mijn bescheiden persoonlijk mening het sterkste werk geschreven voor een Potter film. Hij overtreft hier het niveau van Williams. En zelfs de muziek van de grote Alexandre Desplat voor de laatste twee Potter films kan zich niet meten aan deze muziek van Nicholas Hooper. Een dikke 10 voor zijn werk. Een 10 voor zijn Half-Blood Prince.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 08/10 - その改訂 Citizen Cancre, 提出された (フランス語)
Harry Potter et le prince de sang-mêlé était sans conteste l'un des films les plus attendus de l'été 2009. Une attente d'autant plus longue que sa sortie initiale avait été prévue en novembre 2008, la Warner ayant justifié cette décision de repousser cette date par la volonté de ne pas mettre tous ses œufs dans le même panier. En effet, le film The Dark Knight, sorti en salles durant l'été 2008, a été tellement ovationné, tant par le public que par la critique, qu'elle a préféré se garder Harry Potter 6 sous le coude en tant que futur grand succès annoncé de l'année 2009.

Pourtant, si le box-office n'a pas démenti la popularité du jeune sorcier à lunettes qui entamait là sa sixième année à l'école de sorcellerie Poudlard, cet épisode est loin d'être le plus apprécié. Le reproche principal est que le scénario se préoccupe plus des amourettes des héros que des intrigues autour du fameux Prince de Sang-Mêlé et de Voldemort. Rappelons au passage que le livre éponyme s'attardait longuement sur le passé de ce personnage et que le long-métrage n'en conserve que deux pauvres petites scènes, dont une figurant quasi-intégralement dans la bande-annonce !

La déception est donc assez importante pour le public, notamment avec l'impression persistante que Harry Potter 6 a voulu surfer sur la mode love story teenage instituée par Twilight (dont le premier épisode était sorti en janvier de la même année). Cependant, cela suffit-il à faire de Harry Potter et le prince de sang-mêlé un mauvais film ? Non, bien sûr que non. Harry Potter 6 fait sûrement partie de ces rares épisodes de la saga Harry Potter, avec le troisième (le prisonnier d'Azkaban) à bénéficier d'une identité filmique propre avec un soin particulier apporté aux décors, aux images et à la musique. Saluons d'ailleurs le splendide travail effectué par Bruno Delbonnel, le directeur de la photographie, un Français de surcroît ayant travaillé sur Le fabuleux destin d'Amélie Poulain de Jean-Pierre Jeunet et dont la patte visuelle confère à 'HP6' un charme discret mais indéniable pour peu que l'on y prête attention.

A la réalisation retrouve-t-on David Yates, ce dernier ayant vraisemblablement pris davantage d'assurance depuis l'épisode précédent tant sa mise en scène paraît plus inspirée qu'auparavant. Quant à la musique, une nouvelle (et dernière fois) avons-nous droit à la présence de Nicholas Hooper à la baguette. Lui aussi a pris de la graine, et ce n'est pas plus mal. Ses compositions pour Harry Potter 5 étaient un peu cheap et mollassonnes ? Soit ! La musique de Harry Potter 6 ne pouvait être que mieux. Et c'est le cas. Heureusement.

Le CD et le film s'ouvrent sur le traditionnel 'Opening' où se fait discrètement entendre un petit 'Hedwig's Theme' rapidement détrôné par une mélodie élégiaque rappelant que l'épisode précédent se terminait tragiquement et qu'il en ira de même pour celui-ci. Une introduction assez étonnante qui, avec les images, donne un rendu superbe. Malheureusement, dès 1:15, Nicholas Hooper retombe dans ses traditionnels travers. La deuxième partie du 'Opening', bien qu'efficace à l'écran (la caméra suit les méfaits des fidèles de Voldemort semant la panique à Londres), sonne assez pauvre en comparaison de la première qui participe réellement à l'ambiance générale voulue pour ce sixième épisode, dominé par la tristesse, la nostalgie et la mélancolie... et, bien sûr, les ténèbres, comme l'illustre la piste suivante de l'album, 'In Noctem'.

http://www.youtube.com/watch?v=Duq8L4upevo&list=RDLqmAELCSmus

Pour la seconde fois dans la saga Harry Potter, nous avons droit à une chorale. Mise à profit pour la première fois et avec brio par John Williams à l'occasion de l'épisode 3 (le fameux 'Double Trouble'), la chorale de Poudlard fait son grand retour ici, à grands renforts de paroles chuchotées pour moitié en Latin et qui n'inspirent pas foncièrement la joie de vivre (on a affaire à une sorte de berceuse à tendance macabre).

Notons que Nicholas Hooper adopte ici une approche thématique plus poussée qu'auparavant. Le 'Opening' introduit deux thèmes (celui de Dumbledore et celui des Mangemorts) que l'on entendra à plusieurs reprises dans le film et sur le CD ('Dumbledore's Farewell' et 'Into The Rushes'). Il en va de même avec 'In Noctem' ('Dumbledore's Speech' et 'Dumbledore's Foreboding').

Egalement, l'autre thème majeur du film, mais qui ne fait l'objet que d'une unique piste sur l'album, est celui de Slughorn : 'Slughorn's Confession'. Un doux et petit motif de flûte accompagne à merveille ce personnage, ce dernier apparaissant beaucoup plus sympathique dans le film que dans le livre, et que l'on devine rongé par la culpabilité (et accessoirement doublé en français par le génial Roger Carel, excusez du peu !). Hooper a très bien su retranscrire l'essence de ce protagoniste dans cette musique tour à tour touchante, tendre et teintée d'une certaine bonhomie.

Enfin, autre thème récurrent dans le film (mais qui ne fait là aussi l'objet que d'une seule piste sur l'album), celui de 'The Drink Of Despair' qui se fait entendre dans les moments où Harry est complètement désœuvré (dans les toilettes après le duel avec Malefoy et dans la caverne quand Dumbledore se tord de douleur). Une piste assez inquiétante et qui met mal à l'aise avec ses cordes plaintives et ses sonorités torturées. Peut-être les scènes les plus glauques de la saga.

Mais la musique d'Harry Potter 6 n'est pas que tristesse et mélancolie ! Par contre, il faudra clairement faire une croix sur l'action. A l'exception de deux petites pistes relatives au quidditch qui reprennent au passage le thème du 'Quidditch, Third Year' du prisonnier d'Azkaban ('Ron's Victory' et 'Of Love And War'), tant la B.O. que le long-métrage jouent sur les ambiances et les relations entre les personnages. Ce qui n'est pas plus mal en fin de compte quand on sait ce qui attend nos héros dans le diptyque Harry Potter 7.

Avant cela, Harry Potter 6 met l'accent sur les amourettes de Harry, Ron et Hermione, et ce ne sont pas les nombreuses pistes du CD s'y référant qui diront le contraire ! 'Ginny' introduit le Love Theme du film dans ses trente premières secondes avant d'embrayer sur une reprise extrêmement classique du 'Hedwig's Theme'. La piste phare dans le domaine reste bien sûr 'Harry and Hermione', suivie de très près par 'When Harry kissed Ginny' et sa guitare romantique. Au passage, poussons un gros coup de gueule concernant les titres des pistes des B.O. Harry Potter qui, depuis le quatrième épisode, racontent quasiment toute l'intrigue des livres et films ('X's death'). Merci pour ceux qui n'ont pas lu les pavés !

Autrement, comme à son habitude, Hooper livre de bonnes compositions comiques et légères (dans l'esprit du 'Professor Umbridge' de Harry Potter 5), que cela soit 'Living Death' pour l'amusante scène du cours de potions, 'Slug Party' et ses rythmes jazzies, la deuxième partie de 'The Book' où Harry est sous l'influence d'une potion qui n'est pas sans rappeler un état d'ébriété, le furtif 'School!' et enfin les endiablés et irish 'Wizard Wheezes' et 'The Weasley Stomp' qui, de manière surprenante et regrettable, ne sont pas utilisés dans le film (mais on devine qu'il s'agit de l'hymne du magasin de farces et attrapes des jumeaux Weasley qui, dans le film, est rythmé par la piste 'Fireworks' de Harry Potter and the Order of the Phoenix).

http://www.youtube.com/watch?v=LqmAELCSmus

En parlant d'irish, ne passons pas sous silence le solennel et réussi ode funèbre, 'Farewell Aragog' qui, couplé avec les images de toute beauté de Bruno Delbonnel, donne lieu à une jolie scène très carte postale (Slughorn prononce un discours tandis que Hagrid pleure et que Harry compatit à la douleur de son grand ami).

Enfin, on attaque la pièce de résistance avec sept pistes situées vers la fin de l'album, allant de 'Journey To The Cave' à 'The Friends' et qui accompagnent le final de ce sixième long-métrage. On déplorera en passant le fait que certaines musiques entendues dans le film ne figurent, une nouvelle fois, pas sur le CD (à quand des éditions plus complètes, bon sang ?!!), en particulier la fuite des Mangemorts guidés par le fameux Prince de Sang-Mêlé...

Nous avons déjà évoqué le poignant 'The Drink Of Despair' mais s'il y a bien une seule et unique piste qui résume toute la B.O. de Harry Potter 6, c'est sans conteste 'Dumbledore's Farewell'. Celle-ci fera d'ailleurs une petite apparition 'caméo' dans la musique du huitième et dernier film (mais pas dans l'album encore une fois !) lors d'un flashback relatif à Dumbledore.

Et pendant que nous en sommes aux incontournables de l'album, nous apprécierons aussi 'Malfoy's Mission' qui permet d'entremêler le thème des Mangemorts à un sombre petit motif de flûte et de piano associé à Drago Malefoy pour les scènes où il déambule dans le château tel une âme en peine chargée d'une inquiétante mission (d'où le titre).

Pour résumer, le bilan est plus que positif concernant la musique de Harry Potter and the Half-Blood Prince. Nicholas Hooper cède de temps en temps aux travers qui ont agacé dans la B.O. de l'opus précédent mais un réel effort a été fait ici. Bien qu'extrêmement critiqué en terme d'adaptation, ce sixième épisode n'en demeure pas moins un bon film, bien construit, bien réalisé, bien interprété, et sûrement l'un de ceux dont les identités visuelle et musicale sont les plus en symbiose, derrière Harry Potter and the prisoner of Azkaban.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 03/10 - その改訂 Mitchell Tijsen, 提出された (オランダの)
Het liefste schrijf ik alleen maar goede recensies voor scores.
Het is altijd leuk om positieve te formuleren zodat andere er wat aan hebben en misschien de score wel gaan kopen vanwege al die positieve reacties. Maar helaas schrijf ik ook recensies om mensen weg te houden van een eventuele koop, dit is zo’n recensie die helaas een negatieve inhoud bevat, dus mocht u geen zin hebben dat uw score afgekraakt gaat worden kunt u beter niet verder lezen.

Harry Potter kwam in de jaren 90 uit, het boek brak alle records in Engeland en later over de hele wereld. Nu kent iedereen de naam Harry Potter en iedereen heeft wel eens wat filmmuziek gehoord. Het Harry Potter Thema is 1 van de beste thema’s allertijden geworden zeker als het gaat om populariteit, magisch en de originaliteit. Maar nu spreek ik over de 1ste 3 delen, daar valt veel positiefs over te vertellen. Met John Williams aan het roer ging het allemaal perfect, hij maakte prachtige muziek voor de 1ste 3 delen. Vooral met Harry Potter and the Chamber of Secrets trok hij mijn aandacht, dit is dan ook de beste Harry Potter score tot nog toe en dat zal vast zo blijven. Met Williams aan het roer was er geen reden tot paniek, hij bracht ons emotie, actie en magie en hij tilde de film op een hoger niveau. Echter bij Harry Potter and the Half Blood Prince sloeg de nieuwe componist Nicholas Hooper totaal de plank mis en bracht hij een score op de markt die ik met afschuw luister.

De muziek van de nieuwste Harry Potter film is erg leuk maar totaal niet Harry Potter.
Het blijft voor mij een raadsel waarom deze man de componist is voor Harry Potter, zijn muziek is slaapverwekkend en helemaal niet mooi. Veel mensen zullen mij nu raar aan kijken omdat er nog best veel positiefs over deze scores geschreven is. Maar niet bij Mitchell Tijsen, integendeel ik vind deze score de slechtste Harry Potter score. De film was ook niet leuk maar de muziek kan de film op een hoger niveau tillen zoals Williams dat altijd deed bij de eerste 3 delen maar Hooper keert het verhaaltje om en maakt de film alleen nog maar minder interessant en dat is eeuwig zonde. Hedwig’s Theme lijkt niet meer te bestaan en is nou opeens Ginny’s Theme geworden, welke idioot dat verzonnen heeft weet ik ook niet maar het zij zo. Williams heeft het hoofdthema gebaseerd op de prachtige witte uil van Harry Potter maar ook dat lijkt Hooper totaal te negeren. Williams mag trots zijn op zijn muziek en mag boos zijn op wat er van zijn thema’s over is gebleven want het aandeel wat hij heeft op de nieuwste Potter is 0,05 %. Zijn thema is maar 2 keer in de hele film voorbij gegleden en dat terwijl het een heerlijk thema is om meer te gebruiken. Ook Desplat vond het vreselijk dat het thema zo weinig gebruikt is, dat zegt alweer genoeg over de professionaliteit van meneer Hooper. Natuurlijk is het moeilijk om Williams te evenaren, dat is namelijk onmogelijk, maar ik weet zeker dat Desplat het beter gaat doen en Doyle maakte er ook wat leuks van. Hooper kan dit niet en is duidelijk te onervaren voor zo’n groot project als Harry Potter.

Hooper had alle tijd voor deze score, hij had geen andere projecten erbij lopen en nog levert hij een zooitje op die ik beter bij het grofvuil kan gooien, en dat terwijl Williams en Doyle maar een paar maandjes hadden. Doyle kreeg ook weinig tijd en Williams deed Catch me if you Can + The Chamber of Secrets vrijwel tegelijk dit zegt ook wel iets over Hooper dat hij gewoon geen inspiratie meer had. De enige reden waardoor ik deze score zou willen kopen is omdat hij bij mijn collectie leuk staat en omdat er 1 mooie track op staat. Ik heb het over ‘Journey to the Cave’ dat is een heerlijk nummer maar daar blijft het bij. Er staan belachelijk veel nummers op deze score waarvan er 20 niet om aan te horen zijn, ze zijn misschien wel aardig maar ze zijn niet voor Harry Potter geschikt. Hij probeert magie te creëren maar helaas lukt dat niet! Door instrumenten zoals een xylofoon erbij te halen hoeft dat niet te zeggen dat je gelijk al iemand zijn aandacht heeft, als je er dan nog een leuke thema bij verzint zou het leuker zijn maar nee hoor, Hooper doet er vrijwel niets leuks mee. Met thema’s zoals The Weasley Stomp en The Friends raakt hij mij totaal niet, ik krijgt er geen kippenvel van en ik vergeet dat die score op staat. Oh denk ik dan, de score is alweer afgelopen! The Order of the Phoenix had nog wel thema’s die nog luisterbaar waren maar hier slaat Hooper volledig de plank mis!

Het is zonde wat hij met deze score heeft gedaan, hij had er namelijk veel meer uit kunnen halen. Misschien dacht hij dat als hij het zwerkbalthema terug kon halen hij meer aandacht zou trekken van de Williams-fans, maar dat antwoord is ‘nee’. Hij brengt ons niet het spectaculaire zwerkbalthema uit deel 1 en 2 maar uit deel 3. Williams maakte hier nog een Potter track van met veel magie, bij Hooper klinkt het alsof het uit een game komt…jammer!
Ik kan nog 4 bladzijdes schrijven met veel kritiek maar daar heb ik niet zoveel zin in, laat het een les zijn voor Nicholas Hooper dat hij zijn gezicht nooit meer vertoont bij zulke grootschalige projecten want hij kan ze gewoon niet aan. Ik ben nooit zo hard geweest in het geven van commentaar maar het gaat me hier heel makkelijk af. Het is een schande dat deze man 2 Potter films heeft kunnen voorzien met zijn kermisgeluiden.

Ik mis John Williams bij de Harry Potter wereld, nu Alexander Desplat erbij komt heb ik weer hoop door zijn geweldige score voor The Golden Compass, ik weet zeker dat hij het beter zal doen dan Nicholas Hooper. Hij is zelf afgetreden en dat is een slimme actie van de man, met Desplat aan het roer weet ik bijna zeker dat het toch een aangename score zal worden al blijft het jammer dat Williams het niet doet, maar wie weet voor part 2.
The Half Blood Prince geef ik een 3.
2 punten gebaseerd op de leuke filmmuziek (ik moet maar wegdenken dat het voor een magische film is bedoelt) en 1 punt voor het nummer ‘Journey to the Cave’. Jammer dat ik zo’n recensie moet schrijven maar het is soms nodig.

Mochten mensen een hekel hebben aan mijn negatieve recensie kunnen ze me mailen, ik blijf bij mijn standpunt dat Harry Potter deel 6 verknalt is door de muziek, de muziek is saai, totaal niet Harry Potter en het blijft niet hangen. Een 3 is misschien wel heel laag maar ik hoop hiermee te zeggen dat Hooper niet thuis hoort in de Harry Potter wereld die J.K. Rowling zo mooi bedacht heeft!
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 06/10 - その改訂 Tom H., 提出された (オランダの)
Deel zes van de Potter-saga vond ik persoonlijk het beste boek van de hele reeks; niet zo langdradig als haar voorganger, geen hoopje bij elkaar geveegde clichés zoals haar opvolger. Ik had dus grote verwachtingen voor de film en al zeker voor de score. Nicholas Hooper had een degelijke, maar niet al te verrassende score gecomponeerd voor “The Order of the Phoenix” en het was dus met enige ontgoocheling dat ik het nieuws aanhoorde dat de componist ook deel vijf voor zijn rekening zou nemen. Nu ja, gedane zaken nemen geen keer. Misschien zou de componist wel zijn lessen getrokken hebben uit de vele reacties die op zijn prestatie in de pers verschenen? Of misschien helemaal niet? Het was dus met een bang hart dat ik de soundtrack in mijn stereo propte. Het feit dat David Yates de film had geregisseerd, deed me het ergste vermoeden. Korte montage, oeverloos gezeik en actiestukken die worden gekortwiekt of worden weggelaten. Ik ben niet erg met de man opgezet. Anderzijds beloofde interviews met cast en crew veel goeds. “De beste van de zes film ooit”, “Harry wordt volwassen” enz… Stiekem hoopte ik op grof geweld, schetterende kopers, opzwepende strijkers en een gigantisch koor dat me van mijn sokken zou blazen, een Shore-eske vertoning op zijn minst, doorspekt met de nodige flair die Williams voor de reeks in gedachten had. Ah ja, Harry wordt verliefd, dus was het voor de makers een kleinigheid om ook het prachtige liefdesthema uit “The Goblet of Fire” ergens de film in te smokkelen. Nog nooit kon ik zo goed een score voorstellen. Ik neuriede hem al mee in de douche. Maar het werd geen van dit alles…

Hooper koos ervoor om al mijn ideeën overboord te gooien. Geen grootsheid, geen pompeusheid. De score is zeker degelijk maar overstijgt nooit de alledaagsheid van andere, recentelijk gepubliceerde filmmuziek. Het begint nochtans veel belovend. De opening van film vijf start met tollende strijkers die langzaam uitdeinen tot een niet onaangename melodie met zachte sopranen en een opbouwende percussielijn die wat ondergemixt wordt. Maar naarmate de eerste minuten van ontzag wegebben, breekt Hoopers actiethema door die grenst aan banale underscore. “In Noctem” is een mooie track zonder meer, doet erg liturgisch aan, doet zelfs denken aan “The DaVinci Code” maar mist ballen. Het is allemaal zo braafjes. “The Story Begins” is eveneens oppervlakkig. Er is een mooie blazerspassage, maar daarnaast rommelt de componist maar wat aan. “Ginny” is van hetzelfde laken een broek. “Hedwig’s Theme” komt even de kop op steken, maar daar blijft het dan ook bij. Het absolute dieptepunt van de score is toch de jazzinvloed die Hooper bij komische momenten wil introduceren naar analogie met Williams superieure inbreng voor “The Prisoner of Azkaban”. Opdracht alweer mislukt. “Wizard Wheezes”, “School!” en “The Slug Party” zijn vervelende tussendoortjes die de sfeer helemaal breken.

Qua magie slaat Hooper ook de bal mis. De kinderachtige ritmes van “Living Death” bijvoorbeeld zijn tenenkrullend. Je vraagt je af hoe deze film de meest volwassen Potter-film ooit kan zijn? Het Glochenspiel en de xylofonen zijn ronduit vermoeiend. De liefdesthema’s “Harry and Hermione” en “When Ginny Kissed Harry” zijn weer erg “New Age” en geen van hen bezit de warmte en de schoonheid van “Harry in Winter”. Een gemiste kans! Ook Harry’s aartsvijand krijgt een eigen thema. “Malfoy’s Mission” is zeker niet mis maar mist ook hier volwassenheid en doordachtheid. Gelukkig maken de thema’s van de Quidditch matchen veel goed. Williams’ viernotig motief klinkt heroïsch en moedig en staat in groot contrast met Hoopers springerige strijkers en hopeloos optimistische toon. De thematiek is terug te vinden in “Ron’s Victory” en “Of Love and War”. De Ierse invloed komt ook weer in de composities teruggeslopen. In “Farewell Aragog” komt een haast Hornerachtig themaatje de kop op steken. Heel vreemd! Doet wat denken aan een kruising tussen “Legend of the Falls” en “Last of the Mohicans”. Ook in “The Weasley’s Stomp” zijn Keltische elementen terug te vinden. En dan hebben we nog het heroïsche einde van deel vijf. Laat ik het zo zeggen; dit is geenszins de climax die ik verwachte. Hooper blijft zo vaag, de statements zijn zo low key dat het aan de nodige punch ontbreekt. Wat een hoogtepunt kon zijn, valt magertjes uit. Dit kan zo veel beter. Echt een gemiste kans! Nog erger is het feit dat de dood van Dumbledore wordt ondersteund door een melodie die sterk lijkt op John Debney's score voor 'Dragonfly'. Wenkbrauwengefrons alom! Gelukkig zijn er een aantal tracks die zeker het beluisteren waard zijn. “Dumbledore’s Speech”, “Inferi in the Firestorm” en “Journey to the Cave” zijn heel mooie en degelijk gecomponeerde tracks die gemakkelijk in het oor liggen en zeker de agressie en de spanning die ik in gedachten had beantwoorden. Maar de nummers zijn zo kort dat wanneer je goed en wel in de sfeer komt, de compositie eindigt.

De soundtrack voor “Harry Potter and the Half-Blood Prince” is een teleurstelling. De magie ontbreekt of is zo kinderachtig dat het beschamend wordt, enige degelijke thematiek ontbreekt en de muziek blijft gewoon te braaf. De score mist de heimelijkheid, de kracht en de grandeur om echt te overtuigen. Oppervlakkigheid blijft troef. Boven alles is deze soundtrack de teleurstelling van 2009 en kan ik met de goede kritiek niet echt instemmen. Ja, het is een degelijke score, en ja, het is goed gecomponeerd, maar het mist alle punten waarop ze een echt memorabele soundtrack zou kunnen worden. Oppervlakkig en braafjes is de score niet echt het resultaat waarop ik gehoopt had. Volgende keer beter!
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 08/10 - その改訂 Thomas Tahon, 提出された (オランダの)
Deel zes van de fenomenale Rowling-reeks vind ik persoonlijk een van de mooiste. We krijgen veel beschrijvingen over het leven in het kasteel zelf, leerlingen die lessen bijwonen en gewoon hun alledaagse ik zijn. Dat is zalig om te lezen. Ik keek lang uit naar de film, maar ik ben toch een ietsie pietsie op mijn honger blijven zitten. Het script was namelijk rampzalig teleurstellend, doordat belangrijke scènes weggelaten werden (gevecht in het kasteel)en onbestaande scènes toegevoegd werden (station, het Nest in brand). Maar ja, zo heeft elke film wel wat zeker? Die weggelaten/toegevoegde scènes zullen er geweest zijn voor de mensen die de boeken niet hebben gelezen, maar toch de film wilden zien. Zo zouden ze beter kunnen volgen.

Met opnieuw Nicholas Hooper als componist was ik benieuwd wat ik nu precies kon verwachten. Hij brak volledig met de stijl van zijn voorgangers, wat mij op momenten kon bekoren. Net als in "Harry Potter en de Orde van de Feniks" mocht hij er opnieuw enkele nieuwe thema's insteken, al vond ik ook dat hij het mooie werk van Williams deze keer niet meer links mocht laten liggen.

In "Opening" horen we al onmiddellijk een klein stukje 'Hedwig's theme, maar dat wordt onmiddellijk afgebroken en vervangen door een koor. De donkere sfeer zet onmiddellijk de toon voor de rest van de film. In deze track hoor je al onmiddellijk enkele strijksolo's, iets wat toch typerend is voor Hooper, vind ik. Een mooie opener, naar mijn mening.

"In Noctem" komen we onmiddellijk het koor terug tegen. Dit koor is een echte meerwaarde in deze filmmuziek. Ze zingen in mineur en geven perfect de gevoelens weer die in de film zullen overheersen.

Ook "The Story Begins" is een van de betere tracks op de CD. Wie de film gezien heeft zal zich ongetwijfeld de beelden herinneren die op het scherm verschenen toen deze muziek werd afgespeeld. Daarna volgt "Ginny". Dit hoorde een romantische track te zijn, maar is dit slechts de eerste halve minuut. Daarna volgt 'Hedwig's theme' terug en wordt de track vrolijk afgesloten. Harry arriveerde in het Nest en voelt zich net terug thuiskomen. Dit is duidelijk aan de muziek te horen.

"Snape & The Unbreakable Vow" is de eerste anderhalve minuut een eerder eentonig nummer. Daarna komt er toch lichtjes verandering, want de gevoelens van de personages krijgen hier een andere wending. Met "Wizard Wheezes" wordt de sfeer brupt over een andere boeg gegooid. We komen in de winkel van Fred en George terecht, waar aangename verbazig, plezier en gelach de negatieve gevoelens van de vorige scène overheersen en naar de achtegrond duwen. Hooper maakte gebruik van de jazz-stijl (in eerdere films al gebruikt) om deze opzwepende gevoelens weer te geven. Knap gedaan, maar niet echt mijn ding.

In de tracks die volgen, verwateren de knappe ingevingen van Hooper een beetje. Het zijn meer overgangsfragmenten waar de aandacht een beetje verwaterd. Al mag "Living death" er nog wel wezen. Maar toch opvallend is die afwisseling tussen goeie en minder goeie tracks. Hooper heeft blijkbaar moeite om zijn goeie niveau een tijdje vast te houden.

In "Ron's Victory" komt er terug leven in de brouwerij. Hooper gebruikt dezefde strijksolo die hij eerder gebruikte in 'Flight of the order of the phoenix" (deel 5). In de film haalt Ron de ene klasseflits na de andere boven in het Zwerkbal, wordt hij de held van Griffoendor en kust hij in feestgedruis Belinda (Kben haar Engelse naam even kwijt). Dit is een grote klap in Hermeliens gezicht en ze ontvlucht de rest om in een nabijgelegen lokaal uit te huilen. Harry komt haar troosten. Een (veel te) sobere romantische (de tweede) track. Het derde liefdesthema "When Ginny kissed Harry" toont geen verbetering. Te sober. Niet goed genoeg.

De eerstvolgende tracks die volgen zijn opnieuw van een te laag niveau. Ze kunnen niet boeien, terwijl dit bij Williams wel bijna altijd het geval was. Met "The Killing of Dumbledore" krijgen we terug het grotere werk te horen. Het niveau krijgt een duw omhoog en de oortjes zijn weer een en al concentratie!

De absolute topper van "Harry Potter en de Halfbloed Prins" is ongetwijfeld "Dumbledore's Farewell". Wie hier geen krob in de keel krijgt, moet een hart van steen hebben, als hij er dan al een heeft. De samenhang van leerlingen, leerkrachten en vechters is gewoon prachtig om te zien. Zet daar deze muziek op en je krijgt een van de beste beelden in de Harry Potter-reeks.
Ook de voorlaatste track "The Friends" is een topper op de CD. Een droevig einde, treurnis om de dood van Dumbledore, maar de vriendschap blijft. Zolang deze vriendschap tussen deze drie beste vrienden overeind blijft, is er een kans om Sneep en Voldemort te wreken.

Als afsluiter toch terug een vrolijk liedje, kwestie van de bioscoopgangers ervan te overtuigen dat het niet allemaal even duister was. "The Weasley Stomp" is hiervoor een ideale track.

Mijn top 5:

1. Dumbledore's Farewell
2. The Friends
3. The Story begins
4. The Weasley Stomp
5. Opening

Ik las onlangs op deze site, dat de producer van de Harry Potter-films onderhandelt met John Williams om de muziek te maken voor de afsluitende film(s). Hooper heeft namelijk bekend gemaakt meer tijd te willen doorbrengen met zijn familie. Dit is gewoon fantastisch nieuws. We kijken uit naar november 2010...
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 07/10 - その改訂 Marc Chauvin, 提出された (フランス語)
(Attention, cette critique contient un Spoiler !)

Nicholas Hopper rempile donc pour une deuxième fois sous l’impulsion du même réalisateur David Yates .
L’idée de retrouver Nicholas Hooper pour ce nouvel opus musical n’avait rien de vraiment emballant pour être tout à fait honnête, car son Harry Potter and the Order Of Phenix manquait cruellement d‘inspiration, de souffle et de magie ! Sans être non plus catastrophique, sa partition n’était pas ceci dit une réussite. Perdue, la magie et l’univers d’Harry Potter au détriment d’un score sans réelle épaisseur et sans réelle idées musicales.
Il faut dire que jusqu’à présent, le compositeur n’avait écrit que pour des documentaires et des téléfilms, ce qui ne le prédestinait en rien à composer pour ce genre de production. Cela me mène à dire que Nicolas Hooper n’était pas le compositeur qu’il fallait pour Harry Potter ! Cette déclaration ne prétend pas que Monsieur Hooper est un mauvais compositeur mais montre les insuffisances et les limites d’un artiste qui ne correspondait pas au projet .
Alors, que dire de ce nouvel opus musical d’Harry Potter mis en musique par Nicolas Hooper ?
Et bien, sans sauter à pieds joints ou tomber à genoux, il semble que le compositeur ait fait un réel effort depuis son précédent score pour Harry Potter. La première constatation que l’on peut faire, est que l’inspiration qui faisait défaut avant, à été réparé.
Le traitement musical est donc plus approfondi, rehaussé par une partition plus colorée et introspective.
L’ambiance générale de ce nouveau score se veut résolument sombre et mystérieux illustrés dès la première piste qui mise sur l’idée de la menace.

Dans « In Noctem », Nicholas Hooper introduit un chœur d’enfants (chantant un texte en latin) aux accents funèbres et mystérieux assez réussie. « In Noctem » est en fait représentatif de ce qui semble être une des bonnes surprises de ce score , à savoir l’utilisation d’un chœur apportant un impact émotionnel et sensitif indéniable à l’image.
C’est uniquement à partir de la piste 4 « Ginny » que l’on peut entendre le fameux thème d’Harry Potter composé par John Williams. Nicholas Hooper en fera une légère petite variation vers la fin.
Dans « Whizard Wheezes » le compositeur se « lâche » en introduisant une ambiance totalement jazzy/swing assez rythmée. Le procédée est sympathique et honorable mais un peu scolaire.

Les passages les plus réussis de l’album concernent les moments intimes entre les personnages , que cela soit dans « Harry and Hermione » ou « When Ginny Kissed Harry ». Nicholas Hopper propose des morceaux délicats et subtils empreints d’une certaine émotion. Cela sera aussi le cas avec l’assez beau « The friends », un passage à la fois émouvant et lumineux plutôt gracieux. Un autre morceau assez intéressant vient conforter le tout avec « Farewell Aragog ». Le compositeur délivre un passage empreint de solennité.

Dans au autre registre, si Nicholas Hooper arrive à installer une ambiance sombre et tendue pour certaines pistes, elles manquent cependant véritablement d’ampleur. En effet, la plupart de ces morceaux ne présentent aucune réelle progression dramatique et aucun véritable déchaînement orchestral vient clore l’affaire. On retiendra cependant certaines pistes assez bien foutue comme « Inferi in the Firestorm » sans doute, un des morceaux les plus flippant de tout le score ou encore « Into the Pensieve » .

Au final, Harry Potter and the Half-Blood Prince s’avère être une bonne surprise comparé au précédent Order of Phénix ! La partition de Nicholas Hooper est bien plus travaillée et ambitieuse et dévoile tout un panel de couleurs et d’émotions. Le compositeur a su capter l’ambiance et l’atmosphère régnant dans le film.
Ceci étant dit, on pourra regretter tout de même un score qui ne décolle jamais vraiment, faute à des thèmes et des mélodies qui restent trop en surface car pas développés (Il faut dire que la plupart des pistes ne dépassent pas 2 minutes ). Le compositeur se contente juste d’appliquer ses mélodies sans leur donner le souffle et le développement nécessaire. Il aurait fallu que Nicholas Hooper les fasse évoluer et leur donner ainsi une plus grande ampleur, ce qui aurait grandement apporté un impact émotionnel en plus à des scènes d’actions et dramatiques capitales .Je pense notamment à la scène de la mort de Dumbledore. Si, musicalement, l’émotion est là, cela reste timide. Du coup, au lieu d’avoir un score aux accents réellement dense et épique, on reste plus dans un cadre parfois « monotone ».
On aurait aimé aussi entendre de vrais thèmes mémorables, de vrais thèmes symphoniques et grandioses ce qui n’est pas vraiment le cas à l’écoute de cette partition un peu trop « sobre » pour ce genre de production.
Ces dernières réserves ne doivent pas ceci dit gâcher l’écoute de cette partition intéressante et vraiment honnête, qui à l’image du film, se fixe sur une approche plus adulte et plus moderne .

On attends donc de pied ferme Nicholas Hooper pour les deux prochains films Harry Potter, en espérant qu’il continue sur cette lancée et surtout qu’il crée enfin une véritable œuvre symphonique qui s’impose ! Une œuvre qui en ait quand même un peu plus dans les tripes !
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 08/10 - その改訂 Mario Pons, 提出された (スペイン語)
No hay duda de que Harry Potter y el Misterio del Príncipe es una franquicia actual, aunque quizás los lectores no acaben de alegrarse, lectores entre los cuales me incluyo, pues escenas que deberían haber salido obligatoriamente para conocer más sobre la posterioridad han sido invisibes en el film. No obstante, volvamos a la parte musical del film,una banda sonora que Nicholas Hooper ha mejorado y alargado respecto a su anterior entrega. Hablaremos de unas pocas canciones, que sin duda no hay semejanza con las de John Williams, fantástico compositor que decidió parar en la tercera entrega, y no volver más, aunque rumores hacen figurar que volverá para la última entrega, cosa que realmente deseo. Pero Nicholas Hooper no queda atrás. Este compositor que no ha hecho Soundtracks que digamos "fuertes", parece poder llegar a pisar los talones a John Williams en este film, cosa que no pudo hacer en la quinta entrega.

Empezamos con Opening, que con un toque mágico y "choral" hace una canción extraña y sentimentalista que consigue llegar a la mente como algo relacionado con la tristeza. Una buena pieza, sin duda, para un comienzo.

Quizás una de las más parecidas a John Williams, puesto que se usa su tema principal de Harry POotter es la de "Ginny" que comienza con una especie de "Love Theme" al que le sigue el tema principal y mágico de (que ¿quien no lo conoce?) Harry Potter, con una variación final que no desagrada.

Seguramente, para mí, en mi opinión, una de las mejores piezas siguiendo la línea musical del famoso mago y su ambiental alrededor, es la de Living Death. Una pieza con toques mágicos y agudos, y muy bien relacionados entre sí. En mi opinión, la mejor pieza del disco junto a otros, que no desagrada escuchar, excepto su final un poco lento y algo monótono, cosa que en una canción de 1:55 de duración, tal vez no debería ocurrir.

Ron's Victory; otra pieza bastante buena con un comienzo misterioso y agradable de escuchar al que prosigue un tema de acción divertido, que utiliza una pequeña ppieza de John Williams (que se encuentra en la tercera entrega; Quidditch, Third Year) y que consigue recibir una reputación agradable de escuchar también.

Sin duda, junto a Living Death, la mejor pieza también que se encuetra en el álbum es "Journey to the Cave", pieza realmente exquisita que comienza con una petición bastante bien instrumentalizada, al cual prosigue un tema de "Preparación", con toques directos y flojos que acaban con una pequeña pieza fantástica y admirable, (los mejores 30 segundos del álbum) que muestra un gran paraje y consigue sintetizarlo muy bien. Lástima, del final monótono, lento y muy triste de acordes a los que llega al final de la canción.

Por último, para no alargarme me quedaré con "The Weasley Stomp", variación alargada, no mejor que la anterior, pero que le llega a los talones, de "Fireworks". Toques ritmosos a los que le acompañan una musica pegadiza y "festivalizada", con toques lentos y suaves a la mitad del tema, una pieza agradablemente conseguida para finalizar el álbum.
No es una obra maestra, pero és sin duda, un álbum que no deja de desear de obtener.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 07/10 - その改訂 Michiel van Laarhoven, 提出された (オランダの)
Na het de wat mindere Potter-score voor 'Harry Potter and the Order of the Phoenix' keert componist Nicholas Hooper terug voor het zesde deel in de Harry Potter franchise, 'Harry Potter and the Half-Blood Prince'. Het grote probleem van Hooper keert hier ook weer terug. 'The Half-Blood Prince' bevat net als 'Phoenix' enkele prachtige nummers, maar die zijn gecompenseerd met een aantal spuuglelijke nummers die totaal niet bij de hele Pottersfeer passen. Wat ook jammer is is dat Hooper totaal geen gebruik maakt van de thema's die verzonnen zijn door Patrick Doyle ('Goblet of Fire') en John Williams ('Philosophers Stone', 'Chamber of Secrets' en 'Prisoner of Azkaban'). Hierdoor verliest de serie zijn continuïteit, moet ik zeggen.

Toch liet Hooper voor deze score in het nummer "Ginny" "Hedwig's Theme" terugkeren precies in de Williams-stijl. Dat was erg leuk om te horen. Maar net zoals bij 'Order of the Phoenix' zitten er weer een aantal nummers bij die soms goed verzonnen zijn en, in het geval van "Farewell Aragog", soms zelfs prachtig zijn, maar gewoon niet goed bij de Pottersfeer passen. Ook zitten er nummers bij die nogal ongeïnspireerd en tenenkrommend zijn, zoals "The Weasley Stomp", "The Living Death" en "Ron's Victory". Maar wat het nu zo moeilijk maakt om Nicholas Hooper te beoordelen met zijn Pottermuziek is dat hij, ondanks de ronduit lelijke nummers en de nummers die gewoon niet bij Harry Potter passen, hij ook enkele prachtige nummers gecomponeert heeft die juist een erg sterke toevoeging zijn in de filmmuziek van de franchise. Hiermee verwijs ik naar "Slughorn's Confession", een thema dat je echt raakt, het mysterieuze "Dumbledore's Speech", het duistere "Malfoy's Mission" en een mooi, emotioneel themaatje, "Harry & Hermione". Verder mag ook de muziek die in de grot-scènes wordt afgespeeld er zijn en die geven de Potter-franchise zelfs een epische sfeer.

Ondanks dat deel 5 en 6 dezelfde componist hebben, valt het mij op dat het twee compleet verschillende cd's zijn. Deel 5 is erg ingetogen en duister, terwijl deel 6 een stuk vorlijker, maar ook stukken epischer is op sommige gebieden en hier en daar zelfs emotioneel ("Dumbledore's Farewell"). Dit maakt 'Harry Potter and the Half-Blood Prince' een rijkelijk, maar toch wisselend album; sommige nummers zijn ronduit slecht, maar weer andere nummers zijn gewoon prachtig. Gezien dit de laatste Potterscore is voor Hooper, wil ik concluderen dat hij toch wel echt de minste componist is van de drie Pottercomponisten. Daarom ben ik blij dat hij is opstapt en ondertussen heb ik hoge verwachtingen van Alexandre Desplat die de volgende Potter gaat componeren.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 10/10 - その改訂 Matys Mith, 提出された (フランス語)
Quand j'ai su que Nicholas Hooper allait s'atteler sur un nouvel Harry Potter, je me suis tout de suite dit que ça allait être meilleur que L'Ordre du Phénix. Il est que certaines orchestrations du 5ème film n'étaient pas assez riches au point même de sous-estimer certaines images...
Mais sur le Prince de Sang-Mêlé, Hooper ne refait pas la même erreur. Dès la première écoute, on sent que le compositeur a mûrit et qu'il mérite sa place parmi les meilleurs compositeurs de notre temps.

Dans 'Opening', on entend le 'Hedwig theme' de John Williams joué par un célesta qui rappelle les B.O de Williams sur les premiers films. Viennent ensuite les cordes mélancoliques illustrant l'atmosphère de cette nouvelle aventure: angoissante et annonciatrice d'événements pas très joyeux...Il y a même un coeur d'enfants,ce qui icontestablemen une nouveauté chez Hooper qui dans le précédant film nous avait habitué à ces coeurs tantôt graves tantôt aigus d'adultes. Les frottements de cordes (très fréquent chez Hooper) sot alors suivis de percussions massives et d'un thème pour les Mangemorts dévastant l'un des ponts de Londres. Rien que cette piste prouve que l'on ne sera pas déçu pour les morceaux avenirs.

'In Noctem',le thème de Dumbledore, est mystérieux, mélancolique et est proche du 'Libera Me' de Verdi annonçant la mort prochaine de Dumbledore et l'effet dévastateur que çela aura sur Harry. Ce thème sera repris dans 'Dumbledore's Speech', 'Dumbledore's Foreboding', 'Journey to the Cave' et 'Farewell to Dumbledore'

On n'a un thème de l'amour pour Ron et Hermione dans 'Ginny', 'Harry and Hermione' et même dans 'Of Love and War'. On n'en a une autre valsique dans 'When Ginny Kissed Harry'.

Certains passages comme 'School', ' Living Death' font oublier un moment l'atmosphère sombre de l'histoire.

Les morceaux d'actions 'Ron's Victory', 'Inferi in a fiestorm' montrent que ce Hooper est plus évolué que celui d'HP5.

'The Killing of Dumbledore' est la perfection absolue...cela dit, dommage qu'il s'arrête seulement où Rogue arrive dans la scène du film.

'The Friends', et 'The Weasley Stomp' concluent magnifiquement cet album qui est LE chef-d'oeuvre de Nicholas Hooper qui j'espère nous en offrira d'autres.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 09/10 - その改訂 Wim Minne, 提出された (オランダの)
Zoals elke film een wereld van verschil is met de vorige, zo geldt het ook met de scores van de Harry Potter - reeks. De eerste drie delen lagen min of meer in elkaars verlengde, maar werden telkens beter en beter. Deel 4 was meer een romantische thriller score, niettemin, een sterke score. Deel 5 was dan nog de minste van de reeks die episch faalde in het verzorgen van magie en romantiek, maar die enorm sterk stond in het verzorgen van spannende muziek. Ik herinner me nog het emotionele Possession en de daarop volgende track, die we hoorden toen de vrienden naar de trein stapte.

Bijwijlen was The Order of The Phoenix dus geniaal. En Hooper heeft zijn les geleerd en zet zijn werk gewoon verder. Deze keer is de score beter gelukt, is ze éénsgezinder. Dat Hooper in deel 5 niet voortdurend Hedwig's Theme gebruikte, was voor mij zelfs een pluspunt. Hier gebruikt hij dezelfde techniek: weinig Hedwig's Theme. Meer dan deel 5, maar toch ...
Hoopers echte talent horen we in Dumbledore's Farewell, Journey To The Cave, The Friends, The Story Begins, ... Stuk voor stuk sterke tracks. Minpunt van het album is dat het in het midden underscore wordt. En dus bijgevolg ook saaier om naar te luisteren. De Latijnse teksten van het koor (dat indrukwekkend goed gebruikt wordt) dragen meer bij tot de magie en mysteriositeit van Harry Potter dan alle voorgaande. Dumbledore kreeg deze keer ook een thema mee, en behoort inderdaad tot één van de beste van de reeks. Het is emotioneel, alsof voorspeld wat gebeuren zou...

Harry Potter 6 stelt niet teleur qua score, ondanks het saaie deel in het midden van de score, blijft het goed genoeg/ spannend genoeg/ emotioneel genoeg om te blijven luisteren. Hooper bevestigt hiermee dat hij wel degelijk muziek kan schrijven en dat The Order of The Phoenix eerder een dipje was, alsof hij moest presteren, wegens zijn eerste score voor een grote Hollywoodfilm. Van deze last - als die er al was - lijkt hij bevrijdt te zijn en schrijft een echt emotionele score, die niet zou misstaan bij een drama. Hooper krijgt van mij nog een kans, voor de laatste twee delen van de serie.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 09/10 - その改訂 Maurits Petri, 提出された (オランダの)
Na een uitgebreide muziek-bespreking, zoals die van collega Visser, is het lastig om met wat nieuws op de proppen te komen. Echter, toch zijn er enkele dingen die nog niet genoemd zijn. Een van die dingen is het fenomenaal gebruik van het gigantische School Choir of Queen's College. Ofwel, het grote kinderkoor wat met regelmaat te horen is in de muziek. Mooi detail is dat het koor ditmaal Latijn zingt, waar in vorige films vaak liederen werden gezongen in Engels of "Zweinsteins". Maar onder andere hierdoor klinkt de muziek voller en mooier dan ooit. Het thema van Perkamentus (Dumbledore) is misschien wel een van de mooiste van alle Potter-films.

Zoals fans al weten, heeft dit deel van de tovenaarsjongen een zeer intens en emotioneel einde. Componist Hooper wist dit als geen ander en komt met enkele stukken aangrijpende filmmuziek. Mooiste voorbeeld is hiervan Dumbledore's Farewell, de beste track van het album. Hooper combineert alle pracht en praal van zijn eigen werk, van Doyle en Williams, die al eens eerder Potter hebben voorzien van muziek. Voeg daarbij een stukje hemelse mystiek, de sensationele koorsegmenten en de bloedmooie en doordachte thematiek...en je hebt een van de betere soundtracks van dit jaar. Het zal dan ook geen raadsel zijn, welke soundtrack in de eindejaars-top 10 van Filmmuziek.be hoog zal gaan scoren.

Klein ander puntje is de overdaad aan tracks op het album. Net wanneer een nummer op gang is, zal deze onderbroken worden door een soms storende overgang. Toch neem je dat allemaal voor lief. Helemaal als de prachtige muziek verder speelt....en je vaak genoeg bij de strot weet te grijpen. Een absolute topper!
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 07/10 - その改訂 Jason FLZ, 提出された (英語)
After scoring the Order of the Phoenix, Nicholas Hooper returned to score the Half Blood Prince. This is most likely due to David Yates returning. In my opinion, the soundtrack to Order of the Phoenix suffered mostly in part of it's contrast to the dark images Yate's had supplied for the film. The spritely sound just didn't fit at all, and the music was not very strong by itself (with a few good exceptions.) For Half Blood Prince, Hooper had to darken the tone of the score.

For the first two tracks Hooper immediately opens with a beautiful choir which may very well be one of the highlights of the entire series. For the Hedwig Theme, it is used sparingly, mostly making small appearances. Alot of the music for the previous is dumped as well, with the exception of 'Fireworks', leaving some small motifs for characters. The use of darker material here serves as a benefit and a detriment to the score. Positively, it does keep the mood consistent and is effective. On album, however, it slows everything down and starts to drag after a while.

Hooper's work in The Half Blood Prince is a massive improvement over Order of the Phoenix. The orchestrations and melodies are darker and the music is far more complex and emotional. That being said, the album does suffer from lack of themes or any truly interesting work outside the choral pieces.
Harry Potter and the Half-Blood Prince - 06/10 - その改訂 Michel Gregoire, 提出された (フランス語)
BO efficace mais sans grande originalité, si l'on considère le manque de thèmes.
La BO est donc bien orchestrée mais sans grande magie: ce qui est un comble pour un film d'harry potter.

その他のリリース Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009):

Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)

コレクションからのサウンドトラック: Harry Potter

Harry Potter (2002)
Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)
Harry Potter and the Order of the Phoenix (2007)
Harry Potter and the Sorcerer's Stone (2001)
Harry Potter Collection, The (2002)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)
Harry Potter and the Prisoner of Azkaban (2004)
Music from the Harry Potter Films (2006)
Harry Potter and the Philosopher's Stone (2001)
Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと