Star Trek Generations was volgens sommigen een film die de brug sloeg tussen de oude reeks (The Original Series) en de reeks die daarop volgde, "The Next Generation"; de populairste, langstlopende - met zijn 7 seizoenen - maar ook beste reeks in het rijtje. Echter ik beschouw de film toch echt wel als volwaardige "Next Generation"-film, gezien de nadruk toch vooral op die crew ligt en de mensen uit de vorige reeks eerder een gastrol spelen in de film.
Na grote namen als Jerry Goldsmith, James Horner en Cliff Eidelmann was het nu de beurt aan een onbekendere in de filmwereld, Dennis McCarthy. Ik zeg, onbekend in de filmwereld, omdat hij voor een heel deel seizoenen van de televisiereeks "TNG" de muziek heeft gecomponeerd. De producers wilden hem dan ook de kans geven om deze film te scoren, wat hij naar mijn mening (tegenover die van bijzonder vele anderen die deze score vrij zwak vinden) toch wel bijzonder goed gedaan heeft.
De muziek uit deze film is opmerkelijk anders dan die van de meest bekende scores, die van Jerry Goldsmith. En waar Goldsmith in feite niet echt veel meer deed bij films V, VIII, IX en X (respectievelijk "The Final Frontier, First Contact, Inserruction & Nemesis) dan materiaal recyleren uit zijn, allicht bijzonder puike score voor "The Motion Picture", inclusief dat overbekende thema dat ook werd gebruikt voor de serie van TNG; met alle respect voor legendarisch talent Jerry Goldsmith, - geeft Mccarthy hier wel degelijk een vernieuwende sound mee die tegelijk origineel is en ook degelijk bijzonder goed werkt. Hij maakt ook gebruik van een koor, wat in geen enkele andere Star Trek-score echt gebruikt wordt.
Het album geeft een selectie weer van 15 nummers en daarbij nog een hele hoop tracks met sound effects (zoals het geluid van deuren die open en toe gaan, de lift, de "transporter", m.a.w. leuke dingen voor een Trekkie - een "die hard" Star Trek-fan, maar voor mijn part mocht dit toch allemaal weggelaten worden, gezien ik het toch niet vind passen op een soundtrack.) Dit geeft zo'n lengte van 45 minuten, wat ik aannemelijk vind, gezien de evenwichtigheid van de soundtrack op deze manier.
De cd opent met een overture, wat ons al meteen hét thema voor de film biedt, een indrukwekkend stukje orkestraal overturegeweld wat al meteen de toon zet. Dit gaat dan over in een rustig, maar bijzonder mooi overgangstuk met koor, wat een impressionistische sfeer geeft - dit is het "thema van de Nexus (dat waar het in deze film allemaal over gaat - een bepaalde plaats in een soort nevel waar je nooit meer weg zou willen gaan als je er ooit geraakt - een soort walhalla -) wat me al meteen kippenvel bezorgde, om hierna te concluderen met terug het hoofdthema van deze film met een integratie van het originele Star Trek-motief van Alexander Courage
De impressionistische toon die je in het middenstuk van de overture kon horen zet zich ook voort in verschillende andere nummers op het album, waaraan je ook meteen weer een verschil merkt tegenover de andere Trek-scores zonder dat deze uit de toon valt.
Ook de actietracks vond ik persoonlijk bijzonder indrukwekkend: The Enterprise D is zo'n voorbeeld, met een "ritmegedreven-suspense versie van het hoofdtheme", maar vooral "out of control. The Crash" is een zeer imposante actiegedreven nummer, vooral vanaf 1:35 waar op een originele manier de piano mee gebruikt wordt als ritmemotivisch instrument, wat een bijzonder geslaagd resultaat geeft. (Horner heeft dit effect ook al eens gebruikt in een score)
In "The Nexus / A christmas" horen we een uitgebreide versie van het Nexusthema uit de overture. Hierbij moet gezegd worden dat ik het thema vooral heel erg kon appreciëren toen ik de muziek kon plaatsen in de film, terwijl het me ervoor niet zoveel zei. Echter bevestigt dit langs een andere kant ook weer de film-muzikale waarde van dit stukje muziek. (Het is wat vergelijkbaar met het impressionistische koorwerk-gemengd met synthesizerpads - in de muziek van "City of Angels" van Gabriel Yared). Het stukje bezorgt me alleszins keer op keer weer kippevel.
Een "populair" punt van kritiek op de soundtrack is vooral op het voorlaatste nummer; het betreft een scène uit de film die vrij cruciaal is in het verhaal van het Star Trek-universum omdat hier één van de belangrijkste personnages uit heel de franchise sterft. De kritiek gaat over het feit dat de muziek niet "emotioneel" genoeg zou zijn, waar ik het wederom totaal niet mee eens ben: als je de film gezien hebt, merk je dat de muziek bijzonder goed past bij de scène en de muziek en de scène & cinematografie veel te kitcherig zou worden moest deze emotioneler zijn. Tevens vind ik de kritiek ook maar vrij hypocriet, gezien deze muziek op vele vlakken net veel diepgaander en emotioneler is dan de Goldsmith-scores die me, wederom met alle respect voor de man, vaak nogal "koud" klinken en nogal "ongevoelig"; ook al werken ze functioneel nog zo goed in de film.
Mijn eindconclusie over deze soundtrack is in ieder geval bijzonder positief. De kans is bijzonder klein dat we McCarthy nog bij een langspeelfilm van dit formaat als credit voor de muziek zien staan, wat niet betekent dat deze keuze van de filmmaatschappijen die niet voor hem kiezen ook gerechtvaardigd is. De man kan bijzonder goeie muziek maken, dat is een vaststaand feit.