The Taking of Pelham 1 2 3, piano in een toiletruimte
De familie Scott, Ridley en Tony, werken altijd nauw samen tijdens nieuwe filmprojecten. Man of Fire is daar misschien het mooiste voorbeeld van, waarbij Ridley als producent optrad en Tony als regisseur. Een waar familiepact, met goede resultaten, leek gesloten. Totdat de wegen van beide heren een andere kant op gingen. De communicatie werd verbroken en zowel Ridley als Tony Scott gingen hun eigen weg. Bij Ridley uitte zich dat in een mindere productie, Body of Lies. Tony valt in 2009 door de mand, want The Taking of Pelham 1 2 3 lijkt zowaar een flop te zijn. Een standaard verhaallijntje en de te vaak geziene stijl van Tony Scott komt weer in sneltreinvaart voorbij. Alleen deze keer letterlijk!
Denzel Washington en John Travolta lijken in de film niet aan elkaar gewaagd. Travolta moet het vooral hebben van zijn ontzettend enge look, Washington speelt het grootste watje van het Noordelijk halfrond. Wanneer Travolta een metro kaapt en om de zoveel tijd mensen vermoordt, is het aan Washington om de psychopaat te stoppen. Alleen is hij slechts een nietszeggende verkeersleider.
Harry Gregson-Williams is praktisch de standaard componist van regisseur Tony Scott. Diverse goede èn slechte soundtracks passeerden de revue. Met The Taking of Pelham 1 2 3 lijkt de componist volledig de weg kwijt te zijn. Waar de muziek van Déjà Vu genoeg kracht in zich had om de film te liften naar een hoger niveau, lijkt ditmaal het tegenovergestelde bereikt te zijn. De eerste drie tracks zijn eigenlijk één pot nat: rustige tracks met nepstrijkers, veel pianosolo’s en elektronische geluidseffecten. In de track met de vreemdste naam ‘An Ass Model Named Lavitka’ trekt Gregson-Williams de doos van Pandora open. Herrie, geproduceerd door synthesizers, wordt lukraak over strijkarrangementen gemixt. En we horen muziek die met alle gemak in de film 300 had kunnen zitten. Een zielloze opeenstapeling van elektrische beats, baseffecten en tikjes. Als klap op de vuurpijl heeft de elektronica-band The Prodigy zich waarschijnlijk bemoeid met de productie. Want het nummer ‘Money Run’ had rechtstreeks uit hun oeuvre kunnen komen. Wanstaltige muziek, met een irritante gitaar erin. De rest van de tracks hebben allemaal hetzelfde probleem, het boeit totaal niet en is veel van hetzelfde. Synthesizers die over the top een vioolensemble proberen te imiteren, veel elektronica en beats, plus een piano die in een toiletruimte lijkt gestaan te hebben tijdens de opnames.
Al met al is deze nieuwe Harry Gregson-Williams, The Taking of Pelham 1 2 3, te vergelijken met muziek uit zijn eerste soundtrack van de Playstation 2 videogame van Metal Gear Solid: standaard, vlak en zonder clou. Geen moment weet de muziek je als luisteraar te raken, geen moment luister je met volledige overgave naar het schijfje en geen moment entertaint de soundtrack. Het enige pluspuntje van de muziek zijn de rustige pianosolo’s, die hier en daar enige sympathie weten op te wekken. Helaas trekt dit het slagschip niet vlot….erg jammer!