Arlington Road


映画 | 発売日: 20/04/1999 | 映画のリリース: 1999 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Bloody Boy/Neon Reprise5:51
2.Old Newspapers1:45
3.Lament for Leah3:51
4.It's Something Personal2:07
5.The Party4:46
6.He Repeats, He Repeats1:58
7.Discover Troops2:41
8.Into the Cage2:05
9.The Yearbook1:45
10.Copper Creek3:32
11.Values2:30
12.Cheryl1:09
13.The Truth Is Out There3:11
14.The Study2:05
15.What Message2:47
16.Last Day7:58
17.Stoplight Flight1:26
18.Escape4:51
19.The Bomb2:04
20.Aftermath5:31
21.Leah's Theme3:50
 67:43
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Arlington Road - 05/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
Dit is de vijfde recensie uit een tiendelige serie naar aanleiding van het overlijden van Angelo Badalamenti.

Vorige: Cousins
Volgende: Dark water

De Amerikaanse film Arlington Road is een complotthriller uit 1999, die perfect past bij de tijd waarin we vandaag leven. De film is geregisseerd door Mark Pellington (The Mothman Prophecies, Henry Poole is Here, Nostalgia), die vooral bekend werd als regisseur van muziekvideo's. De film vertelt geen waargebeurd verhaal, maar haalde wel z'n plotlijnen uit gebeurtenissen in die negentiger jaren. Critici vonden die plotlijnen echter nogal vergezocht en vonden dat afbreuk doen aan de geloofwaardigheid. Toch bleef hun waardering nog iets boven gemiddeld. In de bioscopen was de film echter een mager succes en kwam nauwelijks uit de kosten.
Het verhaal draait om Michael Faraday (Jeff Bridges), die lesgeeft aan een universiteit. Op een avond strompelt er een jongen over straat in de buurt van zijn huis. Hij heeft zware verwondingen aan z'n handen en armen, en hij brengt de jongen naar het ziekenhuis. Daar ontmoet hij zijn ouders Oliver en Cheryl Lang (Tim Robbins en Joan Cusack), die zijn nieuwe buren blijken te zijn. Ze raken bevriend en hun beide zoons ook. Maar Michael merkt wat vreemde dingen bij de buren, die niet kloppen met wat ze zeggen. Als hij dit navraagt bij een voormalig FBI-collega van zijn overleden vrouw, en bij zijn nieuwe vriendin, vinden die dat hij zich niet ongerust moet maken. Maar dat doet hij wel en met zijn pogingen om achter de waarheid te komen wordt zijn geloofwaardigheid steeds minder...

De muziek bij deze thriller, die ik jaren geleden al eens op tv heb gezien, is van Angelo Badalamenti. Als je de muziek op dit score-album beluistert zou je denken dat het eerder om een horrorfilm gaat dan om een thriller. De muziek is namelijk grimmig, grommend en rauw, met veel soundscape-achtige geluiden, elektronische effecten en creepy klanken, terwijl melodie vaak ver te zoeken is. De muziek is een combinatie van orkestrale en elektronische klanken, waarbij Badalamenti voor dat laatste aspect hulp kreeg van Tom Hajdu en Andrew Milburn, die in de wereld van de filmmuziek beter bekend zijn als Tomandandy.
Badalamenti staat bekend om z'n toch redelijk melodieuze en harmonieuze scores, waarbij de muziek veelal wat traag voortkabbelt in een dromerig soort atmosfeer. Er zijn op dit album slechts een paar tracks die in de buurt komen van die beschrijving, terwijl de meeste andere tracks toch vooral een nogal creepy kleuring hebben. De paar tracks die nog heel behoorlijk genietbaar zijn, zijn 'Old Newspapers' en 'Lament for Leah', waarin de muziek op een weliswaar vrij donkere, maar aangename manier is gearrangeerd, waarbij de muziek melodieus is en fraai harmonisch. De vierde track 'It's Something Personal' krijgt daarna al een wat grimmiger tint, maar ligt nog redelijk in het gehoor. Ook verder op het album komen een paar keer nog best wel fraaie orkestrale tracks voorbij.

Het album opent met 'Bloody Boy / Neon Reprise', die gelijk de toon zet voor de overwegende kleuring van de score. De grimmige percussieslagen en dissonante elektronische klanken maken deze opening tot een nogal ongemakkelijke luistersessie. En dat geldt ook voor verreweg de meeste muziek vanaf de track 'The Party'. Orkest en melodie zijn dan ver naar de achtergrond verdwenen en elektronische soundscapeklanken hebben het muziekpalet dan voor een groot deel overgenomen. Ook in de film is er een onderscheid, dat enerzijds bestaat uit de lieflijke omgeving van een gewone woonwijk en een gewone hardwerkende burger die daar woont, tegenover buren die kennelijk van alles in hun schild voeren dat niet pluis is, maar waar niemand in geïnteresseerd lijkt. In de film heeft dat laatste de overhand en dat horen we terug in de muziek, waarin elektronische creepy klanken de overhand hebben.

Badalamenti schreef veel meer elektronische scores, maar de meeste daarvan waren nog heel behoorlijk melodieus en prima beluisterbaar. Dat geldt echter nauwelijks voor de elektronische soundscapetracks van deze score. Die elektronische muziek dreint eigenlijk op een nogal monotone manier een beetje voort en creëert daarmee een nogal creepy sfeer, die vooral ongemakkelijk overkomt. Voor de film zal het allemaal vast wel functioneel zijn, maar als luisteraar naar de muziek los van de film valt het allemaal niet mee. Ook beide tracks op het album die aan Tomandandy worden toegeschreven hebben een hoog expirimenteel karakter, waarin het vooral draait om het creëren van een creepy sfeer.
In zijn elektronische tracks heeft Badalamenti af en toe overigens een wat typerend piano-effect toegepast, die een beetje aan de pianoklanken doet denken zoals James Horner die in zijn spannende scores toepaste.

Een aparte track is 'Last Day', waarin Badalamenti orkestrale elementen combineert met elektronische soundscape klanken. In deze lange track van bijna acht minuten past hij daarbij ook koperblazers toe, stevige onrustige percussie met een vaak wat industriële klank, strijkers en piano. Vooral de tweede helft van de track is het echter met name soundscape die de sfeer inkleurt, af en toe voorzien van orkestrale uitbarstingen. De muziek heeft in deze track een nogal afstandelijke sfeer, waarin een soort doffe galm de kleuring bepaald.
Maar de volgende track maakt Badalamenti het nog weer een stapje ongemakkelijker, met chaotische, grimmige en grillige klanken, die ook in 'Escape' opnieuw een belangrijke rol spelen. Vervolgens doet ook 'The Bomb' nog een duit in het zakje van ongemak, al is in deze track een sterke ritmiek aanwezig, die het nog enigszins verteerbaar maakt.

De beide laatste tracks van het album bieden weer de nodige verademing. De eerste helft van 'Aftermath' bestaat echter nog uit vrij minimalistische underscoreklanken, wellicht om bij te komen van de bomaanslag van de vorige track. De tweede helft is al weer wat voller en daarin horen we al weer de nodige fraaie harmonische klanken zoals we die van Badalamenti kennen. Het album sluit af met 'Leah's Theme', een fraaie orkestrale track, waarin Badalamenti teruggrijpt op de track 'Lament for Leah' op het begin van het album. De muziek heeft een wat dramatisch-weemoedige sfeer, wat in traag voortvloeiende en aangename harmonieën in muziek wordt uitgetekend. Daarmee sluit het album nog best prettig af.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller Arlington Road heeft Angelo Badalamenti een nogal grimmige, zelfs vaak creepy score neergezet, die in een gemiddelde horrorfilm niet had misstaan. Een deel van de tracks is orkestraal gecomponeerd en die muziek ligt overwegend best aangenaam in het gehoor, met fraaie harmonieën en toch ook redelijk melodieus. Het grootste deel van de score bestaat echter vooral uit nietszeggende elektronische soundscapeklanken, waaraan ook Tomandandy hun bijdrage geleverd hebben. Dan is de muziek vooral monotoon, soms minimalistisch, en bestaat die vooral uit klanken en effecten op een constante laag met underscore. De muziek is dan duidelijk niet fraai. Daarnaast zijn er nog een aantal tracks waarin Badalamenti orkestrale en elektronische muziek combineert in een arrangement waarin grilligheid en grimmigheid de boventoon voeren in een chaotische brij van geluiden. Dan wordt het toch wat ongemakkelijk allemaal. Gelukkig sluit het album af met een paar orkestrale en meer melodieuze tracks. De waardering voor het geheel komt echter niet hoger dan 47 uit 100 punten.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと