Dreamscape

Dit is de zesde recensie uit de Maurice Jarre serie.

Vorige: Toute la mémoire du monde
Volgende: Enemies, A Love Story

De Amerikaanse science-fictionfilm Dreamscape is een psychologische thriller, geregisseerd door Joseph Ruben (Sleeping with the Enemy, Return to Paradise), die ook meewerkte aan het scenario. Dat scenario is dan weer gebaseerd op twee titels van schrijver Roger Zelazny. De film kreeg een nominatie voor een Saturn Award en een Gouden Raaf op het SF-filmfestival van Brussel. De film was in de bioscopen redelijk succesvol.
Het verhaal draait om paragnost Alex Gardner (Dennis Quaid), die z'n geld verbrast met gokken en vrouwen. Toen hij nog geen twintig was, deed hij mee aan een onderzoek naar zijn helderziendheid, maar vertrok. Later komt hij terug bij zijn toenmalige onderzoeker Paul Novotny (Max von Sydow) en zijn collega Jane Devries (Kate Capshaw), die Alex nu willen gebruiken om slaapstoornissen en nachtmerries te onderzoeken, waarbij Alex verbonden wordt met de droomwereld van anderen...

Regisseur Ruben maakte steeds gebruik van andere componisten voor de scores bij zijn films en Jarre is door Ruben dan ook niet voor volgende films gevraagd, evenals overigens Jerry Goldsmith, Elmer Bernstein en James Horner, die ook maar een keer voor hem componeerden. Dat dan weer in tegenstelling tot Mark Mancina, die inmiddels drie maal met Ruben samenwerkte.

Voor deze film componeerde Maurice Jarre een volledig elektronische score, immers de tachtiger jaren waren bij uitstek zijn 'elektronische periode', toen ook zijn zoon Jean-Michel Jarre de wereld veroverde met zijn elektronische muziekprojecten Oxygene en Equinoxe.
Waar zoon Jean-Michel zich kon uitleven zonder zich aan een filmverhaal te hoeven houden, kon pa dat natuurlijk niet. Maar Maurice Jarre heeft duidelijk z'n best gedaan om een elektronische score te componeren die het filmverhaal ondersteunt. Veel van de muziek is spannend, zelfs vaak wat creepy chaotisch gecomponeerd uit allerlei klanken en toonsoorten. Door de sterke elektronische kleuring uit het begin van de tachtiger jaren klinkt de muziek wel enigszins gedateerd. Immers de synthesizers uit die tijd waren nog niet zover ontwikkeld. Toch weet Jarre er heel wat aparte klanken uit te halen.

Veel tracks op dit album bestaan vooral uit een aaneenschakeling van geluiden en klanken, met nauwelijks melodieën. Hooguit zijn er wat melodieuze motieven te horen, maar die spreken nauwelijks aan. Met name in de tracks die bij spannende scenes in de film horen is dat het geval. Die muziek is vaak nogal aan de creepy kant en zou ook prima in een b-horrorfilm passen.
Maar er is ook een track getiteld 'Love Dreams', waarin je toch iets verwacht dat meer aanspreekt. Gelukkig is dat ook zo, al verstoort Jarre dat een beetje door er vreemde klanken doorheen te gooien. Toch is met name de tweede helft van de track wel aardig, met een klankkleur die wat warmer en melodieuzer is. In de afsluitende track 'Endless Dream' komt die wat warmere kleuring weer terug, waardoor de score nog nog enigszins acceptabel eindigt.

Kortom, met zijn muziek voor Dreamscape heeft Maurice Jarre een volledig elektronische score gecomponeerd, die los van de film nogal tegenvalt. Dat komt met name door de vele wat meer spannende tracks, die regelmatig aan de creepy kant zijn en vrijwel geen melodie bevatten. De beperkte motieven worden omringd door klanken en geluiden, die vaak nogal apart zijn. Een paar tracks zijn wat warmer van klank en die halen de waardering nog op tot een magere 42 uit 100 punten.