Lara Croft: Tomb Raider

Na het overweldigende succes van de videogame volgde in 2001 de levensechte speelfilm. Nou ja, levensecht... Het onwaarschijnlijke verhaal heeft de nodige parallellen met de verhalen van Indiana Jones. Beide hoofdpersonage zijn van goede komaf, beide zijn op zoek naar oude archeologisch waardevolle objecten, bij beide worden die objecten ook door anderen begeerd, beide beleven daarbij hachelijke avonturen, beide staan met een kwinkslag in het leven, beide hebben last van wonderlijke natuurverschijnselen, beide worden geplaagd door vallen die in de oudheid gezet zijn om indringers tegen te houden, enz, enz.
Natuurlijk zijn er ook verschillen. Lara is een vrouw, die in een strak pakje haar mannetje staat, de Indiana-films zijn wat avontuurlijker en hebben meer humor, de Lara Croft-films zijn wat onheilspellender en ook moderner. Want het tijdsbeeld knaagt aan de Indiana-films.
Waar gaat Tomb Raider nu eigenlijk over? Het gaat in feite over een organisatie, The Illuminati, die tijdens een astronomische samenloop de tijd wil gaan controleren en zo wereldmacht verwerven. Daar hebben ze een object uit de oudheid voor nodig en een ander object dient als sleutel er naartoe. En laat Lara Croft's vader nou net dat andere object in hun huis verstopt hebben... Lara vindt die sleutel, maar hij wordt gestolen. Ook vindt Lara een brief van haar vader met de nodige uitleg, waarna de race om de beide objecten begint, tot in de beroemde Cambodjaanse tempel van Ankor Wat.

Greame Revell componeerde de muziek voor de score van de eerste echte Lara Croft speelfilm. Omdat de film een combinatie is van actie, avontuur en spanning, is de muziek dat ook. Maar Revell maakte er geen aansprekende score van. De score staat bol van de elektronische effecten en van echte thrillermuziek en is relatief weinig melodisch. Een mooi herkenbaar thema ontbreekt, al opent de score gelijk met de mooiste track. Die track is groots en meeslepend, vooral vanwege de bijzonder mooie en zware koorklanken, die wel aan de muziek van ERA doen denken.
In de tweede track komen die koorklanken nog enigszins terug, maar dan overgoten met spannende effecten en een donkere melodie. De meeste tracks die volgen zitten vol met die effecten en dat maakt de score niet zo prettig beluisterbaar. Daarbij ontbreekt in de meeste tracks ook nog enige vorm van melodie, wat het er ook al niet beter op maakt.
Toch zitten er gelukkig wel een aantal fraaie tracks tussen. The Clock is zo'n track, vooral de eerste helft daarvan. Je hoort dan een fraaie pianomelodie, licht ondersteund door strijkers. Maar halverwege komt helaas de klad erin, zodra de elektronica het overneemt. Ook The Letter en Siberia zijn wel een aardige tracks.

Sommige tracks bestaan vooral uit lawaai. Zo neigt Home Invasion bijna naar hard-rock met metal-achtig gerag op gitaren en The Brahman uit vooral snelle elektronische percussie. Snel skippen.
Andere tracks hebben een meer Oriëntaals karakter met veel Oosterse klanken. Dat begint met het nogal saaie en melodieloze Journey To Cambodia. Ook Ankor Wat bevat van die Oosterse klanken, maar de eerste 5 minuten is het vooral nogal saaie synthesizermuziek met daardoorheen geregeld percussie en elektrische gitaren. De langste is daarmee een spannende, maar geen prettige track.

The Planetary Alignment is de een na langste track en begint hoopvol, met fraaie en volle koormuziek, die daarna nog wel doorzet, maar dan ondersteund wordt door vooral effectmuziek met relatief weinig melodie, veel percussie en af en toe atonal klanken. Zo is ook de afsluiter van deze score niet de fraaie track, als tegenhanger van de fraaie openingstrack. Lara Defeats Powell is van hetzelfde thrillerlaken een onconfortabel pak.

Kortom, een heel groot deel van de muziek past prima bij een horrorfilm en speelt vooral in op de creepy momenten van de film. Maar dat maakt de muziek niet echt prettig beluisterbaar. De score opent veelbelovend, maar maakt die beloftes absoluut niet waar. Er zijn een paar fraaiere tracks aanwezig op de score, maar verreweg de meeste tracks, tot aan de afsluitende track toe zitten vol met effectmuziek en thrillerklanken. Niet fraai.