Goodbye Lover


Milan Records (0731383587627)
Milan Records (0743216728329)
映画 | 発売日: 13/04/1999 | フォーマット: CD, ダウンロード
 

今すぐ購読する!

もっと情報を得て、コレクター情報にアクセスしてください!





 

# トラック   期間
1.Main Titles: Sandra's Theme2:44
2.Sandra Follows1:25
3.The Gears Turn1:46
4.Peggy's Story0:36
5.Observations0:54
6.Sex With An Olive1:35
7.Victims1:28
8.A Broken Heart1:09
9.Rendezvous1:01
10.Something Real1:16
11.Goodbye, Ben2:26
12.Crime Scene1:41
13.Protecting An Investment2:06
14.Goodbye, Lover1:32
15.Worried Widow2:00
16.Don't Walk Away From Me!1:40
17.The Sins Begin1:26
18.Scherzo Surprise1:39
19.Plan A2:15
20.Evidence Suite1:59
21.Pompano Persuasion1:48
22.The Prescription0:57
23.Sandra Screw0:29
24.Being So Bad0:51
 36:43
あなたのレビューを提出する 他の言語でレビューを非表示にする

 

Goodbye Lover - 07/10 - その改訂 Lammert de Wit, 提出された (オランダの)
Dit is de tiende recensie uit de John Ottman serie.

Vorige: X-Men: Apocalypse
Volgende: Apt Pupil

De Amerikaanse film Goodbye Lover is een komedie-achtige film-noir, die geregisseerd is door Roland Joffé (The Killing Fields, The Mission, City of Joy, The Scarlet Letter), die vooral vanwege The Killing Fields en The Mission als een aanstormend talent werd beschouwd, maar later terugviel naar de middelmaat of nog minder. Wat ook niet meehielp is dat de film bij de première zo tegenviel dat sommige stukken van de film opnieuw werden opgenomen. Het kon de critici er niet van weerhouden de film af te kraken en ook het publiek liet het afweten, waardoor de film een grote flop werd.
Het verhaal draait om makelaar Sandra Dunmore (Patricia Arquette), die overspelig is met haar zwager Ben (Don Johnson), terwijl ze getrouwd is met zijn veel jongere broer Jake (Dermot Mulroney), die een alcoholist is. Als Ben haar ervan verdenkt hun relatie door te vertellen, begint hij haar te mijden, ook omdat hij vindt dat ze geestelijk niet helemaal in orde is. Maar Sandra voelt zich aan de kant gezet en begint hem te belagen en te stalken. Jake begint ondertussen te vermoeden dat zijn vrouw hem ontrouw is en vertelt aan z'n broer dat hij hem daarvan verdenkt, maar die zegt hem dat hij beter kan stoppen met drinken. Dan valt Ben door toedoen van Sandra van hun balkon omlaag...

De muziek bij deze film is van John Ottman, die er een best wel opbeurende en frisse score voor componeerde. Het floppen van de film zal dan ook zeker niet aan de muziek van Ottman gelegen hebben. Die muziek is een combinatie van elektronische en orkestrale klanken, waarbij vooral de orkestrale instrumenten op de voorgrond staan en de elektronische voor de nadere inkleuring dienen.
Ottman heeft z'n score erg melodieus gecomponeerd en daarbij zijn de arrangementen vooral harmonieus en nauwelijks dissonant. Dat zorgt voor een aangename beluisterbaarheid, wat al gelijk vanaf de openingstrack te horen is. Die openingstrack laat gelijk ook het thema voor het hoofdpersonage horen, waarbij Ottman zijn muziek inkleurt met zwoele klanken van saxofoon, chimes, glockenspiel en houtblazers, prettig ondersteund door allerlei strijkers. De fraaie melodie komt ook verder in de score nog een aantal keren voorbij, zij het soms wat beperkt als slechts een motief uit die melodie.
Een tweede thema is dat voor Peggy, de vrouw waar Ben eveneens een relatie mee heeft. In de korte track 'Peggy's Story' komt dat thema voorzichtig naar de oppervlakte, om vervolgens in 'Observations' wat verder uitgewerkt gewerkt te worden. Haar thema heeft een staccato stijl en daarmee een bepaalde luchtigheid, hoewel de melodie niet tot de verbeelding spreekt. Ook dat thema komt vaker terug in de score.
Dan is er nog een derde thema voor Rita Pompano, de agente die de dood van Ben onderzoekt. Haar thema horen we in 'Victims' en vooral in 'Crime Scene', met een aflopende melodie, waarin op de lage underscore wat hogere strijkerklanken zijn geplaatst. In deze laatste track wordt aan het eind een bekend melodietje op een piccolo gespeeld. Dat blijkt de melodielijn te zijn van de song My Favorite Things uit The Sound of Music. Ottman heeft dat op nog een paar plaatsen in zijn score verweven, omdat hoofdpersonage Sandra een liefhebber van die musical is. Een grappige toevoeging.

Het film-noir accent wordt in de muziek vooral verklankt door het gebruik van de saxofoon, die daarmee zorgt voor de wat zwoele, erotiserende kleuring van de muziek, passend bij het verhaal van de film. Uiteraard draagt ook het arrangement daar aan bij, waarbij Ottman ook allerlei soorten percussie heeft toegevoegd, variërend van de tamboerijn tot castagnette-achtige klanken en van belletjes tot drumbekkens en allerlei tjingelklanken daar tussenin.
Tegelijk worden ook de elektrische gitaar en soms zelfs slepende elektronisch verlopende klanken ingezet. Koorklanken ontbreken evenmin, al komen die zo te horen uit de elektronische trukendoos. Ottman heeft qua arrangement nogal eens de nodige ostinato's ingezet, wat meestal een aangenaam effect op de muziek heeft.
Spannende muziek is ook duidelijk aanwezig op dit score-album. Met 'Goodbye, Ben' heeft Ottman de dreiging flink opgevoerd, hoewel de muziek behoorlijk melodieus blijft, waardoor ook dan de muziek redelijk aangenaam blijft klinken. Maar 'Protecting an Investment' ligt duidelijk minder prettig in het gehoor, omdat Ottman hierin veel typische thrillereffecten toegepast heeft. Dat geldt overigens ook voor de titeltrack, die best fraai begint, maar daarna overgaat in pizzicato-achtige spanningsmuziek, waar Ottman snerpende koperblazers doorheen laat blazen. Ook in tracks naar het einde van het album toe blijft die dreiging en spanning aanwezig.

Kortom, met zijn muziek voor de film-noir Goodbye Lover heeft John Ottman een opmerkelijke score gecomponeerd. De score draait eigenlijk om een drietal themamelodieën, waarvan die voor Sandra duidelijk het fraaiste is. Het enigszins erotische karakter van de film komt duidelijk naar voren in Ottmans score, waarin hij zijn muziek vaak wat zwoel laat klinken. Tegelijk is er ook de typische jazzy kleuring voor het film-noir karakter, waarbij vooral de saxofoon een rol speelt. De muziek is vooral orkestraal gecomponeerd, maar elektronische klanken zijn volop aanwezig, waarbij die soms zelfs wat vervormd klinken. En ook de koorklanken lijken elektronisch gemaakt. Een flink deel van de score is behoorlijk dreigend of zelfs spannend, wat toch wel afbreuk doet aan de beluisterbaarheid. Maar daar tegenover heeft Ottman een behoorlijk aantal best fraaie en apart gearrangeerde melodieuze tracks gezet, die de waardering nog op een heel behoorlijke 71 uit 100 punten brengt.


不具合を報告するか、私たちに追加情報を送ってください!: ログイン

 



もっと