Twilight

De Twilight serie. Je houd ervan of je haat het. De boekenserie, die tot nu toe vier delen omvat, heeft verkoopcijfers die doen denken aan een Harry Potter boek, of zelfs een nieuwe thriller van Dan Brown. Stephenie Meyer kreeg in 2003 een droom, waarin een een meisje verliefd werd op een jonge en knappe vampier. De liefde is wederzijds, maar de vampier is eveneens verliefd op die heerlijke aderen in haar nek. Ze werkte het in slechts drie maanden uit tot een volwaardig boek, dat ze op aandringen van haar zus aan de uitgevers probeert te slijten. Na veertien afwijzingen reageerde het Writers House positief, en begon met het publiceren. Een gouden zet.

In 2005 stond het dan ook een lange tijd in de hoogste regionen van de verkooplijsten. In 2008, toen bekend werd dat de film er dan eindelijk kwam, werd het zelfs het meest verkochte boek van dat jaar. Het verhaal? Als een meisje genaamd Bella verhuist naar het saaie, altijd in regen gehulde Forks, ontmoet ze Edward Cullen. Een extreem aantrekkelijke (ja ook mijn vriendin viel voor Robert Pattinson, al in Harry Potter and the Goblet of Fire) jongeman. Met enkele zeer, eh, speciale vaardigheden en zijn opvallende uiterlijk (gouden ogen, spierwitte huid en een prachtige stem) is het niet al te onvoorspelbaar dat Bella smoorverliefd op hem wordt. Edward draagt echter meer (levensgevaarlijke) geheimen met zich mee dan ze ooit voor mogelijk had kunnen houden.

De score is geschreven door Carter Burwell, een man die eigenlijk altijd films heeft gekregen die nét geen kaskrakers waren, maar ook zeker geen flops. Met Twilight is dat anders. Twilight is razend populair bij ongeveer 90% van de vrouwelijke bevolking. De score is het nét niet. Het heeft heel veel mystiek in zich, meer dan genoeg spanning, en met de orkestratie is niets mis. Maar het is een gebrek aan structuur en variatie die het geheel nogal saai maken. Phascination Phase is bijvoorbeeld een redelijk mooie track om naar te luisteren, maar vervang de gitaarsolo voor een pianosolo, en je hebt een mooier, en ongetwijfeld ook mysterieuzere track gemaakt. Nee, pas bij I Dreamt of Edward begint de sfeervolle fantasiekant naar boven te komen. Een rustig pianothema, met de strijkers erbij, houtblazers die subtiel an de mix toegevoegd worden, dit is de sterkere kant van Twilight.Burwell houdt dit niveau vol, en in I Know what you Are laat hij ons een puik staaltje spanningsopbouw zien, en er worden Arabische tinten door heen gegooid, die erg effectief werken. Absoluut topstuk is Bella's Lullaby. Spanning wordt met enigzins lieflijkheid afgewisseld, en op de achtergrond van subtiele blazers vormt de piano een prachtig stuk ten gehore. Het is in het begin nogal beklemmend, maar dit word al snel een passievol liefdesstuk. Waar Burwell echt de mist in gaat is de actiemuziek. Percussie en drums, die noch chaotischer lijken dan Brian Tyler's Rambo, het slaat niet aan en komt gewoon totaal niet uit de verf.

En dat is jammer. Want Twilight had zoveel meer kunnen zijn. Het is nu een saaie score geworden, met hier een daar een moment dat voor mooie filmmuziek doorkan. Maar al snel wordt dit verpest door zinloze, minder goed uitgevoerde actiemuziek. Het is heel erg jammer dat Burwell zo'n saaie score heeft geschreven, want dit hád heel mooi kunnen worden. We kunnen dan ook alleen maar uitkijken naar New Moon, waarvoor Alexandre Desplat de muziek verzorgt.