Nightbreed

De Amerikaanse horrorfilm Nightbreed is een soort griezel-fantasyfilm, die geregisseerd is door Clive Barker (Hellraiser, Lord of Illusions). Barker is eigenlijk auteur en maakte de film op basis van een van zijn eerder uitgekomen boeken. Hij schreef ook het scenario. Omdat Barker homo is, vond hij het kennelijk een goed idee om de homo- en LGBT-scene een podium te geven, wat alleen al in het uiterlijk van de personages, middels veel leer, tatoeages en piercings zichtbaar is. De critici waren nogal negatief over film en ook in de bioscopen was de film een flop.
Het verhaal draait om Aaron Boone (Craig Sheffer). Wanneer zijn vriendin Lori (Anne Bobby) erom vraagt, bezoekt hij de psychotherapeut dr. Decker (David Cronenberg). Deze man neemt Aaron in behandeling en weet hem ervan te overtuigen dat hij eigenlijk een seriemoordenaar is. Daarbij probeert Decker de moorden die hij zelf begaan heeft, in Aaron's schoenen te schuiven. Vervolgens dient Decker hem drugs toe en vertelt hem om zichzelf aan te geven, wat Aaron gaat doen. Maar onderweg wordt hij aangereden en belandt hij in het ziekenhuis. Daar hoort hij over 'Midian', een soort ondergrondse stad, waar bovennatuurlijke wezens wonen...

De muziek bij deze film is van Danny Elfman, die er een nogal gothic score voor gecomponeerd heeft. Daarbij heeft Elfman, die toen nog maar een paar jaar bezig was in de wereld van de filmmuziek, een groot aantal aparte instrumenten en zelfs een kinderkoor ingezet om de door hem gewenste kleuring te krijgen. Samen met het orkest heeft dat zonder meer voor een aparte sfeer gezorgd. Alleen heeft Elfman nogal de neiging om zijn muziek een beetje over-the-top te componeren, met soms een wat schreeuwerig grillig resultaat. In ieder geval was de regisseur bijzonder te spreken over Elfman's score.

De score van Elfman is eigenlijk voor een nogal donkere horror-fantansy-film, maar als je de score beluistert, verwacht je eerder dat de muziek bestemd is voor een horrorfilm met veel bovennatuurlijke elementen, vooral vanwege de gothic-kleuring van veel tracks, waarin soms bombastische koorklanken volop voor het voetlicht komen. Maar tegelijk is de muziek nogal aan de grillige kant, wat diezelfde muziek een stuk minder aantrekkelijk maakt. De meeste tracks hebben daar last van, en dat maakt het beluisteren van deze score toch wat vermoeiend. De klanken vliegen een beetje van hoog naar laag en van donker naar licht, waarbij dit de ene keer door strijkers zo uitgevoerd wordt, een andere keer door koperblazers. Het zal allemaal vast prima bij de film passen, maar als luistermuziek, los van de film, valt het nog niet mee.

De percussie speelt een grote rol in deze score en die percussie bestaat uit allerlei slaginstrumenten. Die zorgen ervoor dat er door de muziek een soort etnische, tribale sfeer ontstaat, zoals van een inheemse stam die rond een kampvuur danst. Hiervoor heeft Elfman een groot aantal verschillende trommels, xylofoon-achtige instrumenten en allerlei soorten blokjes van verschillende materialen ingezet. Soms gaat die percussie als een bezetene tekeer, wat vaak nogal ongemakkelijk in het gehoor ligt.

Toch zijn er zeker wel een aantal tracks die boeien en die aantrekkelijk zijn. Dat begint al met de openingstrack 'Main Titles' vanaf pakweg halverwege. De muziek is daar redelijk harmonisch, en van donkere koorklanken voorzien, die prettig overkomen. Ook 'Carnival Underground' is typische Elfman muziek, met kinderkoor, fluiten en koperblazers in een stijl die ook heel redelijk harmonisch is, en tegelijk in een behoorlijk tempo is gearrangeerd.
'Into Midian' heeft zelfs een aangenaam dromerig underscore karakter en ook 'Ressurection Suite' heeft een voor deze score tamelijk ingetogen kleuring. Dat geldt ook voor 'The Initiation', waarin een voortdurende percussieslag als een hartslag werkt, waar naar het einde toe steeds meer muziek aan toegevoegd wordt. In 'Breed Love' horen we het liefdesthema van Elfman, maar een romantische melodie klinkt in mijn beleving toch echt anders. Wel wordt de sfeer rustig ingekleurd.

Aan het eind van het album komen we nog een vreemde afsluiter tegen, want 'Country Skin' is een heel aardige countrysong, die gezongen wordt door countryzanger Michael Stanton. Het een song die door Elfman is gecomponeerd voor een album van zijn muziekgroep Oingo Boingo, alleen dan niet in een country stijl, maar in de veel meer experimentele stijl van zijn rockgroep en in een veel hoger tempo dan deze wat trage countrysong.

Kortom, met zijn muziek voor de horror-fantasy-film Nightbreed heeft Danny Elfman een score gecomponeerd in een nogal grillige gothic stijl. Met veel exotische, vooral percussie instrumenten heeft hij voor een nogal tribale kleuring gezorgd. Een kinderkoor helpt eraan mee om een licht bombastische en donkere sfeer te creëren. Veel koperblazers houden met hun grimmige spel wel de aandacht vast, maar de beluisterbaarheid wordt er daardoor vaak niet beter op. De grillige en grimmige kleuring van veel muziek maakt dit album niet echt genietbaar, en de waardering komt dan ook niet hoger dan 53 uit 100 punten.